De westenwind blies zacht; de zwoele zomer bukte Met zijn gebloosd gelaat de blijde wereld toe; Het woud was lang verlost van 's grijze winters roe; Toen ik met Rozemond de tere kruidjes drukte: Niet met de voet alleen, aan wie dit slechts gelukte, 't Gebloemt spreidde ons een bed. Och, mijn gedachten, hoe! Och, hoe was in die nacht mijn brandig…

Verdoemd! Allen zijn klein. Geen is er groot. Beter weg in de dood Dan verdoemd met het kleine te zijn.…

Met aller stranden kleurige trofeeën heeft men, in schelp naast schelp, mijn steen bezet, ik heb de gratie van een pronk-salet, maar in mijn hart de diepe stem der zeeën. wie 't oor leent aan mijn wand ontwaart armeeën die voorwaarts ruisen met een eendre tred en 't masker van een teer getint palet omhult een klacht van nameloze weeën…

Mijn zoon, geef op de Les uws Vaders, De wijze Les uws Vaders, acht: Het pad des woeste tuchtversmaders Loopt uit in ondoorkoombre nacht. Wie zult gij horen, wie vertrouwen, Indien gij hem uw hart ontzegt: Ach, prooi van schaamteloze vrouwen ! Verhangen in een hoerevlecht! Terug! schuw de ontucht, schuw de lippen Wier boord van enkle…

In vriendenkring drink ik de gouden wijn. In eenzaamheid ben ik bedroefd en ween. O arm aards dal, waar 't onbestendige standhoudt. Het beste is hier: altijd dronken zijn. -------------------------------------- uit: Omar Khayyam (1929)…

Zoals men, gaande door een lange straat, (Die, somtijds zich verbredend tot een plein, Of soms ophoudend, waar de bruggen zijn, Van dit eind van de straat naar 't ander gaat) Zo bont des 's avonds in helle schijn, Die van het winkel-licht naar buiten slaat, Elk mense-popje ziet, dat gaat of staat, Dat hoofd en schouders 't aller-lichtste…

Lijzig rimplend vloeit de Nete door de diepe dennenwouden, door de weiden, langs de dreven, in dit land van peis en vreê, wouden, lanen, vee en hoeve, slanke scherpgespitste torens en de dunbewolkte hemel wentlend in heur rimpling meê. Glijdende uchtendzonnestralen zilvren fijn de lichte nevel, traagzaam wuivend om het landschap als…

Dit was een dag van heimelijk begeren, Van sterk verlangen en verholen lust. Nu wordt het avond, nu komt de rust. En Gij zult tot mijn stiller harte keren. Zoals een vogel wegduikt in zijn veren, Door ’t eigen trillend hart in slaap gesust, Een ademende zachtheid, onbewust Van alles wat zijn argloosheid kan deren, Gaf ik mij onvoorwaardlijk…

Kalm verdeinen de motieven Van de statig stille dans. Gracieus gaan de gelieven Door de klare avondglans. Na 't adieu zweeft ieders ijver Naar een nieuw ontmoeten heen. Even, tussen maan en vijver, Staan hun schaduwen alleen. Even... en hun open zwijgen, Aan hun glimlach nauw verwant, Vloeit tezamen; vluchtig hijgen warme lippen langs…

Marcus IV : 39. Er woei een grote storm van smart Over mijn levenszee, De baren sloegen over mijn schip. Alzo, dat het vol werd van wee. En Jezus was mét mij in het schip, Maar nu was het nacht en Hij sliep. Ik wekte Hem op in mijn grote angst. Ik wekte Hem op en riep: 'Bekommert het U, o meester, niet, Dat ik verzink…

Scheef is de poorte, van oudheid, geweken; zaâlrugde 't dak van de schure; overal stro op de zwepingen zit er gestreken; vodden beveursten het huis en de stal. Boven die vodden zijn blommen gesprongen; onder die vodden zit volk en gezin: blommen van vrede, zo ouden, zo jongen, blommen van buiten en blommen van bin. Daar is 't,…

Kon ik eens recht* bedwingen Mijn vliegend wild gezicht*, Maar ik misbruik deez’ dingen, Daarom is ’t hart zo licht*: ‘t Lust altijd naar wat vars*, Verandering is goed, ‘t Nieuw maakt mij ‘t oude wars*, ’t Veranderen is zo zoet voor een die ’t doet, dat werd ik vroed* door wankelbaar gemoed. * recht = goed * mijn vliegend wild gezicht…

Als men ten laatste heeft gevonden Waar heel de ziel naar smacht, Dan is ’t te laat, de dag verzwonden, Reeds valt de nacht. Als ’t kleed ons past, is het versleten, Als men het boek kent, is het uit, Als men het leven komt te weten, Dan valt het scherm dat alles sluit. ----------------------------------------- uit: Beelden en zangen (1876…

Zo dekt een donkre wolk het stralend zonnelicht, Gelijk mijn Liefste nu zijn vriendlijk aangezicht; Zo lang dat in mij scheen, slóeg mij het hart van vreugden, Toen was ik sterk, en zong en sprong langs 't pad der deugden; Maar nu zich eens verbergt die Goddelijke schijn, Bevinde ik mij een worm, in stof en as te zijn. Zo mij maar iets…

Men ziet, daar 't daglicht, hoog gerezen in zijn vlucht, De kringen brandt en blaakt, neervallen uit de lucht Oprechte vissen, die, de gulzigheid ontvlogen Van roofziek zeegedrocht, en, zwakjes van vermogen Hun blode wieken, als een toevlucht in de nood Die hun aan 't leven dreigt, gebruikende, in de schoot…

Ik zag een ploeger in het morgenrood met vaste stappen gaand achter zijn paard over het braakland, volgend heel bedaard maar moeizaam sturend en een vogel floot en 't was als vreugde over die stille daad, die ploeger, wijkend naar verten heen en kerend weêr, op 't wijde land alleen, de grond bewerkend voor het nieuwe zaad. Gelukkig wie mag…

De mensen zijn in twijfel gevangen 't gezicht van een god heeft de tijd gebleekt, nu kom ik ze vertroosten met gezangen van wat nooit wisselt en in niets ontbreekt. Ik kan bemoediging zijn voor de bangen, de klare stem die altijd rustig spreekt, omdat mijn hart dat geen angstvallig hangen aan wolken kent, ziet wat door wolken breekt.…

Hebben ze je weien voor altijd versperd? Herteken! Herteken! Docht je maar hongrig om groenigste loten, tot je in de breeklijke poten geschoten vangeling werd? Is je nu 't meien voor altijd versmert? Herteken! Herteken! Blijven de groene revieren versloten? -- Donker-oog staart, óverwijd van grote jammer gesperd.…

Een rode roos is in mijn hand zie hoe puur elk blad brandt, nu is vol vuur elk mijner ogen, mijn hoofd verbrandt. O dof karmijn bevroren wijn uitslaand plots in rode vlammen en vuurrood bloed fonteinen gloed, gebroken uit de hartedammen. Ik kan staren en al uw licht vergaren, ik kan liggen neder, 'n geblazen veder, hijgend,…

Het knaapje had gelopen De ganse dag in 't bos; De slaap heeft hem bekropen Daar op het groene mos. Toen daalden uit de bomen De eekhorens naar beneên; De hazen zijn gekomen En dansten om hem heen; De dartle reetjes speelden Om hem in struik en riet; De lieve vogels kweelden Hun allerzoetste lied. Maar niemand stoorde…