Ego vigilabo*
De zonne is weg, en 't daglicht heengevaren;
het duistert al, de dood heeft de overhand
gewonnen over ons, die eer zo luide waren
aan 't leven, heden, vrij en onvermand.
De zonne is weg, die liên en land
verblijdt, en 't vlugge volk van 's hemels harpenaren.
Ze zwijgen al nu, tonge- en taalberoofden;
ze treuren: 't zonnelicht is uitgedaan;
en, daar ze henen zijn, en bergen hunne hoofden,
en hore ik stemme meer, noch asem gaan:
de dikke duisternissen staan
daar, vast en verre nu, die zang en zonne doofden.
Doch, binnen mij, zo leeft er licht en sprake;
doch binnen mij, zo hoort en spreekt er Een,
die duisternissen, dag, noch dood, noch ander zake
belet en doen: omving mij staal en steen,
die binnenkomt bij mij, alleen
en zegt, of ook hij vonde in slape mij: 'Ik wake.'
----------------------------------------------------
* Ik zal waken
Inzender: A.Goossens, 19 november 2004
Geplaatst in de categorie: religie