Alle inzendingen van Adeleyd

't Gewoon maar laten voor wat het is: de vieren of vijven, de acht of de negen; je leeft toch niet van wat anderen zeggen al kan je gevoel zich daar soms niet bij leggen en voel je je stekels dan rechtop gaan staan. Je kan ook wel denken; "loop jij naar de maan," maar denken en voelen gaan eigen wegen en zo kom je jezelf dan toch weer tegen…

't Is altijd wè, zo lees ik op een steen die ergens in Den Bosch iets wil vertellen... Waar leiden toch maar al die wegen heen waarmee we soms ons arme hart zo kwellen? Er is verdriet en vreugde, altijd weer en langzaam wil het leven ons dit leren, maar waarom willen we zo graag wat meer dan wat we eigenlijk kunnen beheren? Is 't dwaasheid…

175-jarig bestaan... Armoedig begin méér vragen dan antwoorden risico en durf vertrouwen en dapperheid, drie sterke vrouwen... En nu, na zoveel jaren? Er is nóg durf en moed maar soms ook stagneren en berusten - pas op de plaats - tot ergens - hopelijk - het vuur weer oplaait uit de as en opnieuw risico en durf vertrouwen en dapperheid…

Zo graag zou ik een antwoord krijgen waarin je even warmte legt, maar jij hult je zo graag in zwijgen of in een woord dat weinig zegt, maar ik heb het daar moeilijk mee, dat zou je toch wel moeten weten - zo lang bevaren we de zee dat ik je nooit meer kan vergeten; de zee van leven en vertrouwen, de zee van vriendschap en geduld; we leerden…

Geen woorden vinden en toch willen troosten; geen ogen die schreien, alleen maar een doffe blik. Onbegrijpelijk wat hier gebeurt en toch moet het leven verder. Is dit de eerste dag na het begin van de lente? Is dit een nachtmerrie? Dona eis requiem.…

Zomaar aanvaarden hoe de dingen komen: het licht, de duisternis, de dromen. Zonder altijd te willen veranderen, verbeteren, voltooien. Hoe moet een mens dit leren? In stilte zonder haast te drinken van het nu; en door de tijd niet steeds vooruit te hollen.…

Adem en stilte, geheimenis. Geest die alles doorgloeit en vernieuwt, die mensen en dingen herschept en hertekent; dauw van een nieuwe morgen, een nieuwe dag; Gloed en hartstocht, verlangen en vervulling, woestijnwind en tedere bries, rust in de avond. Adem en stilte, geheimenis. Geest die voortdrijft en stil maakt, die alles wat leeft…

Adem schoonheid drink de warmte en verheug je om vele kleine dingen. Groet de dagen van de lente koester ze met tederheden. Draag de stilte laat je vinden zie de vogels hoor het groen.…

Adem ten leven, vuur en licht, liefde, vertrouwen, Aangezicht, hoop op een toekomst, zachte bries, fluisterend spreken, teder gebaar, stem die ons thuisbrengt, woorden waar, licht in de morgen, avondrood, weg naar het leven, door de dood, vriendelijk teken, golvend visioen, nooit echt te grijpen, hier te doen.…

Nu de dagen korten en het licht soms dagen wegblijft, zoekt mijn ziel opnieuw naar Jou. Oeroud verlangen komt weer boven, en de zangen die ik als kind al hoorde. Rorate zingt mijn ziel vol van weemoed, verlangen en ontroering. De zon die ondergaat en het licht dat even nog wil dralen doet iets trillen in de kamer die in schemer wordt gehuld…

De regen valt in bakken uit de hemel, zo zeggen oude mensen en ze weten hoe de herfst voor velen droevig is, en zonder perspectief op licht. Toch komt de lente al van ver in het gezicht want straks begint weer 't wachten op het lengen van de dagen, op zon en voorjaar, ook al moeten we nog eerst veel klagen, afzien, dromen van wat komt, al…

Het komt altijd te vroeg: het moeten scheiden, het moeten laten gaan zonder begrijpen, zonder waarom. We wennen nooit aan ’t sterven, aan ’t loslaten, het afscheid; maar laat er dankbaarheid toch zijn, en hoop en sterkte. Laat licht vervullen dit duister, deze afgrond, dit moeten laten gaan, zonder waarom, zonder begrijpen.…

Hier past alleen maar zwijgen of ook muziek van Bach; de stilte zal je laven en laten zien hoe groot je moeder was. De woorden kunnen niet vertolken, alleen maar wegwijzers zijn naar het blijvende, het ongeziene; je optillen uit de pijn en je genezen. Hier past alleen maar zwijgen en diepe dankbaarheid; niets gaat verloren van wat…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…

