Poëzie

1830-1899

poëzie (nr. 1.998):

Jaargetijde

o Gij die wij beminden eens,
wij groeten u, vol droef geweens,
en staan rondom uw graf te gaar,
op 't ende van uw stervensjaar.

Waar zijt gij? Sterke en kloeke, en al,
waar zijt gij, ach, te groot getal
van vrienden, gij, die dacht misschien:
'k Zal menig uwer sterven zien!

Aleer gij iemand sterven zaagt,
was 't gij die eerst gestorven laagt:
en droevig staan we, uit vriendenplicht,
bij 't graf, waar ge in begraven licht.

Zo vaart de dood, o! doof en blind,
ze'n spaart geen ouder, spaart geen kind;
smijt al in 't graf, maar d'hope niet,
die me in dit kruis hier staande ziet.

o Zalig teken op het graf,
o nooit ontvallen wandelstaf,
staat bij, staat bij, in deze nood,
en zijt remedie na de dood!

o Kruis, daar Christi bloed aan was,
de mens is licht en broos als glas:
hij valt, hij breekt; gij staat en houdt
omhoog, die op uw stam betrouwt.

Daar liggen ze aan uw voet, o Kruis,
onz' liefste neer, in stof en gruis:
herleve 't stof en worde 't wat
Gods hand het eens geschapen had.

Herworde 't jong en stervensvrij,
herworde 't in Gods vreugden blij,
herworde 't in God zelf geleerd,
herworde al 't duistre in licht gekeerd!

o Dierbaar is het vriendengraf,
ik schee daar met getraan van af,
ik laat mijn hert daar aan en bij,
en,... vrienden, dat u vrede zij!