Alle inzendingen van Daan de Ligt

de veerman bracht me zwijgend naar m'n doel gene zijde van een ijzig koude stroom daar wenkte -tussen lelies- een fantoom ik naderde, gedreven door gevoel hij vroeg met zachte stem z’n pad te volgen en leidde mij naar schimmen in het veld 'u wordt verwacht', zo werd me nog verteld vervolgens werd hij door de mist verzwolgen de schimmen…

geen uitbarsting van woede berusting bij oude Fuji timide rookpluimen een stille traan van magma de zoon van de keizer moest gaan bij het licht van de rijzende zon naar kolkende krater aan vreemde stroom een strelende voet veroorzaakt eruptie bescheiden glimlach en buiging van rijzende ster…

de lange gangen met de vale tegels -er hing nog steeds de geur van natte jassen- leidden onveranderd naar de klassen waar ik zuchtte onder strenge regels ik had gezworen nooit terug te keren tot ik die lijst zag met daarop jouw naam het stille meisje bij het hoge raam dat mij geduldig hielp Latijn te leren je ogen glansden vurig als voorheen…

de vlammen uit de oost zijn nooit gedoofd je bleef de sarong steeds volhardend dragen je lachte wanneer ik weer op kwam dagen als jij je culinair had uitgesloofd de onvolprezen geur van Indisch eten je huis een pasar malam in het klein we dronken kelken toeak na ’t festijn ik zal je ajam roejak niet vergeten je hebt je leven hier met trots…

de trein naar het hiernamaals is vertrokken en neemt de laatste van zijn vrienden mee voor hem was er geen plaats in de coupé de wind speelt met zijn grijs geworden lokken in tranen blijft hij achter op ‘t perron er rest niet meer dan een vertwijfeld staren naar hen die aan ’t loket gelukkig waren hij wuift nog zinloos naar de horizon de…

de stilte valt niet langer te verduren na ware liefde kwam een wreed Ave ze nam de blije kinderstemmen mee maar liet de echo tussen kale muren de straat lonkt om de leegte te ontvluchten op zoek naar iets, naar God mag weten wat zo sjok je uren doelloos door de stad in plaats van sterren pluk je wrange vruchten verloren in de overvolle straten…

ik zie de oude Takma lopen leunend op z'n stok de lasten van een stil verleden doen z'n schouders buigen ik zie m'n oude vader lopen langs verlaten straten het gewicht van eenzaamheid als ballast op z'n rug en dan zie ik mezelf als oude man voorbijgaan is dit een toekomstbeeld van een ver verleden vanaf z'n nieuwe kinderfiets…

hij kijkt me aan vanuit het fotoboek het jochie met de veel te grote pet een hard maar ook vertederend portret zijn stille ogen naar geluk op zoek donker Den Haag, ruim een eeuw geleden lang voordat Drees zijn zegeningen bracht met kerk en kapitaal nog aan de macht een sloppenwijk zoals in vele steden de foto’s geven een ‘romantisch’ beeld…

(Groot Dictee der Nederlandse taal 2002) het valt voor reizigers beslist niet mee ze worden vaak sans gêne overvallen door passagiers die met bravoure brallen zij gsm’en luid in de coupé en ook ascetische klavecinisten worden door riedels rauwelijks gestoord laatst is een herrieschopper haast vermoord door stilte eisende avant-gardisten…

(prodepressiva) ik tel de groeven in mijn droef gelaat vervolgens tel ik ook mijn grijze haren veroorzaakt door het aantal crisisjaren mijn lichaam is in haveloze staat een oud, geheel versleten apparaat dat zelfs de laatste hoop heeft laten varen nog even en u mag me doodverklaren want ook m’n geest is reeds ten einde raad een oude man…

haar naam bracht visioenen van het noorden weidse meren en de grauwe luchten stille en zo eenzame gehuchten haast onverstaanbare gezongen woorden torenklokken die zacht kaatsend beieren ijs op de vaart, Abe op zijn noppen spijkerharde tegendraadse koppen klunen, skûtsje, wad en kievitseieren met zwijgzaamheid als deugd en niet als kwelling…

de zerken staan er keurig in ’t gelid als soldaten op gemillimeterd gras exercitie komt nog altijd goed van pas ook als het lijf de ziel niet meer bezit hier rusten wat men noemt de Nazi-zwijnen zij werden bij hun moeder weggerukt of haastig uit het klaslokaal geplukt de kronkels van de dood in rechte lijnen hun noodlot was het om gehaat…

hij was een bleek, teruggetrokken kind je kwam hem niet op straat met vriendjes tegen hij sprak ook nooit, soms lachte hij verlegen z'n ogen zochten steevast naar het grind hij doolde, niet gehinderd door de kou de dag gevuld met eindeloos vervelen een oude straathond kon hij peinzend strelen het leek of hij het dier iets zeggen wou tot…

