Alle inzendingen van Alice Nahon

Ik heb te zeer de liefde liefgehad daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even voor het slapengaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei. En vind ik, in het huis mijns harten, dat ik één droefenis genas, dat ik mijn armen…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even vóór het slapen gaan, Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan; Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei. En vind ik, in het huis mijns harten, Dat ik één droefenis genas…

Ik houd van ogen door weemoed gewijd Ik houd van ogen die hebben geschreid Die hunkerend uitzien van groot gemis Of starlings staren van droevenis. Ik houd van ogen die prachtig spontaan Van grote smart naar geluk willen gaan Die moe van gemijmer in avond’lijk land Weer blikkeren uit ruiten waar zonlicht in brandt. Maar God’lijk de kijkers…

Ik wil u schoon vergeven Omdat ik wonder-schoon bemin; Vergiffenis in liefde Weet ende nog begin Ik wil u schoon vergeven Omdat ik bij mijzelve weet De zwakheid van m'n herte, De diepte van uw leed. Ik wil u schoon vergeven, Omdat ik in mijn groot gemis, U toch niet meer kan schenken Dan wat vergiffenis --------------------------…

Zwijgende mensen Over de straat...: 't Is of ze peizen... Wellicht komt er een lief gelaat In hun gedachten rijzen. En rits'lend reuz'len Over de weg Verdroogde blaren;... Daar komt iets van hun dood gezeg Over mijn jeugd gevaren... 't Is Allerzielen...: Over die blaân Langs dode kanten, Heb ik daar straks een vrouw zien gaan,…

Bidden is niet enkel knielen; ’t Is in ’t huis van onbeminden En in grauw mizerie-zielen Veel verborgen liefde vinden. Bidden is de bittere dingen Met een zacht gezeg vergoeden; ’t Is doorheen zijn tranen zingen En in alles ’t schoon vermoeden. Bidden is langs donkere paden Lampen van gevoel doen branden; Bidden is de schoonste daden…

'k Hoù niet van volbloeide roze, Die heur hart heeft uitgezeid, Die bij 't oop'nen Van heur broze weelde, D'éérste stervenstrane schreit. 'k Zie ze liever wachtend dragen, Wat een knop niet openwoelt: 't Stil gesluimer Van zó teer verlangen, Dat een and're roos het voelt... Want, door elk geluk moet schreien, Schemering van droefenis…

De mensen doen hun maskers af, ze kijken vreemd elkander aan verwonderd dat ze naast elkaar lijk vreemden staan. Nochtans ze stonden zij aan zij in zelfde strijd voor zelfde brood; sleepten zij niet dezelfde sleur van zorg en nood? Viel niet dezelfde klacht en scherts van uit hun bitter blije mond? Was ’t niet of men de hele dag elkaar…

't Is goê..., 't is goê!... Vraag niet, o kind, waarom en hoe Die weemoed over uw vreugde vlot. Men moet in ieder groot genot Een plekske schaduw lezen; Daar moet aan iedere bloem een traan Aan iedere zon een ondergaan, Aan iedere dag een avond wezen. 't Is goê,..., 't is goê!... Dat, na 't verzengend zon-gegloê, De witte vree van …

Ik voel m’n ziel verwant met kleine simpele dingen, Die op ons wegen staan als bloemen van het veld… Verdoken in het gras, door weinigen geteld… Al dragen z’in hun kelk de zoetste zegeningen. ‘k Vind schoonheid overal; maar dat wat zachte perelt Vanuit uw moeë mond, die luttel woorden vindt: “ Goênavond…, lieveke, goênacht…, m’n zielekind.”…

Uit de bloemen en de bomen Stijgt een onbepaalde klacht 's Avonds, als ik zit te dromen En gedwee m'n weemoed wacht. En uit alle de gewesten Rijst een zang van droefenis Omdat ginds in 't rode Westen 't Zonnelicht aan 't sterven is... 'k Zit naar 't sparrenbos te staren, Waar die stralen stervend zijn; 'k Wou zo geern' wat glans…

Ik dank U voor het goed onthaal, Dat was van weinig woorden, Gelijk àl goede dingen zijn, Die ooit ons hart bekoorden. Ik dank U voor het avondmaal. Der kindren klare wezen, Het warme huis, de liefde, en Wat nooit mijn deel mocht wezen, Maar wat vandaag op d'oude droom En over dorre dagen, Een warme sneeuw van bloesem vlaagt, Lijk mei…

Daar hangt wat adem van mijn ziel Op iedere weg, in iedere bloem; Daar blijft een beetje van mijn hart In al de namen, die 'k vernoem. En 'k voel mijn ogen stil verwant Aan ieders wee..., aan elks verblijden... Gij, die me lieven hebt geleerd, God, leer me scheiden. Mijn God, ik kàn..., ik kàn nog niet; Daar woont in mij geen stervensrust…

Kussen is een troon van morgenlicht, waar men heersen leert en nederknielen; Kussen is een kostbaar evenwicht, tussen mensenhart en mensenziele. Kussen is een wonderlijk akkoord, waar de zielen in elkaar verglijen; Kussen is wel 't goddelijkste woord, dat uit mensenmonden kan gedijen. Kussen is een zomer-avondgaard, waar de vruchten tot…

Waar de hei te bloeien staat Speelde ik ééns als kind; 'k Lachte en zong er, vroeg en laat, Stoeide er met de wind, Och, 'k en wist geen leed, geen zucht, Vlocht maar erica's; Boven mij hing heel de lucht Vol lobelia's... Waar de heide te bloeien staat, Knielde ik, liefste mijn, 's avonds in m'n nachtgewaad Voor mijn beddekijn*; 'k Bad…

