Poëzie

1859 - 1881

poëzie (nr. 4.495):

WILG en POPEL

Meen niet, dat éne deugd voor allen past! -
De popel streeft omhoog met trots verachten
Der aarde, en 't harte popelt haar van smachten
Naar 't blauw des hemels, waar de vrede wast;

De treurwilg nijgt èn loot èn lover-last,
Die 't water zoeken met een hoopvol trachten,
En lijdzaam op de blijde stonde wachten,
Dat zij door golfjes worden overplast:

Men moet de popel, die zich buigt, verachten,
De treurwilg, die de wolken zoekt, misdoet, -
Want elk moet, wat hem past te doen, betrachten;

Wie, wat zijn aard beveelt, verricht, is goed;
De duif zij zacht, maar de arend toon' zijn krachten,
En gal zij bitter, maar de honing zoet.