Voorgoed afscheid moeten nemen, zonder nog een woord, een blik, een aanraking. Nooit komt het verleden terug, noch de pijn noch de vreugde. Zo gaat het leven en toch is de liefde gebleven, de liefde sterker dan de dood, dan het afscheid. Het grote leven gaat verder, met of zonder ons, maar glorievol en teder. Niets is verloren wat werd gegeven…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn. Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn. Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel…

Deze aarde, dit bestaan, eindeloos ontmoeten, liefdevol een ander groeten, dat zal nooit vergaan. Zon en regen, gang van eeuwen steeds opnieuw waar adem gaat; voor de liefde en het hopen is het nooit te laat. Mensen gaan en mensen komen, strijden, lachen, werken, dromen, alles wat er hier gebeurt wordt door liefde ingekleurd tot we…

Terwijl de bladeren troosteloos vallen, nu al wat geel van kleur, de dagen korter worden en de zon soms treurt weet ik de herfst gekomen, die naar zomer-afscheid geurt. Er hangt wat weemoed tussen huizen die er onbezorgd wel staan maar waarin de ruiten iets weerspiegelen van uitvaart en vergankelijkheid. De bomen schrijven nu gedichten…

De vele woorden die de kranten vullen, ze zijn soms goed maar vaker van geen tel. Wat haalt het uit, al dat geschrijf en dat gesnater, wat blijft er over voor wie later opnieuw voor onze vragen staan? Dus laat ons zwijgen nu en dan en enkel glimlach zijn, alleen maar stilte.…

De regen valt nog steeds maar lente speelt nu in mijn ziel. Er groeit naast al het groen verbondenheid en teder mededogen.…

Al is het herfst, er zijn ook mooie dagen, waar regenlucht de zorgen wast, de kleine en de grote vragen, de overtolligheid, de bladeren wil doen dansen in de wind, nog even eer ze weer tot humus worden en de nieuwe kracht tot leven. Sta stil, al is het maar een korte tijd, want er is veel wat nu plots helder wordt, wat in het kalme licht verschijnt…

Al zie ik nog niet goed, het licht verwarmt de kilte en doet hopen terwijl de mensen soms voor mij als wandelende takken lopen. ‘k Verheug me om wat komt, de tere winterbloemen, ‘t goud van tederheid en van erbarmen terwijl we ons aan eerbied warmen, omdat het nu toch gauw weer Kerstmis wordt. De kinderen zullen zingen, zich geborgen…

Murmelend water spetterend licht kinderogen klein gedicht, adem van verre groet van nabij fris ontluiken lied in mij, bron van vertrouwen teder en goed woord dat zuivert leven doet.…

Zovelen die hier waren zijn nu al heen gevaren, ze leven in het licht. Zovelen die hier streden of erg hebben geleden, ze leven nu in ’t licht. Zovelen die we liefden misschien ons ook ooit griefden, ze leven nu in ’t licht. Zovelen die hier straalden, die ons van God verhaalden, ze leven nu in ‘t licht. Zovelen die we eren, als…

Daar gaan ze weer: de velen die de doden gaan bezoeken met licht en bloemen, met herinneringen en droefheid groots en teder. Maar wat is dood zijn: leven in een ander zijn, een niet meer uit te leggen verband, een geheim dat aanhoudt groots en teder. De vallende bladeren verhalen hoe er nieuw leven komt maar hoe eerst iets moet…

Soms loopt alles zo anders dan gehoopt en gepland; geluk komt ongevraagd je dag dan binnen. Laat ons zonder voorbehoud elkander maar beminnen want alles vergaat, alleen de liefde blijft.…

Alles is daar maar we weten het niet: de lente in het schuiloord van de winter, de regen in de rivier, de zon achter de wolken. Alles is daar maar we weten het niet: de verzoening in het glimlachen naar elkaar, de omhelzing in de mooie kaart, de zwaluw in de lente. Alles is daar maar we weten het niet: de woorden van het gedicht in het…

Alles is verbondenheid: de dokter en zijn patiënten, de oorlog en de vrede, de hemelse muziek en de stilte, de haat en de liefde. Niets kan bestaan alleen op zichzelf; alles is verbondenheid. Laat dan het licht de nacht doorstralen, laat de kinderen en de grijsaards samen dansen op deze aarde; laat begin en einde, aarde en hemel elkaar…

Als een tedere ademhaling dwarrelt de sneeuw: zonder haast, blank en geduldig. Volhardend in dit teder vallen, niet kwetsend, maar vol erbarmen. Als een tedere ademhaling de sneeuwklokjes groetend en beschermend.…