Alle inzendingen van Coenraedt van Meerenburgh

ik zoek een wijnkelk of een roemer of zo'n beker uit de mis met een inscriptie en een edelsteen beladen met betekenis ik zoek een huis met zware balken met van die fakkels aan de muur een langgerekte houten tafel waarin gekerfd staat ieder uur tekens van aanwezigheid illusies van gedachtenis…

Prins Charles hertrouwt met een gescheiden vrouw, een teken van een soepeler regime. In het verleden was het nog een crime, toen oudoom Edward Bessie huwen zou. Maar mijn betrokkenheid was veel intenser, toen Charles ging trouwen met Diana Spencer.…

Het paar, omringd door duizenden narcissen, heeft al decennia een band, zo hecht, die twee zijn nu verbonden in de echt, na lezing van de schuldbelijdenissen. Kunnen de anderen die schulden dragen, het volk, de pers, ook eens vergeving vragen? ---------------------------------------------------------------- ...bij de kerkelijke inzegening…

ben vanochtend langs gereden vond er niet meer hoe het was ik zat in een andere klas maar dat is al lang geleden liep van boven naar beneden steeds te zeulen met die tas sprong soms even op het gras keek niet naar het 'niet betreden' ben vergeten wat we deden dacht dat het belangrijk was afgeleiden, vlammen in een glas tot er distillatie…

Het leven van een prins is vol tragiek: altijd omringd door koninklijke kwasten! Dus bij het inviteren van de gasten, sprak Charles zijn voorkeur uit voor een komiek. Daarmee neemt hij een zeker risico, want Bean kopte zijn moeder ooit k.o. ------------------------------------------------------------- …Kroonprins Willem-Alexander en prinses…

Je legt de eerste steen. De ruiten, die geven onze grenzen aan, een bord vol regels en vol wetten. Zwart staat voor 'man' en wit is 'vrouw' of was het andersom? Ja, het was andersom. Zwart is voor jou. In gedachten hoor ik stenen slaan. Ik zet mijn zinnen op je dam. Je kijkt naar buiten. We beginnen. Ik sla een steen. Jij slaat er twee…

ik ben klaar het werk is af ik kan naar huis twee dagen zal je mij niet zien lekker thuis ik ga het weekend in wie nu nog belt, heeft pech want ik ga weg ik heb genoeg van deze sleur straks verlaat ik deze panden via de achterdeur ik heb geen zin om nog te blijven maar 't is te vroeg 't is ruim voor vijven toch wil ik gaan er…

dit is het derde jaar dat ik die school passeer, de kinderen staan er gedwee - ze zitten in groep één of in groep twee - te wachten op de komst van die Spanjool ik fiets er langs, alsof ik door het dool- hof rijd van mijn geheugen, lang gelee toen de kabouter en de toverfee de dag voorzagen van een aureool het is terecht om hen niet te benijden…

de leraar droeg hem op Jan Hanlo voor te dragen "zo meen ik dat ook jij bent" hij kreeg een rooie kop waarom krijg je het warm? begon de leraar uit te dagen "zo meen ik dat ook jij bent" zijn wezen sloeg alarm is er een meisje uit de klas aan wie je dit wenst op te dragen? "zo meen ik dat ook jij bent" dacht je aan haar toen je dit las…

Ik hield me vroeger altijd op de vlakte en dacht bij 'werk' aan iets op een kantoor. Vandaar dat ik me voegde in het koor van mannen met gevoel voor het exacte, die, niemand uitgezonderd, zich verpakten in grijze maatkostuums als metafoor van evenwicht en als een omnivoor braaf slikten wat passeerde; waarvan akte. De stukken heb ik volgzaam…

ik las je namen in de krant in vette letters weergegeven voorgoed omgeven door een zwarte rand we liepen samen door het land grenzen werden opgeheven we lieten de gedachten zweven bespraken de planetenstand de tekens brullen nu als leeuwen vertwijfeld werpen wij het zand wat rest ons, die hier achterbleven dan dóór te leven zonder…

een man voelt soms de drang op pad te gaan de weg is lang, hij weet niets van tevoren hij hoort sirenenzang en is verloren beloften aan de sterrenhemel staan in een geheimschrift, god weet waar vandaan hij staat vroeg op, vertrekt bij ochtendgloren is een oase daar, een stad, een toren? hij gaat voorop en leidt de karavaan doorkruist woestijnen…

bewust ontweek ik de gebaande wegen het spoor van hen die me zijn voorgegaan en toen kwam ik bij deze afgrond aan ik deinsde terug en trok verschrikt mijn degen over het dal had eens een brug gelegen ik wachtte tot de sterren en de maan me richting gaven, maar ik moest voortaan langs zelfgeknoopte touwen voortbewegen ik hakte takken…

Er is alweer een boodschap opgedoken, een toespraak, vol emotie, op een band. Ik dacht: 'wat is er nou weer aan de hand en welke terrorist heeft hier gesproken?' Gelukkig viel het reuze mee met hem; hij sprak slechts van een aanslag op zijn stem. -------------------------------------------------------- ...In een videoboodschap deelde…

Een gehuwde speelster uit Heerde, die haar tennisleraar begeerde, sloeg elke bal uit en kreunde zeer luid, toen zij van hem overspel leerde.…

