Poëzie

1811 - 1879

poëzie (nr. 4.408):

Gezelschapslied

‘Laat ons toch nimmer het leven vergallen
Door over steentjes en strootjes te vallen;
Hij, die te prikkelbaar is van natuur,
Wordt licht geschuwd als een lastig gebuur.’

‘Is het dan raadzaam naar slangen te peuren?
Brengt het geluk aan om alles te treuren?
Leert om ons heen niet de lieve natuur:
Leven is liefde, hoe kort ook van duur?

Liever gejuicht, dan elkander te kwellen,
Beter gedarteld, dan kwaad te vertellen;
Scharen wij ons om de vriendlijke dis,
Als het genoegen de saus er van is.

Hebben wij wijn - dan ons welzijn gedronken,
Geeft het slechts water - ook daarmee geklonken.
Wij zien de lichtzij van 't leven maar aan,
Wij zijn het eens en volkomen voldaan,
Vredebest, vredebest, zo moet het gaan!’