Poëzie

1898 - 1936

poëzie (nr. 676):

O engeitado

Ik voel mij van binnen bederven
Nu weet ik waaraan ik zal sterven:
Aan de oevers van de Taag.
Aan de gele, afhellende oevers,
Er is niets schoners en droevers,
En 't bestaan verheven en traag.

Ik bewandel 's middags de prado's
En 's avonds hoor ik de fado's
Aanklagen tot diep in de nacht:
"A vida é immenso tristura" -
Ik voel mij al samensnoeren
Met de kwaal die zijn tijd afwacht.

De vrouwen die vis verkopen
En de wezens die niets meer hopen
Dan een douro meer, voor een keer,
Zij zingen ze even verlaten,
Door de galmgaten der straten,
In een stilte zonder verweer.