Een oud-tennisprof uit Sankt Gallen was in een match wijdbeens gevallen. Hij wilde toch door, want hij stond ruim vóór en riep daarom hoog: "Nieuwe ballen!"…

's nachts repeteren we de dans der doden het is niet zwaar, er wordt geen stap gezet je ligt alleen maar languit in je bed zoals je later rust onder de zoden je bedtijd is je eigen onheilsbode er is gelegenheid voor een gebed maar 't is een onverbiddelijke wet: de dansvloer blijft voor rozenkrans verboden de charleston, tango zijn haar antipoden…

Zijn stem weerstond de bulderende wind, het beuken van het water op de dijken. Geen mode of conventie deed hem wijken; soms wijze man, dan weer verwonderd kind. Hij spande muzikaal zijn regenboog. Ik drink een glas op hem en kijk omhoog.…

Wat is de reden dat we moeten sterven? Nog even en het is niet meer een must. De mens, zich daar terdege van bewust, wil hier en nu oneindigheid verwerven. Ons lichaam hoeft niet langer te bederven. De biomedicus, die verontrust genezing zoekt en zijn geweten sust, manipuleert tot diep in onze nerven. Maar als de tijd niet meer je voorhoofd…

vanuit het niets kwam jij me naderbij we dansten, dronken gulzig uit de fusten terwijl een gonzend klokgelui ons suste je zachte lichaam rook naar zoet gevrij en werd een speelbal voor mijn lusten we rolden, tolden, lagen zij aan zij van top tot teen nam je bezit van mij we spoelden aan op verre, zilte kusten de zon boetseerde je figuur…

de nacht viel over je gebronsde huid die naast me uitgespreid lag op het laken al tastend trachtte ik je aan te raken de duisternis stond bol van het geluid we ademden als blaasbalg in en uit ik sperde bij je rode mond mijn kaken en proefde van je lippen, onder 't slaken van zoete zuchten, sap van oosters fruit de spanning bouwde op, de…

we zaten 's avonds aan de Javazee en aten krab, de warmte daalde neer de dag had geen ontstoken ogen meer en luchten geurden kleurrijk, macramé de rijstdamp van dat openlucht diner besloeg ons venster op de maan, die keer bedekte zij de sikkels van het zeer dat om mijn hals hing als een scarabee dit land, het was van mij, ik was getrouwd…

Ik zag een meisje lopen over straat en wilde haar een complimentje geven: "Kom in m'n armen, liefde van mijn leven!" Maar dit had niet het juiste resultaat. Ik wilde ècht alleen maar aardig zijn. Zij beet me toe: "Bah, viezerik, verdwijn!"…

als ik haar tegenkwam dan zei ik haar gedag liep heen en weer het noodgebouw en terug zodat ik nog een keer kon kijken naar haar lach in de pauze naar het fietsenhok want daar was zij, kom, vlug als ze mij maar even zag dan zou ze het wel weten daarna ging ik analyseren en had genoeg om op te teren tot een uur of één als ik m'n brood…

ik ben geen dwerg, ik ben geen reus ben geen atleet, ben niet gedrongen ik heb twee ogen en een neus een hart, een lever en twee longen is dit het lichaam van mijn keus of werd ik in mijn huid gedwongen? misschien is dit te serieus toch ben ik een gewone jongen zo hier en daar heb ik een pukkel net als zovele anderen maar hoe dan ook:…

De doodshoofden, die ons voor raadsels stellen, geven steeds meer van hun geheimen prijs. De voorouders waren al eerder wijs en konden ons blijkbaar nog meer vertellen. De vorderingen lijken te versnellen. Ooit vinden we als het ultiem bewijs Adam en Eva uit het paradijs en gaan we daar een oordeel over vellen. De oorsprong zal ons blijven…

zolang ik er maar woorden voor kan vinden bezwijk ik niet onder intens verdriet en ik verlang zelfs naar iets anders niet zolang ik er maar woorden voor kan vinden hoeveel teleurstelling het leven biedt ik speel per slot van rekening steeds quitte zolang ik er maar woorden voor kan vinden bezwijk ik niet onder intens verdriet…

onder de doden zocht ik hen van naam die op het veld hun eind' hadden gevonden ik stapte over lijken, zag hun wonden ze lagen daar, in plassen bloed, tesaam ik moest de moeders troosten die hun kraam- bedden vergeefs bestegen, kindermonden de borst gegeven hadden, ze bestonden niet meer, de boodschap was onaangenaam ze gaven lijf en leden…

Neem toch een Hyves account, o Majesteit! Dan kunt u aan den lijve ondervinden, hoe goed u in contact blijft met uw vrinden. Zo wordt uw netwerk zelfs nog uitgebreid. U leert het allemaal van lieverlee. Straks twittert u gewoon: 'Je maintiendrai!'…

ik was verward, de wijzers van de klok vertraagden, waren niet vooruit te branden ze stonden stil en ik stond voor het blok toen niemand acht sloeg op mijn offerande ik wilde vuur ontsteken met mijn stok geen vonk sloeg over, elke poging strandde tot onverwachts het rookgordijn optrok en ik, uit as herrezen, me vermande je overbrugde afstand…