Poëzie

1856 - 1936

poëzie (nr. 4.840):

Onrust

Dichter die uw laatste vragen
Stellen zult wanneer gij sterft,
Antwoord zonder zelfbehagen
Welk een leed uw geest doorkerft

Dat gij nooit tevree kunt zwijgen -
Of ge uit iedre schemering
Bleke maan van angst ziet stijgen
Die uw mond tot klachten dwing'.

"Bleke maan niet, maar het weten
Dat mij, reizende in de nacht,
's Morgens weer een ongeweten,
Grijs of kleurig, landschap wacht,

Maakt mij angstig niet, maar rustloos,
Daar mijn droom vooruit wou zien
En nu raadselblind en lustloos
Mat wordt van 't herhaald misschien.

De ochtend komt: de klare stralen
Leevren mij het ware beeld,
Eindlijk kan ik ademhalen
Heel de dag tot d'avond geelt."