Poëzie

1856 - 1880

poëzie (nr. 2.533):

DE LAATSTE STORM

Buldrend speelt de zee met 't oude vaartuig.
Kalm, manhaftig kampt de grijze zeeman
met de storm. Maar splijtend te allen kante
vreeslijk kraken de oude broze wanden.

Bleek en bevend staart alom de manschap
naar het krakend wantwerk en de zeeman.

"Sloepen af en vrouwen eerst!" gebiedt hij.
Wiegend wagglen sloepen in de storrem,
angstig ijlt de manschap in de sloepen.
Eenzaam staat op 't vaartuig de oude zeeman.

"Vol!" zucht hij, "vaarwel, matrozen, red u."

Door de storm verdwijnen zijne sloepen.

Buldrend speelt de zee met 't splijtend vaartuig.
Kalm, manhaftig bidt de grijze zeeman
de armen rond een mast. Zo lange reisden
schip en zeeman samen door de stormen;
grijs is 't hoofd geworden van de zeeman,
krakend en versleten 't machtig vaartuig...

O de wind, de zee, de laatste storrem!
Schuimend, bruisend, stijgen wilde baren
onder zijne voeten. Krakend, berstend,

in de diepe kolken draait het vaartuig...
Samen duiklen schip en man verzwolgen.
Machtig stormt de zeewe, groots en eenzaam.