Poëzie

1829-1861

poëzie (nr. 3.557):

Peinzensmoede

Daar is geen Priester
Die Hem verklaart!
In raadslen wandelt
De mens op aard.

Wie ’t Licht van Heden
Ook juublend eer’,
Dit licht doet smachten
Vooral – naar meer!

Want ach, wat nevel
Van Dwaling vlied’ –
De Zon der Kennis,
Zij schijnt hier niet.

Mysterie – ’t leven!
Mysterie – ’t lot!
Die schepping predikt
Geen liefdrijk God.

Natuur – wat deert haar
Uw vreugde, uw leed?
Ze is zielloos lieflijk
En reedloos wreed!

En Hij die allen
Is vóórgegaan?
Liet zonder antwoord
Ons Waarom staan!

Het eind der wijsheid
Blijkt altoos meer;
Wij weten weinig –
Te weinig, Heer!

Maar toch, al gloeit soms
Mijn hoofd van smart –
In U, mijn Schepper,
Vertrouwt mijn hart.

Niet ómdat alles
Uw Liefde ontdekt,
Maar óndanks alles
Dat twijfel wekt!

Trots ’t onverklaarbre
Dat huivren doet,
En ’t onbewijsbre
Der hoop, die ’k voed!

Trots ieder raadsel,
Het Kwaad zó groot,
De Smart zó schriklijk,
Trots rouw en dood.

Ja tóch, ik mene
Dat ik Uw hand
Wel speurde in ’t leven –
Uw Vaderland;

En dat mijn ziele,
Ter stille nacht,
Uw stem wel hoorde,
Zo teer, zo zacht.

Na vuur en stormwind
Zweefde ook soms mij
Schoon geen Elia –
De Heer voorbij...

Uw sterrenhemel,
Hij trekt mijn oog, –
Als ’t woord des Heilgen
Mijn hart omhoog!

Ik smacht, vermoeide
Van ’s levens loop –
Mijn hope is weemoed,
Mijn weemoed hoop!

En ’k geef mij over,
Met blind geloof,
Aan U de Vader,
Wie me niets ontroof!

Daar is geen Priester
Die Hem verklaart! -
Doch U zoekt niemand
Vergeefs op aard.