Poëzie

1830-1899

poëzie (nr. 574):

N E V E L D U I S T E R N I S

Gegrauwdoekt is de grond
der kimme en, allenthenen,
vol damp en duisternis;
de bomen, half verdwenen
half zichtbaar, hebben, daar
ze stille staan en stom,
van wolkenweefsel elk
een grauwe tabbaard om.

‘t Hoogmorgent en, zo ‘t schijnt,
‘t en wilt geen dag meer dagen:
daar moet iets ongesteld
of los zijn aan de wagen
der zonnehengsten, dat
ze in toom gehouden staan
en, immer nippend, nooit
een schreê vooruit en gaan.

De wereld mist de troost
dier zoete zonnestralen,
die alles leven doen,
daar ooit zij nederdalen;
die ‘t schone schoon doen en
die ‘t goede goed doen zijn:
die God verbeelden in
Gods beeld, de zonneschijn.

De wereld mist dat nu:
ze treurt en, langs de lanen,
daar ‘t eenmaal blommen droop,
en druipen nu maar tranen;
daar ‘k eenmaal stemmen hoorde
en vogelzang, en ziet
mijne oge onschoonheid maar
en sprakeloos verdriet.

Dat ‘t schaduw nu nog ware
en wolken, daar de winden,
zo in een schapentrop
de honden, weg in vinden,
en bleve een plekske vrij,
dat blauw is, hier of daar!
Och, neen, ‘t is nevel, al
omtrent me, en nevel maar.

o Nevelduisternis,
bij nachte zien mijne ogen
de duizend tekens nog,
die ‘t ommegaan vertogen
des sterrenhemels! Gij,
o nevelduisternis,
en toogt mij niets van al,
daar hope of troost in is!

‘t Is meer als leed genoeg,
en droefheid in mij, zonder
uw droef afwezig zijn,
o ‘t weergalooste wonder
van al dat wonder is
in ‘s werelds heerlijkheid!
o Zonne, en zij mij nooit
te lange uw licht ontzeid!