inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1860-1932

poëzie (nr. 4.419):

Tweede zang

Kunt gij nog wreder slaan!- mijn God! mijn God!
Zie, ik ben sterk en breken zal ik niet,
Maar was er één die Gij zo lijden liet,
Wijl hij U lief had, boven zielsgenot?

En nog zal ik niet vloeken 't mensbestaan,
En 't leven niet, en Uwe naam niet smaden,
Zelfs met dit mateloze leed beladen,
Neem ik het leven uit Uw handen aan.

Maar schrijf dan ook, ter keerzij mijner schuld,
Dat ééns een mensenkind, zo diep in ellende
Zo ver verloren in een nacht van rouw,

De maat zijns droeve leven heeft vervuld,
En schoon hij 't bitterste dezer wereld kende,
Toch durfde leven en niet sterven wou!

uit: Ellen (1936)

Schrijver: Frederik van Eeden
Inzender: Redactie, 22 oktober 2021


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.0 met 14 stemmen aantal keer bekeken 4.053

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)