inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1856 - 1936

poëzie (nr. 4.839):

De dood van een jaar

Jaar, wat zijt ge een vreemd oud-jaar:
Heet dát gaan sterven?
Met bruine kransen in uw haar,
Als een jong man, voor een feestmaal klaar,
Zorg'loos, zie ik u zwerven...
O vreemd oud -jaar!

Hoé gaat gij dood, oud-jaar?
Zult gij gaan zitten op een hoop
Blaren, wel bruin, maar warm van zon,
Midden in het licht en in een doop
Van stralen of ge eerst nu begon
Een vroom, licht leven: -
En leggen dan uw mooi, bruin hoofd
Op blaren bruin, in stralen guld,
Tot uw glimlach klaar de lucht vervult,
Als toen, door bosjes bruin omloofd,
Herfstdraden dreven: -
Gaat gij dàn dood, oud-jaar?

Zal 'k u dan zoeken over 't land,
En lopen in de zonneschijn,
En zeggen: neen, dat kan niet zijn,
Dat dit jaar stierf in zonneglans
En zoele winden; -
En zal 'k dan toch u aan den kant
Van 't pad dat 'k loop, langs 't ruige duin,
Als slapende, op uw blaren bruin,
En 't bruin hoofd in een bruine krans,
Een dood jaar, vinden: -
Zeg, kan dát zijn, oud-jaar?

O Smarten-rijk oud-jaar,
Oud-jaar, dat 'k zo heb liefgehad,
Van dat 'k met u te schreien zat
En haast zou breken; -
Omdat van 't liefste wat ik weet
Gij me éen groot deel verliezen deedt,
't En hielp geen smeeken: -
Zeg, op uw hand zijn, ziet gij niet?
De tranen, die gij schreien liet, -
En sterft gij nu of nooit verdriet
Eén traan deed leken:
Zeg, kan dat zijn, oud-jaar?

O Vreugden-rijk oud-jaar, -
Mij gaaft gij onder 't schreien door,
Voor 't liefste wat ik ooit verloor,
't Liefst wat 'k dórst vragen:
De Liefste, van wie 'k zeker weet,
Dat 'k, saam met Haar, éen lief-en-leed
Getroost durf dragen: -
O zeg, kan 't zijn dat gij zo blij
Kúnt sterven, Jaar, omdat gij mij
Vreugd gaaft, die langer leeft dan gij,
O jaar van weinig dagen.....
Zeg, kan dat zijn, oud jaar?

Sterf dán vrij blij, oud-jaar!
Ik heb van u veel smart gehad,
Maar vreugd als nooit dit hart bezat
Daarneven....
Schud 't bruine doodsbed zacht en dicht,
Houd 't hoofd omkranst, laat lach en licht
't Om-zweven; -
'k Zal zeggen, als 'k uw broeder spreek:
Raak Hém niet aan: hij 's nu zo bleek.
Maar is zo blij gestorven: -
Die 't liefste leven
Mij heeft verworven....
Sterf nu vrij blij, oud-jaar.

Kleine Gedichten (1889)

Schrijver: Albert Verwey
Inzender: Redactie, 31 december 2022


Geplaatst in de categorie: tijd

4.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 2.038

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)