Alle inzendingen van Anneke Bakker

Stilte heeft voor mij geen vragen antwoord ligt te rusten in het brein alleen wanneer immens verdriet of pijn nog vraagt naar het waarom wordt stilte uitgedaagd ligt het schreeuwen voor de hand dan verlang ik naar intense rust met gesloten ogen vraagt het gemoed geen mededogen waarin ik verzand veerkracht is soms schijn doch het antwoord…

Valse plooien Tussen plooien van emoties waarin zorgen waren verborgen bewoog zacht een sluier heen en weer zag soms de realiteit niet meer nam alles goed in ogenschouw het een en ander glad gestreken bleef hier en daar een valse vouw de diepte kreeg ze niet meer glad de spiegel echter zei het ware deed me openbaren en ervaren dat…

Zijn laatste hoop danst schuchter binnen de zoom van het leven dat hem smoort het ritme ruw gestoord koestert de goede momenten naast vallen en opstaan dat hem dagelijks parten speelt moeizaam wandelend langs de Tarn de geur van kabbelend water en pas gemaaid gras tilt hem op hoop gloort in het vooruitzicht en hernieuwd evenwicht…

Het was de vijfde mei dat ik haar vond gewond lag zij daar de jonge merel op het trottoir met een gebroken vleugel wijd gespreid want vliegen had ze graag gewild ze lag daar krachteloos geplaagd haar kopje angstig ietsje van de grond getild doch zij was uitgeblust door vleugelpijn en vermoeidheid geplaagd is ze de dag van de bevrijding…

Het stille trok een streep onder gedachten doch ver verwijderd zijn maakte plaats voor leegte waarin ik geen gemoedsrust vind zonder stof voor praten enkel voor gebeden omdat mijn kind zijn kracht verliest die híj langzaam los moet laten het is niet te verhullen daarom verkiest míjn geest een overdaad aan bezigheden om de leegte op…

In de doorwaakte nachten was de liefdeloze leegte schrijnender dan ooit geamputeerd van mijn demente maatje huilde in stilte mijn gewonde hart de innerlijke kracht die ik eens bezat werd mijn grote kwetsbaarheid want in de schuchtere ochtend voelde mijn kussen nat…

De stilte werd in mij gewekt om te luisteren naar het ruisen van de luwe wind haar verhaal waarvan ik vind die luister van de natuur bij mezelf te zoeken rust op mijn oude dag om te genieten van dat vleugje schoonheid en adem het zuurstof in dat verwondering wekt wanneer vertrouwen gaat bloeien die een open wond nodig heeft om dicht…

Weldadigheden Hoe weldadig zijn zegeningen zoals vriendschap, liefde en geluk maar ook een aardig woord voelt als milde zomerregen waarin liefde groeit en bloeit alleen een echte vriend begrijpt dat ook in het diepe zwijgen de puimsteen scherpe kantjes slijpt dat is een waardevolle zegen daarom moet er stilte zijn hoor je de vogel…

Ik wilde dat ik vliegen kon naar een land op verre afstand vroeg engelen hun vleugels af te staan soms komt er eentje op m’n frêle schouder zitten even vragen hoe de dag is vergaan ik vertel van mijn zoon zijn Parkinson en ons verdriet en steek een kaarsje aan na een poosje komt rust duidelijk voelbaar over me gedaald moet alleen een…

Voor iedereen die met de kerst alleen is. voor iedereen waarvoor geen tafel is gedekt voor iedereen die voor zich uit moet staren voor iedereen die zich eenzaam voelt voor alle vluchtelingen wereldwijd laat ons zingen ‘Komt allen tezamen’ verschoond van haat en nijd voor iedereen die hunkert naar wat liefde naar wat warmte met…

Het zaad voor mijn zomerbloemen liet ik wellen in mijn tranen ik zaaide het daarna op de heuvel waar mijn verloren lief nog steeds met vlinders stoeit de wind waait er mijn adem stil in liefdevolle fluisters de gezaaide zomerbloemen hebben uitbundig gebloeid…

De nieuwe dageraad biedt zich aan in rood- oranje zonnegloed de leeuwerik haalt de lente binnen een emotie op zichzelf die schoonheid weerkaatsend tegen het hemelgewelf ik slaak een zucht, het voorjaar leeft geeft lucht aan het gemoed en ruimte in het hart om dát te kunnen dragen waar mijn kind de kracht niet meer voor heeft Parkinson…

En de boer hij zaaide in het voorjaar en maaide in augustus met zeis en sikkel het goudgeel graan bond de garven en zette ze op tot schoven en de boer hij ploegde voort niets dat hem stoort als het angelus klepte schafte hij met zijn makker op de akker en de boer hij dorste ‘t graan het kwam bij de molenaar aan en later bij de bakker…

Haar wereld is als een oude boom diep geworteld door het leven de bloesem allang voorbij maar nog niet helemaal uitgebloeid er zijn perioden dat de takken meebuigen met de stormen in plaats dat ze knakken hier en daar wordt wel gesnoeid geestelijk voedsel is haar behoud als krachtvoer voor het oude hout…

