Poëzie

1873 - 1944

poëzie (nr. 4.260):

Carpe diem

Een ziekte sloeg mij neer en liggend stil
zag ik mijn oude dagen langs mij gaan,
wetend-te-schouwen was mijn wens, mijn wil,
en mijn verlangen om ze te verstaan.
De droefste zag ik door mijn tranen heen,
verstomd is veel wat eenmaal leefde en zong.
De schoonste waren zij wier lichtschijn drong
diep in mij, dat ik met die glans werd één.

Toen klonk een stem: Ik zeide U, pluk de dag,
als gij dat deed, dan hebt gij niets verloren
van wat ontbonden werd door traan en lach.
Wees voor de nacht niet bang, die al omvangt
wat rees in ’t licht: der sterren helle koren
zingen U toe, die naar het Licht verlangt.