Alle inzendingen van Albert Verwey

CRITICUS Mijn vriend, uw versjes zijn niet goed. DICHTER Dat kan mij weinig schelen. Die maak ik niet om goed te doen, Die maak ik om wat spelen. Zó, als je een kind een zakdoek geeft, Dan knoopt het er een kop aan; Als de slippers dan lange kleren zijn, Heeft 't kindje d'r een pop aan. Dat kind doet best, al wou jij wel, Dat…

Wanneer ik tot u kom, dan lacht gij zacht, En somtijds klaagt gij, maar als zij, die spreken Van vroeg're smarten, die als dromen weken En waar men in de droom om weent en lacht. Maar als 'k alleen ben hoor ik dag en nacht Uw snikken en ik zie uw tranen leken, En voel uw hart wild slaan, alsof 't wil breken, Maar kan niet, dàn verneem 'k uw…

Men kàn geen vlammen als een gouden vloed Uit éen vaas gieten in een andre vaas: Daarbinnen branden ze en een bevend waas Gloeit door het hulsel heen met halve gloed. Open het nooit – het is zo schoon, en ’t moet Zó schoon zijn, blijvend in die zelfde plaats: Die vlam zal niemand zien: zij zal, helaas! Zichzelf verteren, daar haar niemand…

De Noordzee doet zijn gore golven dreunen En laat ze op 't strand in lange lijnen breken. Zijn voorjaarswater marmren groene streken En schuim en zwart waaronder schelpen kreunen Zie van 't balkon mij naar den einder leunen Met ogen die sinds lang zo wijd niet keken: Een droom in 't hart is me eer ik 't wist ontweken En 't oog wil buiten…

Toen zag ik aan een meer, het meer des doods, Een vrouw met vaal gelaat en geluw haar, Zij schepte 't water op, maar liet altoos De droppels vallen, alle na elkaar. En daar ik bij haar stond zo vraagde ik haar; — Maar zij zag op noch om, bewegingloos: 'Ik heb een vriend: is haast de druppel daar, Waar hij mee valt, of gunt ge 'm nog een…

[Niets is nu aangenamer dan in 'n koele kamer rode wijn te slurpen bij kleine teugjes en met de pen op 't papier in 'n gearceerde schemering] Met pennenkratsen op 't papier te teek'nen, Als met een etsnaald op het harde koper: Een veenplas op een landschap tegen avond Of zielenbeeldjes, met een fijner lijn Dan 't scheren van een strohalmpje…

Kom nu, bedroefden! al wie raad'loos klagen! 'k Bèn niet de Schoonheid, maar 'k zal vóor Haar spreken. 't Bewijs? 'k Geef u mijn woord-zelf als een teken, Dat Zij mij zond en gij mij raad moogt vragen. Geloof alleen maar dat zij álle dagen Kan troosten al wie, lijdend, Háar aansmeken, En woorden weet, die 't lachen door doen breken Om…

Mijn ziele is in mijn zangen, Mijn zang is mijne ziel: Mijn lied is 't zoet verlangen, Dat in mijn harte viel. Dat groeit daar stil verholen, En groeit straks wonderhoog, En rankt in duizend bloemen Der wereld uit het oog.…

Duizend jaar? Hij had het klooster vroeg verlaten: op de paden Lag de dauw: de hyacinten Hingen blauwgetrost te bung'len in de scheem'ring tussen 't hakhout, Leeuw'rikken, die luchte-krekels, tjirpten hel in hoge hemel: Web van klank in web van stralen. Neuriënd liep hij: gonsde een kever Langs zijn voorhoofd? Ruchtte een haasje…

Luister: het zeggen van dit vers is zo Dat het door middel van uw oor uw ziel Moet aandoen met vreugd en zekerheid: 'Dit is voor mij geschreven'. Want ik weet Dat alle verzen langs uw oor gaan als Het ruizen van water of ‘t gedruis Van bomen in de wind: een vaag geluid Voor niemand in het bizonder en waaraan Geen luistraar – ’t zij dan dat zijn…

