Alle inzendingen van Adeleyd

De witte schermen van de vlier, in geur en kleur naar 't licht geheven vertellen mij 't geheim van 't leven: 't is enkel nu, 't is enkel hier! Maar dwars doorheen die kleine bloemen in duizendvoud ontloken, klinkt een roep, een zucht, een stem die zingt en zoveel dat ik niet kan noemen. Er trilt een snaar die 'k lang al stil en niet…

Wat is ons leven broos als blaadjes van de beukenbomen die dwarrelen in de wind al is de lucht nog vol van zomerdromen... Al is de lucht nog blauw en straalt de zon met vreugde - ons lied is kort van duur hoezeer de melodie ons ook verheugde...…

Een helder blad, nog onbeschreven, de lucht vol grauwe wolkendans, een verre zon die niet kan stralen en regen die als tranen valt, maar toch is er de veelgeliefde, de vriend, het kind, de goede buur... en in de traagheid van dit uur het weten dat het licht zal winnen; de kleine glimlach naar de rozen, het diep besef dat alles gloeit en…

Door alle kieren breekt het licht dat niet te stelpen is, het beitelt beelden van verlangen, rust niet maar werpt beloften voor zich uit dat eens de dood voorgoed zal overwonnen zijn. Het groen dat nu nog teer en jong zich kleurt wordt sterker, water stroomt vanuit de tempel en zal allen laven. Geen dorst, geen rouw of zelfs geschrei zal…

Een steen, een stem, een lichtinval en wolken die wat regen gaan beloven; is dit het één, is dit het al dat mij 't geluk plots kan ontroven? Of moet ik verder kijken dan dit klein bestaan en naar de mensen die zoveel verloren? Er zijn er elke dag weer heegegaan maar er zijn ook weer kinderen geboren en zo gaat 't leven verder, ongevraagd…

De kleuren van de regenboog, de stilte en het binnenhof, beslotenheid en inkeer. maar ook het gaan en spetteren, het klinken en de lach, de dynamiek van alle woorden in openheid en transparantie... De vrede en de rust die nergens zijn te vinden, maar die we scheppend toch vermoeden in kleur en beeld en woord, in tederheid van mededogen…

Papavers: rood geplooide dromen in een zomertijd vol zon waarna de koude winden komen of hun bloei vergeefs begon. Gelukkig is het zaad geborgen in een huis vol tederheid. Een nieuwe plant die wacht op morgen heeft haar bloeien reeds bereid. Niets zal sterven zonder leven, niets zal hier voorgoed vergaan van wie liefde heeft gegeven,…

Een mens wil toch zoveel in 't leven vaak en zoekt en zoekt en blijkt het niet te vinden en draait dan mee met alle 's Heren winden en 't leven zelf steekt soms hiermee de draak want plots is er een krokus weer te zien en staakt dit zoeken, even toch misschien...…

Een streepje zon, wat koude wind en bovenburen die weer ruzie maken (is 't hun manier om bij elkaar te raken waar het verschil geen woorden vindt?) De haan kraait luid, de middag is al ver gevorderd en de vogels zingen. 't Geheim klopt stil, onhoorbaar door de dingen, omringd door water als de vis. Je bent erbij, erin, ervan doordrongen…

Te dulden heb ik dezer dagen méér dan ik moet. De lente komt ook zonder mijn gewroet, de boom zal kortelings weer vruchten dragen. Ik maak mijn leven niet, de plannen zijn maar papier. Het water welt dichtbij en ver van hier, het wil de bitterheid opnieuw verbannen. De twijg vol botten rijkt omhoog, zij geeft zich eindeloos gewonnen al…

Er klonk een zwarte stilte na de dood van Hem die 't leven had verkondigd; die voor zo velen nieuwheid bracht, en rood van morgenlicht wie had gezondigd. Die stilte is al eeuwen lang de nacht en zal voor velen nu nog duren; voor hem of haar die hunk'rend heeft gewacht en maar niet branden ziet de vuren van liefd'en tederheid, van groot…

Als wind-doorwaaid en zon-doorschenen de klaprozen te bloeien staan dan grijpt ons heel die tere schoonheid tot diep in hart en ziel weer aan. Dan weten wij ons ook doorvaren van Geest en licht, van moed en vuur, al zal ook door de last der dagen die glans verstillen uur na uur.…

Het komt niet slechts op de prestatie aan, maar op de stilte, het luisteren, het vinden van de weg die dwars door alles gaat en die verbindt met allen; de eenheid diep verborgen die trilt doorheen het vele, die hoopvol stemt en leidt naar nieuw verstaan en morgen.…

Zaal vol stilte maar voelbare aanwezigheid waar de zee ruist en de golven breken en waar het brood als sprekend teken de band is die alles vereent. Vogelenzang en eeuwig water, altijd weer ebbe en vloed maar diep besef van de Ene die allen in allen begroet. Hartslag die duurt maar rustig wordt als het water golvend en kabbelend slechts…

Zoals overal in luchthavens: mensen van allerlei kleuren en geuren lezend, etend, wachtend. Gezellig of droevig, pratend, zwijgend, wachtend... Big business, maar ook kleine tederheden, woorden verloren in de drukte, herkenning en vreugde, mededogen, ook hier. Wachten op de weg naar huis, opnieuw naar huis, Upekka (1) betrachtend, wachtend…

