Alle inzendingen van Alexander Peters

Jij bent de zee, sprak zij nee, zei hij, ik ben het zoete water dat de aarde bevrucht de druivenranken doet groeien zowel rozen als gardenia's doet bloeien de mensen de drank geeft om te leven nee, zei ze weer, jij bent de zee jij golft, spoelt aan trekt je terug alsof het een spel is kijk maar, duinen verwachten je ieder moment zoals…

Het meubilair vraagt om vervanging het behang is volkomen verweerd de hal is leeg in de keuken rennen kakkerlakken elkaar achterna langzaam leven is er wel sprake van stromend bloed niets schijnt zich te bewegen niet voor of achteruit de lucht is stil en zwaar ademhalen gaat moeizaam is leven moeilijk daar waar mensen zichzelf vergiftigd…

Ingedeukte plannen leeggedronken koffiekannen restjes van een oud verhaal we kenden het helemaal maar verdwenen is de oude bard dat is verleden nieuw elan maakte hem zwart wij worden verzwolgen door heden.…

Je bent als een schim in de mist zoals je daar ligt in de kist ben jij het wel jouw huid strak gespannen en gezicht zo anders kom, praat met me , stel me gerust zeg me " ik ben het, ik rust" ik laat je dan even maar daarna toch zeker ben je niet meer dood braak je het uit ga je leven volgens afspraak.…

Jij staat centraal in ieder van mijn verhaal jouw lach verrijkt mijn dag jouw woorden zijn een echo van mijn gedachten zo sterk sta je in mijn zijn dat jij, geworteld in elk gebaar, mij schijnbaar moeiteloos brengt naar het hemels firmament.…

Ik teken jouw gezicht in mijn hart dierbaar dicht bij me je bent nooit weggegaan je blijft altijd voor mij bestaan want ik lees je in de ochtendlucht zie je boodschap in de sterren zie je lach breeduit in mijn droom je bent me nooit ontvlucht.…

Nu al het glitterglans uit het straatbeeld verdwenen is kan ik de deur weer toedoen sluit ik m'n ramen als voorheen het verkeer gaat heerlijk in de file het zou toch een keer wat anders alles gewoon vreugde uitgezongen vrede niet bedongen.…

Winters uit vroeger tijden blijven vroeger dan zag je nog zo'n zwoeger over het spiegelende ijs heen glijden dat het nimmer terug keert is zeker te zeer hebben wij ons best gedaan te strooien met de gifbeker kunstsneeuw kunnen we maken op kunstijs kan alleen binnen worden genoten op het sprookje van de elfsteden zijn we voorgoed onderuit…

Jij zat daar met alleen het grauwe wolkendek als een sjaal om je heen jij zocht het nooit zo in de sterrenhemel zoals die nu zonneklaar was blijkbaar was je klaar voor je laatste keer je laatste adem legde de sjaal neer je glimlachte weer.…

Ik wil dromen aan de realiteit ontkomen ik wil de prins zijn Sneeuwwitje kussen de zeven dwergen zien en met hen dineren als je mij daar spot zou je zweren dat ik behoor tot die heren ik ben meester van mijn dromen het ontbreekt mij niet aan realiteitszin maar het kwaad komt er niet in.…

Waar je heen zult gaan na dit leven dat is geen mens gegeven krijgen we een nieuwe ronde storten we ons hierna in zonde ben jij het allemaal zat dan heb je het wel gehad jij weet het zelf het beste je wilt je hoofd niet breken in de uren die je nog resten je maakt er nog wat van met een kwinkslag en een lach zoals alleen jij dit vermag…

Hij is het zonnekind hij drijft mee met de wind alles wat hij aanraakt groeit of bloeit geeft kracht aan wat zwak is geeft inhoud aan wat leeg is hij is het zonnekind dat een zwarte dag verlichten mag.…

Een ieder doet zijn best om te stralen als de lampjes in de boom doet een stapje meer voor goede sfeer nadat hij zijn dorst heeft gelest mensen zijn iedere keer weer net even vrolijker en kijken tevreden terug naar hun verleden geen fout, geen kreuk in het papier alleen plezier vinden allen hun weg naar kerk of zomaar een samenzijn…

In de vensterbank een schaaltje met uitgedrukte sigarettenpeuk de definitie van leuk een kerstboom opgetuigd uit jaren her, ballen gebroken, engelenhaar met een bruine gloed hij kijkt eens om zich heen hij schudt wat as van zijn mouw voor hem is het sterrenstof naar buiten op zoek naar het beste kerstsloof het is kersttijd dat is…

