inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1886 - 1947

poëzie (nr. 3.256):

Menselijkheid

Ik, die mij somtijds klein voel in dit grote Leven
dier duizend zonnen, boven dees mijn doodgaand hoofd,
en moedloos dwaal omdat ik hier als mens moet leven
en mij geen hoger doel van wezen schijnt beloofd....

- Kan plotseling zoals een vuur omhoge klimmen
wanneer ik voel en weet, dat in mijn hert getroond,
standvastig en steeds levend zonder aardse kimmen,
vol ongekende luister Godes beeltnis woont.

Ik voel mij rijzen dan en ken noch tijd, noch dagen.
'k Ben gans allene, 'k heb noch vriend noch vijand meer...
De wereld is vergaan, en al het menslijk zeer
en blij mag nutloos van zijn tijdlijk-zijn gewagen!....

En needrig knielt het heelal voor mijn voeten neer!....
Wee! dat ik al die schoonheid in mijn vlees moet dragen!...

Schrijver: Felix Timmermans
Inzender: Redactie, 20 oktober 2017


Geplaatst in de categorie: heelal

3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 1.471

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)