Poëzie

1870 - 1943

poëzie (nr. 527):

Laatste zomerdag

Al de gouden middaguren
Van de zonnen die verzonken,
Stralen door dit blankdoorblonken
Blindend dak van blauwe muren
Op de stervensstille lach
Van de laatste zomerdag.

In de dalen van de duinen
Huivren wondre schemeringen
Om de helderheid der dingen;
En geen aêm vleugt langs de kruinen;
Dieper dan de middagvreê
Hijgt de stilte van de zee.

Als verwaasde glanzen dalen
Door de sidderende luchten
Vlakker al de brede vluchten
Van verzilverd gouden stralen,
Tot de glans in gloed ontblaakt
Waar hij Zomers peluw raakt. . .

Mogen liefdes gouden uren
Die uw ogen zijn vergeten
Tot één glans van hemels weten,
Zó uw witte peluw vuren,
Ziel mijn ziel, waar uw gezicht
In zijn laatste glimlach ligt!