Buiten mijn moedertaal en die der nachtegalen wist ik naar diepe zin geen klare talen en vaak heb ik bedroefd naar ’t wonderboek gekeken waarin geschreven stond wat andere landen spreken. Toen deed de stad van leed voor mij haar poorten open; ze leerde mij ‘t geheim van wanhoop en van hopen; daar hing te spreken veel aan ogen en aan…

In de bril van Bertha Teughels Is er somtijds veel te zien. ’t Is precies een speelgoedwinkel: Aan twee kanten een vitrien. ‘k Zag daar eens een vogel vliegen, ‘k Zag de kap van Soeur Chantal, ‘k Zag een venster met gordijnen, Zo met bloempotten en al. En een kleine muizenlandkaart En een stukje Gibraltar, En een gieter voor de bloemen…

Daar weet geen één de stille troost, Die door m'n kale kamer bloost, ‘t En is geen zonlicht van de Oost, ‘t En is geen lief dat kust en koost... Het is een oude beeltenis Van hem, die schoon van eenvoud is en prachtig droeg z'n droefenis... Gezelle... m'n goede Gezelle! Daar, op uw voorhoofd staat geprint Het lijden van een mensenkind, En…

Ik fluister u zacht 'goedenavond' Mijn schamel, m'n simpel bezit Al ligt er zo menig illusie Begraven in 't kamerke wit. 'Goedenavond', al doodt ge zo trage De hoop van mijn lachend gelaat O! Ik moet u bijwijlen beminnen Als had ik u nimmer gehaat. 'Goedenavond' gepeinsde gedachten Die zweven nog boven mijn hoofd 'Goedenavond' gestorven…

Ik droom mijn liefde blijer, dat ze niet schreie meer bij elke ontgoocheling en dat ik vreugd –en vriend- verlaten toch voor de mensen van liefde zing. Ik droom mijn liefde sterker, dat ze niet zoeke meer mijn eigen lieve gril: ik droeg ze naar de heimweeharten van dolers die niemand beminnen wil. Ik droom mijn liefde wijder, dat niet…

God zei dat ik een liedeke moest maken. Ik zei dat ik niet kon. Hij leê* mijn weifel-hand en wilde bij me blijven zoals een moeder doet die kindeke leert schrijven en 't lied begon. En 't lied begon te groeien uit mijn handen lijk uit de mei het gras; nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen stond heel mijn herte rijp van liekens…

Ik had zo geern uw wiegeken Met blommekens getooid; Zo geren om uw hoofdeken Wat verzekens gestrooid; Maar somber zijn mijn bloemen, kind, en triestig zingt mijn lied. Gij in uw sneeuwen beddeken, ge kent nog geen verdriet. Wat zou daar om uw koppeken, wat kàn daar anders zijn Dan woordjes van uw moederken En strikskens van satijn? Maar…

Ik zegen u, verlangen, Nu diep mijn blik begrijpt Hoe rozenknop door zonne tot roze rijpt. Dat leerde ik uit uw ogen: Die deden stil-spontaan Bloesems van jong begeren Wijd open gaan. Zó hebt ge, zonder woorden, Aan mij 't geheim verteld Hoe de ene mensenziele In de andere smelt. Want als ik, schoon van liefde, U lang in de ogen…

Onder uw handen die veilige ogieven* word ik weer de stille de zachte de lieve die vredig d'ogen kan laten varen* over de herfst en de verloren jaren. Onder uw handen mij binnen halen in de kleine portiek van de zeer hoofse zalen waar ik hoor zingen dat vér-ijle lied als ge mijn naam zegt of zacht naar mij ziet. Onder uw handen…

Ik ben een bloem van 't veld Wie droeg mij mee ter stede Waar 'k nooit of nooit meer bidden zal Lijk ginder in het rustige dal Mijn simpele bloemgebeden. Ik sta hier in dees mooie vaas Zo triestig te verwelken Gij hebt mijn herte zeer gedaan. Ach mensen, zult gij nooit verstaan De taal van bloemenkelken. Ik ben een bloem van 't veld…

I Ik heb u lief, mizerie mensen, Die geen genoden werdt Van 's levens blij festijn, Die te onverschillig zijt, om iemand kwaad te wensen Te bitter, om nog goed te zijn. Ge zijt een godslamp van de kerke, In wier karmijnen hert Wat olie wordt gedaan, Te luttel, om in vlammen op te vlerken, Te veel, om er van dood te gaan. II Ik heb…

O, blijf niet aan me denken... O, blijf niet van me dromen;... M'n handje kan niet wenken, M'n ziele kan niet komen... O, blijf me niet ontmoeten; M'n wegen gaan verloren,... En 'k mag u toch niet groeten Zo lachend als te voren. Ge weet m'n eenzaam leven; O, blijf niet voor me knielen. Hoe zal ik ooit u geven M'n mondeke, m'n…

Grijs gewelf met grauwe vegen, Koepel van ons huis, Waarom stort ge uwe tranen tegen 't Venster van m'n kluis? Ziet ge niet in bei m'n ogen Tranen die ik schrei? Waarom zonder mededogen Stort ge er de uwe bij? Tranen lekken langs m'n wangen Om m'n eigen wee... Zingen dan uw weemoedzangen, Droppels, met me mee? Tranen lekken langs…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…