Zij kwam een poos en zag met open oog De wereld aan. Toen is zij heengegaan. Wij wisten nooit wat haar het meest bewoog. Soms is het of een kind Verdwaald is naar het leven. Het gaat alsof het zich bezint, En denkt: waar is mijn vroegre huis gebleven? Wie weet of ik het straks niet vind. Soms schijnt het bij zijn komst alreeds volgroeid…

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: - Hij eet van 't leven al wat lekkers smaakt, En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt. Hij zoekt in dronkenschap een droom, die vliedt, In 't leven, - tot hij, moede en koud, ontwaakt, Naakt en gebroken: op zijn lippen smaakt Des levens droesem bitter…

V. Lamp mijner ziel, die me in ’t verborgen gloort, Zoet wonder van ’t heelal, dat niemand weet, Brand niet zo duister in die mist van leed, Maak niet altoos uw schijnsel droef; – gloed hoort Bij gloed, wat schoon is brengt wat schoon is voort, Zoet zoekt zoet, lief! och, dat gij ook zo deed, U zelve zoet, uw zoet Zelf minder wreed, Dat…

Er is geen maat die ik in u niet vind. Gij zijt de berg en gij zijt ook het grein, Gij zijt de aardwoning en het hemelplein, Gij zijt de vader en gij zijt het kind. Ik heb mijn ogen die u zien, maar blind Zie ik u ook: in mij het bloedgedein Is zozeer u als de eindeloze trein Van vormen, die nooit eindt en nooit begint. En 't vormenloze…

O Man van smarten met de doornenkroon, O bleek bebloed gelaat, dat in de nacht Gloeit als een grote, bleke vlam, - wat macht Van eindeloos lijden maakt uw beeld zo schoon? Glanzende Liefde in een damp van hoon, Wat zijn uw lippen stil, hoe zonder klacht Staart ge af van 't kruis,- hoe lacht gij soms zo zacht,- God van Mysterie, Gods bemindste…

In ’t donkere bos hebt gij mij gevonden, Mij, mat van wonden, En mijn lippen lachten nog over mijn zonden. Op uw blanke tel hebt ge mij geheven, Mij, bleek van leven, En mijn ogen haatten u om uw geven. Door een groene wei hebt ge mij doen rijden, Mij, flauw van lijden, Nauw zocht ik uw schouder mij bijzijden. In uw wit paleis hebt ge…

Zoals een vroom man in een heidens land Zich toont op plein en beurs in landsgewaad, En stalt zijn waar voor 't huis en dingt en praat Aldoor, om werelds goud, met vreemd' en klant; Maar sluit dán 't huis met luiken en hij brandt Zijn zilvren lamp met olie en 't gelaat Wordt bleek bij 't geel brevier, dat openslaat Met donk're…

De warme zon is boven mij, Ik wandel in de warme lucht, Mijn voeten op de warme wei Maken, alleen, haast geen gerucht. Ik ben een deel van al wat is, Een warm jong groeisel in de zon; Maar ik, van al wat om mij is, Voel dat ik leef en zie de zon. Dat land, dat weet niet dat het leeft, Die lucht voelt niet hoe zoel zij is, Die…

De Dood zat in u en ge wist het niet, Hij scherpte ’t mes al en ge wist het niet – Gij en uw jonge vrouw, gij schertste en lachte – Hij mikt naar ’t hart en hij mist het niet.…

Ik ben gestemd om een sonnet te maken, Teer-blauw als mij Japanse verzen lijken, Zo vlak als water, dat geen rimpels strijken Tot vloeiend matglas, waar zij de' oever raken. Fijn porselein met verwende smaken, Bleek-blauwe poppen die zo wijd uitwijken, En zonder perspectief - de rijken kijken Bij 't kopen, of de kleine barstjes kraken.…

