Poëzie

1878- 1929

poëzie (nr. 722):

Zegen deze avond, God...

Zegen deze' avond, God: ons handen rusten;
en, kenden onze leden 't kleed der vreemdste lusten
en ons verlangen 't pad van de' ongewoonste waan:
tháns zijn onze ogen moede als van wie sterven gaan...
- Stil-wegend staat Uw leve' op de onbewogen blaên;
om iedre boom-gaard gaat de vrede van Uwe ogen;
en wij, die elke vrucht in onze handen wogen
en láchten, zijn als vreemdelingen, die gebogen
onder Uw vrede en 't leven Uwer ogen staan...

Zegen deze' avond, God... In iedre voren
laat het gebaar van Uw meedogen rústig zaad;
uit Uwe liefde is kalm een rozen-meer geboren;
Uwe genade laat de zon meewarig gloren;
en in mijne ogen brandt de vreê van Uw gelaat...
- En wij zijn treurig, God, al liet Ge dalen
om de oude plooien van ons wegend drift-gewaad,
zoeter dan ooit een liefde om ons haar teerheid laat,
de tere goedheid van Uw warende avond-stralen...

Zegen deze' avond; zégen, God. Wij zullen zwíjgen.
- Gelaten en verzoend in de avond-zoete dood,
zal onze torve zin naar Uwe boezem zijgen
gelijk een slaap-zwaar kind ten zaal'ge moeder-schoot.
Zegen... Uw rust zweeft, zeegnend, om gebogen twijgen
die wiegen, naar de slaap der vooglen aadmend gaat.
Zegen... De zuivre nacht zal om ons leven stijgen,
en U-waarts de eenzaamheid van onze dagen neigen,
als naar een dag van weelde een rust'ge dageraad.