inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1859 - 1941

poëzie (nr. 4.537):

Zijn dood

O God ! nu is mijn liefste dood,
Mijn leeuwriklied, mijn morgenrood,
Mijn zonnestraal, mijn lentevreugd,
De blonde liefste van mijn jeugd!

Ik heb zijn eenzaam graf bezocht.
Dat was een lange, bange tocht.
Mijn hart, dat sloeg en joeg mij voort,
Als wachtte ginds zijn liefdewoord.

Ik vond de plek, de grond was week...
Daaronder slaapt hij, koud en bleek.
Een heuvel bloemen, blank en fris...
Daar slaapt hij in de duisternis.

Veel blonde bijen gonsden zacht.
Ik had viooltjes meegebracht.
Veel jaren geleên, in 't blij getij,
Bracht hij viooltjes mee voor mij.

Schrijver: Helene Swarth
Inzender: Redactie, 20 februari 2022


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 17 stemmen aantal keer bekeken 3.197

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Greta Casier
Datum:
20 februari 2022
Zo ontroerend mooi geschreven!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)