Poëzie van Petrarca

1304 - 1374

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 0):

petrarca sonnet 126 vertaald in blank verse

woedende zon scheurt watervlak
binnenwater overzijde wacht op
avondlicht voor oeverbloem
een bejaarde engel slechts
vergund een avondmist in wie-
rooklucht eist het hart een
bedelend oog om een bedauwde
vrucht ter voeding van de smart
bij het laatste woord

gezuiverd lot het hemeldek ge-
sloten, een klagende geloken blik
dankt de herrijzenis die loochent
eigen herberg's schone staat dood
hoopt op lege deur ter statiger pas-
sage de deur met kracht gedacht
geen aarzelende porie in het lichaam
postgevat vlucht rijzend in het
vlees naar het geraamte

toch keert de tijd bij zorgzamer
gebruik de schoon gevatte veer
gezegend zij die morgen die de
huid stropt en de blik oplaadt
en keert; dan valt zij als een stenen
schaal respectvol naar de grond,
amor geinspireerd door ademende zwang
zo zacht de binnenkant oprijst tot
aan de vlucht der wil tot dank

daar, bij het schuinopen venster,
hoe zoet de memorie een bloem in een
vuist geklemd boven het graf en nederig
zetelt in bedekte glorie de liefdes-
nimf de bloem door de lendenen omvat
door de bondige truc van verboden
parel en goud voor wie zich poseren
voor hun blik of de bodem of boven
de wolken zwerven met een dwalende
fout zonder besef van wie amor regeert

hoeveel kracht valt uiteen
bij zo weinig verspilling
hoeveel kost een gesloten naakt
in het paradijs het schept een karkas
dat de god vergeet die het draagt
en de drift het woord en het zoete
rijzen zijn zo verdeeld dat hij
zuchtend vanuit zijn verbeelding zegt
wie komt zoals ik en wanneer en hoopt
op een beeld in de hemel dat zich niet
openen zal vanuit het inwendige vanwaar
het gras ontspringt dat de drager geen
rust geeft

hoe vaak nog te vliegen met deze versie-
ring warm lichaam ademend uit poriën
verscholen in het duister met de drift
die de mensheid bereist