Poëzie

1540 - 1598

poëzie (nr. 1.144):

Psalm 142

Dauid sijnde in een speloncke van Saul omringhet, bidt God voor syne behoudenisse, om synen lof inde ghemeynte groot te maken.

1.
Een berichtsliedt Dauids, ende ghebet als hy inde speloncke was.

2.
Ick roep tot God met heller stem,
Al mijn gebeden gaen tot hem:

3. Ick stort mijn hert' in synen schoot,
Ontdeckend' hem all' mynen noot.

4.
Den gheest end' sin is my verwert,
Ick ben benauwt met sware smert:
Maer dy Heer is mijn wegh bekent,
Du weetst van myner ancxt het endt.
Op mynen wech daer ick ginck recht,
Hebben sy m'eenen strick ghelegt:

5.
Als ick alomme d'ooghen keer,
Vind' ick niet een die my kenn' Heer.
Hulp ende troost zijn van my veir':
Ick hebbe niemandt die my weir,
Oft die my inden noot bystae,
Noch myn' arm leuen gade slae.

6.
Maer voor dy Heer komt mijn gheschrey,
Ick seggh': du bist mijn vry gheley:
Du bist mijn troost, mijn toeverlaet,
Het deel daer op, mijn leuen staet.

7.
Merck op mijn schreyen end' ghebett,
Want mijn ghemoet is heel ontsett':
Loff' my van mynes vyants schrick,
Die vele stercker is dan ick.

8.
Verloss' my uyt dit duyster loch,
Op dat ick dyn' naem loue doch:
End' dat de vromen om my staen,
Om dijn weldaden te sien aen.

Huidige versie:

1.
Een kunstig lied van David, een gebed toen hij in de spelonk was.

2.
Luid roep ik tot de HEER,
luid smeek ik de HEER om hulp,

3.
bij hem stort ik mijn hart uit,
bij hem klaag ik mijn nood.

4.
Ik ben ten einde raad,
u kent de weg die ik moet volgen,
u weet dat op mijn pad
een strik verborgen ligt.

5.
Ik kijk ter zijde en zie
niemand die om mij geeft,
nergens een toevlucht voor mij,
niemand die hecht aan mijn leven.

6.
Ik roep tot u HEER:
‘U bent mijn schuilplaats,
al wat ik heb in het land der levenden.’

7.
Hoor mijn noodkreet,
ik ben uitgeput en moe,
verlos mij van mijn vervolgers,
zij zijn sterker dan ik.

8.
Leid mij uit de beklemming,
dat ik uw naam mag loven
in de kring van de rechtvaardigen:
u hebt naar mij omgezien.