Poëzie

1855 - 1930

poëzie (nr. 2.880):

Slapeloos

Hij komt met geruisloze vleugelslag aan,
De donkerlokkige knaap,
Hij staart met zijn peinzende ogen mij aan,
De dromen-brengende Slaap.

Hij vouwt om mijn peluw zijn wieken wijd
Met loom gebogene lijn
En over mijn voorhoofd zijn adem verglijdt
In schaduw van maneschijn.

Dan aan mijn legerstee zet hij zich neer,
Het hoofd in de handen geleund,
En nokkende preevlend zuchten teer,
Hebben zijn lippen gekreund:

‘Gedreven van wereld-tot-wereldkust
Door de ogen der dagende Dag,
Ik voer met mij mede verdoving en rust
In eindeloos zelfbeklag.

Ach, waarom liet ik mijn broeder alleen,
Mijn tweelingbroeder de Dood,
Sluimeren wilde ik gaan tot hem heen,
Sluimeren zoet in zijn schoot.’

Zo weent hij en hult met wanhopig gebaar,
Met angstig vertrokkene mond,
Het vochte gelaat zich in 't ravenzwart haar,
Dat om zijn handen zich rondt.

Tot plotseling hij rijst, als door furiën gejaagd
Zie ik hem omziende staan,
Wijl diep in het Oosten de morgen daagt,
De ochtend in 't kleed van saffraan.

Als iemand die schrik overmande, hij staat,
Rillend van vleugelen licht,
Doch eer hij verruist en verder weer gaat,
Drukt hij de oogleên mij dicht.

1884