Poëzie

1870 - 1943

poëzie (nr. 5.139):

De ziel spreekt

Lijd getroost; want ik zal klaren,
Eer uw tranen zijn vervuld,
Tot de lach die al uw jaren
In zijn éne luister hult.

Laat door venstren van uw ogen
Open steeds in lach of leed,
Tot mij binnen dit bewogen
Licht van God, dat leven heet:

Als de zon de morgenregen
In de middag achterhaalt,
Tot de wereld allerwegen
Van hun éne luister straalt,

Zal het masker uwer trekken,
Vóor het in de dood verstijft,
Nog mijn eigen glorie dekken,
Die u tot de einde blijft.

Na de klare avondluister
Van uw ogen en uw mond
Wachten door hetzelfde duister
Wij dezelfde morgenstond.

------------------------------------
uit: Vergeten liedjes (1923)