inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie van Marnix van Sint Aldegonde

1540 - 1598

poëzie (nr. 12):

Psalm 22

Mijn God, mijn God, waarom verlaatstu mij?
Waaromme gaat mijn huilen dus voorbij,
Ver van dijn hulp en troost, als ik voor dij
Doe mijne klachten?
De hele dag roep ik uit ganse krachten,
En du, mijn God, en wilst daarop niet achten;
Ik hou niet op van schreien alle nachten,
En zwijge niet.

Daar du nochthans door 's werelds gans gebied
De heilge bist: Ja 't eeuwig lof en lied
Van Israël in alle zijn verdriet
Blijfstu genadig.
Dies hebben ook op dijne macht grootdadig
Ons ouders vrij vertrouwd; en du genadig
Hebs', Heer, verlost, uit alle lasten smadig,
In hare nood.

Als haar geschrei rees tot in dijnen schoot,
Du stondst hen bij, in alle wederstoot:
Zij hoopten vast, en werden niet schaamrood
In hun gebeden.
Maar ik ben slechts een aardworm hier beneden,
En gene man: van ieder man vertreden,
Zo dat het volk met mij, in alle reden,
De spot vast houdt.

Schrijver: Marnix van Sint Aldegonde
Inzender: Martin Fonda, 23 december 2010


Geplaatst in de categorie: religie

4.0 met 29 stemmen aantal keer bekeken 26.178

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Petra Hermans
Datum:
4 augustus 2013
Email:
worldpoet546live.nl
Diepe beleving spreekt hier uit.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)