Poëzie

1780 - 1856

poëzie (nr. 4.227):

DE WIJSGEER EN HET KIND

De wijsgeer, in gepeins verloren,
Zwierf mijmrend langs zijn eenzaam pad:
Hij zocht geheimen na te sporen,
Die de Almacht hem verborgen had.

Een strijdig twijflen en geloven
Kruiste in zijn walend brein dooreen.
Nu zag hij vragend op naar boven,
Dan zag hij tastend om zich heen.

‘Waartoe (zo vroeg hij in zijn dromen)
Die schepping Gods, zo ver ik staar?
Waar is 't heelal uit voortgekomen,
Die aardbol hier, die hemel daar?

En ik, ik-zelf, geheimvol wezen,
Dat hier een poos het stofkleed draagt,
Waarom ben ik aan 't niet ontrezen
En leef en aêm ik, ongevraagd?

Waartoe met nevlen u omwonden,
Gij, die gewrocht hebt wat bestaat?
Laat, Almacht! mij uw diepten gronden,
Laat mij een blik slaan in uw raad.’

Zo zonk hij weg in mijmeringen
En drong de doolhof verder door,
Maar hoe hij dieper in mocht dringen,
Te dichter blinddoek hing hem voor:

En zwervend met onwisse schreden
De dalen in, de duinen rond,
Daar is hij 't zeestrand opgetreden,
Waar d’ oceaan te golven stond:

En de onafzienbre kolk voor ogen
En overdekt van 't luchtgewelf,
Daar staat hij weer, het hoofd gebogen,
En weer verzonken in zich-zelv’.

Opeens … wat mag zijn mijmering storen?
Wat woelt en roert zich ginds aan ’t strand?
Hij heft het hoofd, hij treedt naar voren
En ziet een kind, dat graaft in ’t zand.

‘Wat wilt ge knaap! Waartoe dat wroeten?
Wat spit en delft ge kluit aan kluit?’
- ‘Ik graaf een kuil hier aan mijn voeten,
En schep er straks de zee in uit:

Ik wil het zien – ik wil het weten,
Wat zich daar wegschuilt voor mijn oog;
Ik wil die diepe zeekolk meten
En hoos de bodem daarom droog.’

Een schampre lach van mededogen
Was 't antwoord, dat de wijsgeer gaf,
En met d'onnoozle knaap bewogen,
Trad hij weer d'oever mijmrend af.

Maar stil!...daar laat een stem zich horen!
Het is of ze aanruist op de wind...
‘Wie Gods geheimen na wil sporen,
Die dwaas is dwazer dan dat kind.’