Wat ik nog van je heb is het gehoorapparaat en de leesbril je kan ze altijd komen halen wat ik ook nog van je heb zijn je gedachten die zijn inmiddels met mij vergroeid zodanig dat ik bijna jou ben die ouwe zeur, maar vooral geduldig in het aanhoren van mijn falen.…

Zijn gedachten dwalen dit keer niet falen niet betalen afscheid heeft geen prijskaartje hangt niet bij de uitverkoop altijd een strop om de nek nu floreert hij als een narcis in de lente de bloemen geuren zoet vrijheid maar nog niet klaar voor zomer gebonden verbonden zijn gedachten dwalen.…

Daar leven zij, voorzichtig lopen, tussen Dahlia's en stenen het is er doodstil op een enkele snik na en bezoek tweewekelijks bij de een maandelijks bij de ander of soms helemaal geen.…

Een woestijn van woorden waar iedere korrel anders uitgesproken wordt ze liggen daar, hoe kan het ook anders, als los zand aan elkaar ze worden ieder de wereld ingeblazen zullen zelfstandig verder razen en maken de mooiste refreinen op allerlei dubieuze dan weer reuze festijnen.…

De Parijse straten bloeden een zwoele Française doet haar rok omhoog niet baden in dat rode goed de ladder in haar versleten kous niet laten zien in deze tweestrijd struikelt zij en nu duikelt zij daar in waar velen dit voor haar deden zij konden dit niet vermijden wat zouden zij niet hebben gegeven alleen wat besmeurde kledij in plaats…

Groots was jouw afscheid zoals je het had voorgeschreven had je dit nou ook maar gedaan met je leven.…

Zij reikt hem koffie aan alsjeblieft je koffie zegt ze maar de kop is leeg in haar hoofd krioelt het ze bedoelt het niet kwaad maar hij ontdekt het weer te laat te vaak is er helemaal niets hij is moe van het corrigeren en proberen hij laat het gaan met pijn in zijn hart laat hij haar begaan en laat het kopje staan.…

Een rood kleurende boom in een traag levend land groene struiken aan de wortel een omhelzing…

Het is niet de duisternis zelf maar de voortvarendheid waarmee tijd vooruitgang boekt ik kan geen voorstelling maken van een klok zonder tijdsaanduiding en naarmate ik dichterbij de dood kom zoek ik als een bezetene naar tijd omdat ik ronduit bang ben voor de eeuwigheid.…

Zal ik op je gaan lijken gewoon door naar jou te blijven kijken zal ik hetzelfde loopje krijgen zal ik zal ik dezelfde schotel bestellen in jouw vaste restaurant zal ik jouw verhaal vertellen zou het hetzelfde zijn.…

Ik kijk naar je op een foto een warme gloed van verlangen gaat door mijn aderen heen verlangen naar de lust naar je naakte lijf verlangen naar de warmte van je hart verlangen naar de schoonheid van je blauwe ogen verlangen naar de hand strelend over mij het is misschien beter als ik geen aandacht aan jouw foto schenk maar mijn god ik word…

De koffie, ja die zit in de kan oh, maar waar hebben wij die dan ach laat ook maar als de koffie op is dan drinken we thee daar zitten we toch niet mee wat schud je met je hoofd je wil geen broodje dat vroeg ik je toch nee…

Soms stemt een vlieg mij droef hoeft maar één dag leeft dat voluit zij (want zij is een echte dame) ontsnapt aan die slag van Vader en vliegt naar het fruit van Moeder dat daar op haar ligt te wachten legt vliegensvlug haar eitjes en met dat achter de rug herneemt zij haar vlucht zij is tevreden kijkt niet raar op als zij land op de hand…

Afscheid nemen tranen banen zich een weg naar het hart het verdriet heeft de neiging daar te blijven alsof het zich vastplakt de pleister op de wonde.…

Weg met het geweld weg met de pijn zijn dagen zijn geteld zijn bos is geveld niemand gelooft toch meer wat hij heeft verteld zijn dagen komen niet weer maar toch loert zijn ideologie nog op iedere hoek een ander neemt het roer en zie hem geloven ze deze keer het gaat sluipend, heel achterbaks mensen gaan erg laks met vrede om…

Ik had alle wensen overboord gegooid zouden ze ooit uitkomen, het blijven dromen ik heb ze opgehaald en één voor één naar het papier vertaald.…