klokgetik
‘k Wil niet meer luistren naar het klokgetik;
‘t Klinkt me als gelek van dropplen bloed zo bang.
Hoor hoe zij klettren, één voor één, zo lang
Als ik bewust ben van mijn Ik!
En langzaam kronkelt, als een klamme slang,
Rond keel en hart die angst… ‘t Is of ik stik…
Ik hoor aldoor der stonden stervenssnik,
Ik voel zo zoel hun adem op mijn wang.
o Stalen voetjes van de renner Tijd!
Wat holt ge uitzinnig over 't leven heen,
Dat kleine veld, mijn streven toegezeid!
o Stalen handjes! gretig, één voor één,
Neemt ge elke vreugde mee, die mijn zijn verblijdt,
En trekt ten lest mij onder de aarde – alleen!
Inzender: Redactie, 27 december 2021
Geplaatst in de categorie: tijd