Het kleinste aller zaden, zo zegt ons toch de Heer kan groeien tot een grote boom die schaduw geeft en woonst; zo is soms ook ons klein geloof, het is haast niet te zien maar met geduld en veel heel veel moed kan ooit het wonder komen: de zon schijnt door de bomen! Een kind begrijpt dit alles wel, maar ik en wij, die zo verstandig zo heel…

Stilte draagt en stilte vraagt, brengt je bij de ander; stilte breekt de dadendrang, weeft een kleed van tederheid, vult een vreugdebeker; stilte dekt de dagen toe, doet de wolken zingen; stilte wil ook jou met warmte zacht omringen.…

Ik ken ze niet, de wegen in het labyrinth van mijn verlangen, hoe soms mijn diepste wensen aan iets kleins gaan hangen en hoe het diepe leed me niet meer raakt... Wie ben ik dan? Ben ik de zoeker die zichzelf verzaakt? Ben ik dat kleine kind dat dwalen moet? Ben ik die jonge vrouw die waakt? Ben ik verloren in dit koud heelal? Ik ken ze niet…

Wat zoek je hier; een stem, een ziel, een woord van troost? Wat zoek je hier; herkenningstekens? Of enkel maar wat fijn plezier? Wat zoek je hier? Ik weet het niet, maar vind een mens net zoals jij, met weemoed en met vragen, met zingen en met klagen... met soms een klein begin van iets te durven wagen...…

Voeten lopen in schoenen van rood leer, maar vind ik mijn kindervoeten weer? Ik weet me verloren in dit beeld van gisteren en durf niet verder denken dan dit nu... Wie kent mij echt, durft mij vertellen wat ik weet en toch niet helder krijg? Een boterkoek, een paardenvijg, een speelgoedtram, een broodtrommel, een hemel vol van mist en niet-gedroogde…

Dag Fien, je bent nu thuisgekomen na deze allerlaatste reis; zo graag vertelde je van vroeger van hoe het was en wat de mensen deden; je maakt nu zelf al deel uit van heel dit groot verleden en lacht om heel veel dwaas vertoon... Wij snappen niet hoe ginder ver de dingen lopen of wat er echt gebeurt met hen die gaan, maar weet, je naam blijft…

Wat loopt er volk in al die straten op deze mooie zomerdag; elk heeft zijn wensen en zijn woorden, ziet hier of daar iets wat hem trekt, wat hem belooft geluk te brengen, vervulling van een stille nood... Maar wie goed rondkijkt ziet ook dingen die nergens zijn te koop: een kleine glimlach, blij begroeten, een kind dat juicht om even niets,…

Wat is dat met dat drijfzand en dat beknibbelen? Zijn dat de hoge heren die zo graag de eerste plaats bezetten, en daardoor zelfs niet meer op wat fatsoen gaan letten? Ik snap de humor wel maar voel de pijn ook steken; de een wil voor de ander niet in sterrenglans verbleken... Ach lieve heren, welk belang heeft toch die eer voor even, Je…

Een warme avond en weer wordt alles stil: de stemmen en de drukte, het wachten en het heimwee, de jacht en heel veel dwaas vertoon. De sterren gaan verschijnen en plots het weten ook hoe alles heel vergankelijk is, hoe eigenlijk heel weinig er echt toe doet; alleen de liefde, het vergeven, want heel gauw komt ook hier en nu het afscheid dat…

Ik kan er niet genoeg van krijgen: de geur van de linde, het rood van de papavers, het groen van de velden, het rijpen van oogst... Alles is teken van een groot geheim, iets achter en over de dingen dat telkens weer juichen doet en dieper zoeken naar de bron en de bestemming; dat doet vergeven en hunkeren, dromen en beminnen; dat leven doet…

Voor minder zou je zuchten in deze hitte, maar ook dàt gaat voorbij; straks komt een malse regenbui en dans ik in de wei!…

Ze zijn daar weer ineens: problemen! Je weet je nergens meer en niets kan je nog raken want enkel dàt trekt alles aan en doet je adem bijna stoppen. Maar wacht, er komt ook weer wat licht van mensen die echt willen helpen; dus sla niet zomaar deuren dicht, en laat je niet eronderdoor gaan. Vertrouw, 't is alles wat nu moet en durf ook…

Zo ver van huis, een andere wereld met vreemde mensen, toch vertrouwd. Ze wenen wel dezelfde tranen en worden hier ook graag vertrouwd... Er is de hete lucht, het dromen van altijd weer een ander licht, de stilte soms tussen de woorden, de klanken van een nieuw gedicht, maar ook het zoeken naar de namen van ander fruit, van zoveel vreemds,…

Geworpen in een zee van geuren, van licht dat anders is dan thuis, van vreemde namen, klanken, kleuren, van andere woorden,... straks naar huis. Wat heb ik heimwee naar `t vertrouwde, naar koele lucht en zomerblauw, maar zal ook daar de zon zo branden dat ik er echt niet meer van hou? Laat me nu hier nog maar genieten, nog even dan, en…

Zo graag wil ik met open handen leven maar 'k houd je vast in dromen van geweld. Waar is de gloed die ons verbond gebleven of is nog niet het laatste lied verteld? En heeft de zon nog niet het langst geschenen, al zijn de wolken nu en dan verstild? Ik weet het niet, of is 't visioen verdwenen nu 't avond wordt en alles plots verkilt?…