DE VLUCHT DES TIJDS
Dít kan mij vaak weemoedig maken,
Dat ons de tijd zó snel ontvaart,
Dat, eer zij ’t Heden recht mocht smaken,
De ziel reeds in ’t Verleden staart.
Het zaligst uur, sinds lange jaren
Verwacht en vurig afgebeên,
Het komt gelijk een klank van snaren:
Hij ruist, verrukt, en — vliegt daarheen!
Inzender: A.N., 28 oktober 2006
Geplaatst in de categorie: tijd