Jaar, wat zijt ge een vreemd oud-jaar: Heet dát gaan sterven? Met bruine kransen in uw haar, Als een jong man, voor een feestmaal klaar, Zorg'loos, zie ik u zwerven... O vreemd oud -jaar! Hoé gaat gij dood, oud-jaar? Zult gij gaan zitten op een hoop Blaren, wel bruin, maar warm van zon, Midden in het licht en in een doop Van stralen…

De poëzie komt over me als een droom Vol sterren en een lijfelijke nacht Van duister, waar me een hel gelaat van licht En vriendelijke ogen - enkel dat gelaat, Want ál de rest is nevel zonder vorm. En heel den nacht nijg ik me er heen en houd Stille gemeenschap tot de morgen daagt. - Dan lig ik stil met half geloken wimpers Te staren, waar ik…

II Licht van mijn Liefde, dat nu donker werd, Daar ge in een mist van tranen altijd weent; – ’k Zie als een vlam, die trillende overleent, Een wonder en een glorie in uw hart. En gloeiende in het donker uw smart Slaat ze uit en zoekt, tot alles zich vereent Met mijne liefde, en vreugd, die om u weent En in mijn diepste ziel uw naad'ren…

Zij kloppen aan de deur: zij klagen Dat ik niet luister. Ik berg voor allen die mij plagen Mijn kalme luister. Ik ben veel zachter en veel stiller Dan ooit geloven De durver, weter en bediller, Drukken en groven. Mijn huis een hoge en lichte kamer, Mijn dag een morgen, Ben ik een hemelse beramer Van aardse zorgen. Mijn…

Een grote hond en een kleine kat, Die zaten op de kamermat; En de hond die zei: Zeg, scheelt jou wat? Scheer je weg! En de kat die zei: Jij bent een hond, En ik een kat, niet zonder grond; Hou jij dus nou jouw grote mond: Scheer je weg! Scheer je weg: waf, waf! Scheer je weg: sis, sis Scheer je weg: die is raak! Scheer je weg: die 's nie…

O gij, mijn lief, die nu door 't lieven lijdt, Klaag niet in stilte alleen, - maak poëzie Van leed, - ach laat geween en melodie Tussen ons zijn een zoete somberheid. En ik, die u nu liefheb, begeleid Uw zang met wederzang, ter harmonie Van klare koren, kalme profetie Van vreugde en liefde en innige eindloosheid. Gelijk wanneer een nachtegaal…

Van honderdduizend jaren her Kwam tot mijn oog de straal van een ster, Hij kuste mij met zijn milde licht, Ik voelde mij leven als in een gedicht, Want wat is tijd? Meer mijlen ver dan mens verstaat Bewoog mijn oog dat stergelaat, Ik was nabij haar met mijn blik En ondervond een zoete schrik: Geen ruimte telt! Tezaam geschapen…

Een koning en een diender, Die gingen samen wandlen; De diender knoopte zijn handschoen dicht, De koning at amandlen. Zij kwamen aan een groot groot bos, Daar zaten zeven boeven. Toen zei de koning: diender, sluit Die boeven in de schroeven. Toen zei de diender: Sire, ik heb Geen schroeven,…

"Een stad aan de overkant, met torens, poorten, daken, Walschoeiingen en aken, Wolkschaduw, zonnebrand. Wij zien van de overzij Het voegschrift in haar muren, Haar koele kleurglazuren, Haar verte en haar nabij. Hoe overtreft haar glans Haar spiegelschijn in 't water! - Straalt zo de Godsstad later Tot schijn mijn stad van thans?"…

Ik schrijf deez’ verze’ uit liefde tot de gele Papieren met de kreuken glad-gestreken. De inkt vloeit, de pen haakt, harige vezels breken Af in het split en vlekken vegen vele. Daarom mijn hand die zo zwaar leit tot hele Lichte trekjes dresseer ‘k en ’t licht geteken Oefent de geest tot een licht uitgereken Van woorde’, ook niet àl te ijl,…