'T KRUISKE
't Eerste dat mij moeder vragen
leerde, in lang verleden dagen, als ik hakkelde, ongeriefd*
nog van woorden, 't was, te gader*
bei mijn handjes doende: "Vader,
geef me een kruiske, als 't u belieft!"
'k Heb een kruiske dan gekregen,
menig keer, en wierd geslegen*
op mijn kake, zacht en zoet...
Ach, ge zijt mij, bei te gader,
afgestorven, moeder, vader,
't geen mij nu nog leedschap* doet!
Maar, dat kruiske, 't is geschreven
diep mij in de kop gebleven,
teken van mijn erfgebied:*
die de schedel mij aan scherven
sloege, en hiete* 't kruiske derven,
nog en hadde' hij 't kruiske niet!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - -
*ongeriefd: niet voorzien van
*te gader: tezamen
*geslegen: geslagen
*leedschap: verdriet
*erfgebied: bewijs van mijn erfelijk (geestelijk) bezit
*hiete: zou gebieden
rijmsnoer(1896)
Schrijver: Guido GezelleInzender: adm, 15 juni 2004
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ouders
kind
5.744
Geef je reactie op deze inzending:
In verbinding met de gedichten: ''t Kruisken' van Guido Gezelle en 'Het Geschenk' van Rosalie Loveling, komt mij het volgende Duitse gezegde voor den geest:
"Die Erinnerungen sind ein Paradies aus dem man nicht verjagt werden kann.
Met vriendelijke groeten aan den heer Herman Clynhens mitsgaders aan de inzenders van beide gedichten.
Hij trok het schuifken open
het knaapje stond aan zijn zij
en zag het uurwerk liggen
"Och grootvader, geef het mij"
"Ik zal het u wel eens geven,
toekomend jaar misschien,
al gij wel leert en braaf zijt"
sprak de oude "we zullen zien".
"Toekomend jaar" sprak ’t knaapje
"maar grootvader dan zoude
gij lang reeds kunnen dood zijn,
ge zijt zo oud, zo ziek en zo zwak".
De oude man stond te peinzen
en dacht "het is wel waar"
en zijn lange vingers streelden
het knaapjes krullend haar.
Hij nam het zilveren uurwerk
met de zware keten erbij
en lei ze in de gretige handjes
"komt nog van je vader" sprak hij.
(enige tijd later)
Er was een grafje gedolven
de scholieren stonden er rond
en een oude grijsaard boog met moeite
nog enen knie naar de grond.
Het koele ochtendbriesje
speelde om zijn haren zacht
het gele kistje zonk neder
arm knaapje, wie had dat gedacht.
Hij keerde terug naar zijn woning
de oude vader, en weende zo zeer
en lei het zilveren uurwerk
in ’t oude schuifken weer.
Ik wordt er gewoon stil van !
p.s. kan iemand me vertellen waar ik op het net het gedicht kan vinden dat begint met volgende woorden :
Hij trok het schuifje open
Het knaapje stond aan z'n zij.
Hij zag het uurwerk liggen
Ach, grootva, geef het mij