inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1846 - 1896

poëzie (nr. 1.353):

Ene wolk

Een plekje blauw breekt door aan 't zwerk,
En 't schemert op de heuveltoppen,
Het tikklen zwijgt der regendroppen,
Een lichtstraal glijdt langs 't vochtig perk.
Alleen 't geluwde koeltje fluistert,
Als goud gloeit weer de vlinderwiek,
De zonnestraal wekt woudmuziek,
En dan - een wolk, die 't al verduistert.

Uit lichtblauwe ogen straalt een groet,
Die noopt tot toeven onder 't lover,
En als met onweerstaanbre tover
Stroomt zachte ontroering door 't gemoed.
Eén woord, waar schuchter 't hart in fluistert,
Eén handdruk, die men nooit vergeet,
De Liefde ontwaakt, voordat zij 't weet,
En dan - een wolk, die 't al verduistert.


1882

Schrijver: Cornelis Honigh
Inzender: adm, 8 januari 2010


Geplaatst in de categorie: emoties

2.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 1.216

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)