Poëzie

1756 - 1831

poëzie (nr. 4.091):

Minerva

Minerva vond de veldfluit uit,
En speelde ’t eerste lied,
Aan d’oever van Permessus vliet
Gebukt in ’t jeugdig kruid.
De bosgoôn sluipen op de klank
Bedeesd en luistrend aan,
En laten kruik en druivendrank
Voor deze wellust staan.

Wat zong zij? Van de bergsneeuwleeuw
Die Hercules verwon;
En hoe hij bij een meisje spon,
Hij, monsterschrik der eeuw!
Het spinrad snorde door haar zang,
En gonsde na in ’t oor;
En ’t kusgeklap op mond en wang
Klonk somtijds dwars daar door.

Nu ving zij van de wildbaan aan
En zong Dianes stoet.
Men hoorde ’t kraken van de voet
Door de afgeworpen blaân.
De pijlen ramm’len door ’t gerucht;
De boogstreng krakt en drilt;
De schicht vliegt schuiflend door de lucht;
De bloedstroom ruist om ’t wild.

Het mastbos staat van rondom stom,
En wordt niet horens moe:
Het windje plooit zijn vlekjes toe,
En speelt met blad noch blom. —
Maar de Echo vangt een toontje op,
En alles vliegt in roer:
Nu hupplen veld en heuveltop,
Met schaterend rumoer.

Iö, wat klinkt die zangtoon schoon!
Zie daar de rechte trant!
Dit klatert over bos en land!
Dit laatste spant de kroon!
Die weerklank daar, van ha, ha, ha!
Die treft en hart en zin!
Minerva speelt bevallig, ja;
Maar de Echo doet niet min. -

Minerva, die een blos kreeg, zweeg,
Nam ’t fluitje van de mond,
En wierp het lachende op de grond,
Terwijl zij de oogleên neeg.
Zij zet de voet op ’t piepend riet,
En trapt de halm in tweên:
'Zing, Echo, zing uw eigen lied!'
En ijlings vloog zij heen.

1808

----------------------------------------------------------------------
Permessus - rivier in Bœotië (Griekenland) (gewijd Apollo en de Muzen)
Diana - godin van de jacht
mastbos - bos met grove dennen die vroeger 'mastbomen' werden genoemd;
er werden o.a. scheepsmasten van gemaakt.