inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1830-1899

poëzie (nr. 570):

Ego vigilabo*

De zonne is weg, en 't daglicht heengevaren;
het duistert al, de dood heeft de overhand
gewonnen over ons, die eer zo luide waren
aan 't leven, heden, vrij en onvermand.
De zonne is weg, die liên en land
verblijdt, en 't vlugge volk van 's hemels harpenaren.

Ze zwijgen al nu, tonge- en taalberoofden;
ze treuren: 't zonnelicht is uitgedaan;
en, daar ze henen zijn, en bergen hunne hoofden,
en hore ik stemme meer, noch asem gaan:
de dikke duisternissen staan
daar, vast en verre nu, die zang en zonne doofden.

Doch, binnen mij, zo leeft er licht en sprake;
doch binnen mij, zo hoort en spreekt er Een,
die duisternissen, dag, noch dood, noch ander zake
belet en doen: omving mij staal en steen,
die binnenkomt bij mij, alleen
en zegt, of ook hij vonde in slape mij: 'Ik wake.'

----------------------------------------------------
* Ik zal waken

Schrijver: Guido Gezelle
Inzender: A.Goossens, 19 november 2004


Geplaatst in de categorie: religie

3.0 met 16 stemmen aantal keer bekeken 2.652

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
follon bernadien
Datum:
19 december 2004
Email:
henrib_45hotmail.com
Het gedicht vertelt ons eigenlijk hoe een klein vlammetje we zijn, van een klein kaarsje. Hoe alert we moeten zijn om dat vlammetje voor elkaar brandend te houden, beschermen voor elke rukwindje of wind die uit een verkeerde hoek komt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)