Veerkracht Stilte heeft voor mij geen vragen antwoord ligt te rusten in het brein alleen wanneer immens verdriet of pijn nog vraagt naar het waarom wordt stilte uitgedaagd ligt het schreeuwen voor de hand dan verlang ik naar intense rust met gesloten ogen vraagt het gemoed geen mededogen waarin ik verzand veerkracht is soms schijn…

Gedachten zoals emoties hebben ook krachten soms zijn ze mild, soms wild een omarming als troost zou fijn zijn in eenzame dagen als milde macht die het gevoel van warmte beheersen emotie van loslaten wat je dierbaar is geeft diep gevoel van onbehagen begint als wild, zelfs machteloos lijkt acceptatie maakt dat gedachte overwint wat niet…

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de wereld…

Tegen het verweerde hek stond de eenzame violist ik zag hoe hij behoedzaam de strijkstok op de snaren lei ging eerst met de stilte in gesprek zette aan en hield weer in liet met gemak de snaren trillen zong daarbij een idyllisch lied had het node gemist en met applausgebaren en een glimlach wierp ik een muntstuk in de aftandse vioolkist…

In de leegte van het eigen hart in dat mooie landschap is ruimte genoeg om het verdriet te laten wegvloeien waar tranen als een blauw bergmeer worden weerspiegeld de grauwheid verhullen want ook liefde die er nog altijd is kan er groeien en bloeien vanuit hemel en aarde samen gekomen een vlechtwerk als verbintenis waar bloemen en lieflijke…

Het liefste van voorbij is zo verweven door mijn leven als een bundel gouddraden verkregen uit het vlas het voelt nog steeds zacht strelend als zoete bloemengeuren in een zomerlied die mijn dagen doen kleuren dat helend opklinkt uit verleden hoe intens onze liefde was…

Mooie herfstdag wandelend door het park zocht een bankje beschenen door de zon las op een terrasje de plaatselijke krant een oudere man uit een ander land kwam op enige afstand bij me zitten we wisselden even van gedachten ik luisterde in gebroken Nederlands intens naar zijn vluchtverhaal, nu is hier zijn thuis, het opnieuw beginnen…

Zouden bloesems dan zo kwetsbaar zijn omwille van het ongelooflijk mooie dat zij immer in zich dragen ? zij hebben allen hun geheim bewaard en spreken toch uitbundig over het nieuwe dat te gebeuren staat dan volgt het geduldig wachten en intussen trachten ruimte te reserveren voor het onverwachte wat de natuur ons…

Ik liet mijn gedachten gaan wat mijn handen hebben gedaan in het leven: jurkjes genaaid en truitjes gebreid, engeltjes gehaakt en beelden gekleid landschappen en bloemen gepenseeld korte verhalen en gedichten geschreven, vier bundels uitgegeven, kon er emoties in kwijt ze zijn nu krom gegroeid en moe door al dat gedoe door reuma en…

Aan het vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe…

Sta even stil en blik terug hoe het een en ander is gegaan al wat gebeurd is mooi en minder mooie worden herinnering en in de verborgen plooien van het onverwachte ligt nieuwe hoop gewikkeld wacht ongeduldig het nieuwe jaar om groots uit te pakken vouw dit jaar met liefde dicht proef nu van de kille stille wintermaanden en laat je gaandeweg…

Verbroedering Het is voor iedereen duidelijk de macht wil zegevieren heel de wereld haat, is kwaad op hem die raketten en bommen laat gieren hij wil kost wat kost weer een nieuwe staat bestieren maar geen redelijkheid verstaat al dat geweld kost mensenlevens en veel geld zie een moeder met baby dat onbedaarlijk schreit er wordt goed…

De traan, door liefde en verdriet ontstaan, heb ik reeds geplengd. Het zijn de krassen op mijn ziel die dieper snijden zonder mes, en toch zo pijnlijk zijn, een gevoel dat als een schaduw vol emotie naast me loopt me nog elke dag in zorgen brengt. Ze zeggen dat ik los moet laten, zeg me dan hoe dat moet. deze dagen zie ik de hopeloze…

Zouden vlinders dan zo kwetsbaar zijn omwille van het ongelooflijk mooie dat hun vleugels in zich dragen zij hebben hun geheim weten te verstoppen en spreken toch uitbundig over hun verandering zich tot vlinder te ontpoppen tijdens het geduldig wachten en intussen trachten krachten te reserveren voor de metamorfose hoe de natuur ons…

Traag nadert de nacht de wereld wordt stil een wolk streelt de hemelboog zacht kleurend als gouden einder de opkomende maan strooit zoete herinneringen aan het zelfgetimmerde bankje tussen zomerbloemen en mijn verlangen zucht naar het lied ‘pour toi mon amour’ dat je voor me speelde op je gitaar nog rakend als een gevoelige snaar…

Ik zie dat het vocht langzaam je ogen verlaat het wast de wonden schoon in de nerven van je ziel zie dat de rivier dieper is dan het zich laat aanzien maar het stroomt dat betekent leven zoekend kaden aftastend tot de rust is gevonden…