Alle inzendingen van Claudine

Zangerig laag spreekt zij van bomen, wortels en grond. Er ontstaat contour en heldere contrast. Een onbewaakte overgang brengt wonderlijk land in deze yogakring, onaangetast door stortregens van duidingen. Woorden heffen slagbomen voor even.…

wat is dat toch die verwarring steeds als blijkt het mooiste meisje van de klas had geen bevoorrecht leven…

En toen kwam de dag -ik had er maanden op gewacht- dat ik je naar je levensbeschouwing mocht vragen gratis en voor niks. Je zei: Mijn leven? Dat ben jij. Ik draag voortaan een bril zo kinky, het enige wat ik zie is: wij.…

Tot daar zal ik je brengen, zei je, terwijl je wees naar een plek voorbij de horizon. Het verleden, we laten het rusten in de armen van de nacht. De wind zal ons meevoeren, terwijl we verder spelen, onze handen gevuld met een laatste troef; niet bang meer nu voor de dag van morgen.…

Wat zou het kaal geworden zijn als ik zelfs je hand niet meer Maar wacht eens even: Ik schrijf mijn woorden en open mijn hand zodat je ze kunt lezen. Er staat: Ik houd van jou. Je reageert: Ik vind dit een vreemd gebaar. En misschien heb je gelijk, Want natuurlijk houd je van iemand zo nauw verbonden.…

Ik droomde deze nacht over een strandbal, doorzichtig en met geel/oranje strepen, bekrast door een wild kind, maar lek kon het dit speels geluk niet steken. Met onze adem bliezen wij de strandbal rond, hij was niet meer te sturen. Het leven werd een zomerdag toen wij als door een wonder voorzichtig werden meegenomen.…

Je zegt: laten we vieren dat wat ons verbindt. Maar ik voel uitsluiting. Je zegt: laten we dansen op het ‘nu’. Maar ik wordt gekweld door herinneringen. Je zegt: laten we proosten op het leven. Maar ik voel dood in mij. Je zegt: je oogt zo content. Maar weet je: het kost zo verdomd veel inspanning om me groot te houden.…

Je zegt: ‘De wind zal ons dragen’. En even ben ik vol vertrouwen over de dag van morgen. Maar wat, als rukwinden passeren: zal ik staande blijven? Of, wat als de wind jou meeneemt? Zal het leven met al haar stormen mij omhelzen?…

Lieve jij hoe kan ik je missen als jij zo diep verborgen in mij zo dicht en dichter nog om precies te zijn: het cadeau voor jou en mij?…

Wij vragen om genezing en vertrouwen voor een van onze reisgenoten. Hij werd door de bliksem getroffen. Wij waren doofblind. De reisleidster was flitsmoe en had ook nooit van ehbo begrepen.…

Ik zag je huilen aan het einde van de film. Het was hartverscheurend om te zien. Je stem, je gezicht je hele zijn: een noodkreet. Maar ook ik wilde wegkijken.…

In het groen kom je me tegemoet- eindelijk. Je spreekt van geborgenheid, iets waar wij samen alleen weet van hebben. Je bent dichtbij in de natuur.…

Zelfs het reservaat kan liefde niet sparen, zeg je, de waarheid heeft het te verduren.…

Het is de engel die mij dicht licht bij jou trekt als het ware wij samen geborgen.…

Pannen rinkelen Deuren worden dichtgeslagen Vensters trillen in hun sponning. Toch staan wij nog hier: al is het achter gesloten deuren.…

Het leven oogt zo weinig roze een meisjesjack een enkel huis een waas achter een grijze wolk Nee, dan de muren van mijn kamers zo honeymoon roze…

Ik droom ons het is een gegeven Ik droom ons in eindeloze uren Ik droom ons en vraag me niet waarom…

Wat zou je toch een aangenamer mens zijn geweest als je die artiestennaam naar het grof vuil had gebracht en die verkleedkleren op zolder had gelaten.…

In de stilte in herinneringen in woorden in die andere taal. Bij mij om me te beschermen dicht tegen je aan en ik na al die tijd toch huil.…

We gingen naar het naaktstrand jij en ik daar waar golven hoog waren en zandvlakten breed taal ongerept. In dat septemberlicht onder de naaldbomen vonden wij ons huis terug.…

woensdag/donderdagmeisje, gezelschapsdame, platte minnares... Wie werd jij door zijn schaamte. Het waren de meeuwen die onophoudelijk tot je riepen. - waar was je - Schuim op golven waarschuwde voor waterkracht; Om op te helderen en bloot te leggen. Je lichaam schuurt nog van het harde zand.…

Waterdier af bek te groot in hardheid omvormt niet meer te sluiten. Visje, wat is er van je geworden? Onschuld spreekt nog uit ronde ogen, maar duistere wateren brachten slechts dood.…

Zoek ik het water op geborgen in haar schoot dan wordt het licht -een zinnelijk genot - en alles komt tot leven.…

Je nam geen kinderen, je kreeg ze, zei je - tegen beter weten in om er anderen mee op te zadelen, in de maag te splitsen en oh, wat zijn wij hen nu dankbaar en jou niet in het minst..…

Als een junk met aanzien zocht jij naar de kick van een vrouw. Gevangen in leugens op de vlucht voor je hart. Ik wilde slechts liefde zien, jouw onschuld. En proostte het glas op ons samenzijn. Later sprak je over ontevredenheid – het groene gras bij de buren. Ik ontdekte dat jouw glas leeg genoeg was om de waarheid te omzeilen…

Onze liefde- een verkleedpartijtje met ranja en wat nootjes Telkens weer vroeg jij: Herken je me nog? Ik knikte maar hoopte dat jij de koffer met vermommingen eens aan de weg zou zetten.…

Het spookte botste en duizelde en jij noemde het pret…

Een hard gelach om het geloof in de goedheilige man. Zijn routeplanner richt zich op het doolhof van verlangens. Vind dan maar eens de weg naar huis terug.…

zeg ken jij de maskerman? hij leidt je om het groen wordt - bij gelegenheid- een dief en neemt vooral zichzelf in het ootje.…

Mijn lege ik vult zich met haar. Je kent me vast wel: ik houd luiken gesloten en speel. Het is jammer dat honger naar eigenliefde zich niet laat stillen…