Poëzie

1896 - 1933

poëzie (nr. 4.400):

Stervens-pijn

Daar hangt wat adem van mijn ziel
Op iedere weg, in iedere bloem;
Daar blijft een beetje van mijn hart
In al de namen, die 'k vernoem.
En 'k voel mijn ogen stil verwant
Aan ieders wee..., aan elks verblijden...
Gij, die me lieven hebt geleerd,
God, leer me scheiden.

Mijn God, ik kàn..., ik kàn nog niet;
Daar woont in mij geen stervensrust!
Mijn ziel is nog niet uitgezeid,
Mijn mond heeft niet genoeg gekust...
Zie, in mijn kijkers fonkelen nog
Te lang verkropte, jonge lusten...
Gij, die me hunkeren hebt geleerd,
God, leer me rusten...

Onder mijn voeten reuzelen stil
Verdroogd' en bruin oktoberblaân
Neem Gij mijn handen, God, Ik kàn,
Ik durf er haast niet overgaan...
Mijn zwierige tred is niet gewend
Te trappen op illusie-scherven...
Gij, die me "leven" hebt geleerd,
God, leer me sterven.

---------------------------------
uit: Vondelingskens (1926)