Poëzie

1877 - 1924

poëzie (nr. 4.495):

Eenzaam

De sombre pijnen ruisten, kreunend bogen
Hun donkre kronen neder naar de korst
Der aarde, de winden sloege' aan mijn borst
Hun grauwe vleugels, de struiken hadde' ogen.

Ik vluchtte de verlaten hei, - de vorst
Der eenzaamheid, de vale raaf, gevlogen
Op mijn schouders, zat over mij gebogen,
Dat ik de bange lucht nauw aadmen dorst.

Bij 't witte dorp groette een levend wezen,
Een gulle boer van achter 'n volle kan,
En voor zijn groet smolt alle leed en vrezen.

0! wanneer komt de tijd, dat ieder man
In elk paar oge' een vriendengroet zal lezen,
Geen mensenhart eenzaam meer leven kan!