Poëzie

1877 - 1924

poëzie (nr. 4.489):

De vlag

Onder die verschrikkelijke lucht
Vaart, als 'n aaklig makabere klucht,
De grote zwarte bruid
Van dit sombere geslacht -
Een donker-begruisde schuit
Met een zwarte kolenvracht;
Die komt tegen de dompige dag botsen
En schuift iets doods onder de plonzige schotsen. -
Het water plooit -
't Dooit!

Jongen! sta nou als een toren pal
Aan die natte drassige grachtwal. -
Laat, diep uit je hart vandaan,
In de roereloze mist
Langzaam 't vaandel opengaan
Op die donkere doodkist: -
Daar hangt het hoopvol over 't treurige water!
Daar heeft het heel zijn kleuren-lachende schater-
Opengestrooid -
't Dooit!

Gebogen gaan ze over de brug. -
Waarom zijn die gestalten zo stug
In hun triestig verdriet -.
Maar zien ze dan door het rag
Van de rege' uit mijn hart niet
Die prachtige stille vlag -?
Ach nee! hun blinde leed maakt ze nog lammer,
En hun eindlijke vreugd - 0, wat innig jammer! -
Zien ze die ooit? -
't Dooit!