mijn broertje woont al maanden niet meer thuis hij kreeg een mooie en een grote kamer met heel veel beren in een ziekenhuis ze vinden hem het liefst van allemaal ik vind hem stom, want hij wil niet meer spelen hij ligt daar maar op bed, z’n kop is kaal m’n moeder zegt je broertje gaat op reis vanuit de wolken zal hij naar ons zwaaien hij…

je denkt aan krijtstreep met een aktetas aan paraplu en 't elegant flaneren van bonte dames naast correcte heren bevroren glimlach boven grijze jas je denkt aan sportschool en het klatergoud aan tatoeages, bier en zonnebanken die passen bij de goddeloze klanken van dialect dat primitief wordt uitgekauwd onzichtbaar blijft de oude muur in…

hij spiegelt zich in het stille water vanuit z’n torenraam blikt hij omlaag en zoekt de diepste gronden van Den Haag de bodem van de politieke krater de kalme vijver dampt of is het rook die opstijgt van een smeulend vagevuur plots borrelt hij sinister en obscuur vanaf het eiland lacht het rode spook achter buigend groen zo goed verborgen…

wie zelf niet bakt heeft veel gemakken geen vieze afwas en geen smerigheid is van die vette walmen ook bevrijd op naar de kraam, koop de volle zakken! om ze daarna thuis weer weg te kwakken want nog nooit zijn ze zo bruin gebakken - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - Het Algemeen Dagblad testte dit jaar de…

de dichter droomt van oeverloze stromen die traag door een oneindig laagland gaan hij peinst over de zin van het bestaan en wat er na de dood zo-al zal komen hij is een god in ’t diepst van zijn gedachten z’n ganzenveer bedwingt het perkament beschrijft de wolkenvelden die frequent extase of een zwaar gemijmer brachten hij weent om bloemen…

m’n vrouw vertrok en een illusie lichter moest ik dan toch geloven aan een baan een dame keek mij wenkbrauwfronsend aan en sprak met droeve klank: u bent dus dichter vervolgens vroeg zij streng en veel gerichter of ik wellicht ook écht werk had gedaan met onverbloemde trots zei ik spontaan: ik ben ook filosoof en vredestichter ze zuchtte…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

Verdwaalde bommen sloegen wonden in de wijk Een architect, als tandarts, deed z'n werk En vulde gaten met z'n torens. Hij werd rijk Maar waar is nu mijn uitzicht op het zwerk? Het zijn de wolkenvelden die ik node mis Haagse Poort die door de noeste handen Van bouwvakkers tot blinde muur geworden is Met dank aan Nationale Nederlanden Kantoorpaleizen…

dan wijkt het lange lint van zilver zand voor uitgestoken broodmagere armen sirenen vluchten lijdzaam voor erbarmen geen scherpe rotsen maar een veilig land na de havenhoofden zwarte kaden verworden zeebenen tot vaste voeten geen lager wal meer of het eeuwig boeten van hun vrouwen door de zee verraden het onheil komt niet van de woeste vloed…

Hoera, het is weer vaderdag vandaag Het nageslacht is heel vroeg uit de veren Om diepgevroren broodjes te gaan smeren Hun koffie is een aanslag op mijn maag De spullen die ze straks cadeau gaan geven Zijn nu al van mijn saldo afgeschreven…

I CONTACTADVERTENTIE beschaafde heer, wat grijzend langs de slapen en bovenop de schedel, zeg maar kaal wel lief, niet noemenswaardig geniaal de levenslust nog niet op apegapen geen lichaamsbouw als goedgetrainde knapen het maandsalaris uitgesproken schraal de woning, tja … geen villa, meer modaal de buik is daarentegen welgeschapen…

de kleine wijzer kruipt voorbij de tien de krant heb ik van A tot Z gelezen m’n toetsenbord heeft niets van mij te vrezen en buiten heb ik alles al gezien op mijn bureau staan lege koffiekoppen een paperclip is nu niet langer krom ik sla het lege blaadje maar weer om een luide geeuw is nauwelijks te stoppen een werkdag van een dienaar van…

ik zie de oude Takma*) lopen leunend op z'n stok de lasten van een stil verleden doen z'n schouders buigen ik zie m'n oude vader lopen langs verlaten straten het gewicht van eenzaamheid als ballast op z'n rug en dan zie ik mezelf als oude man voorbijgaan is dit een toekomstbeeld van een ver verleden vanaf z'n nieuwe kinderfiets…

de ongesteldheid na een drinkgelag -zo noemt meneer Van Dale droog een kater- spoelt u niet weg met zeven glazen water het beest heeft u volkomen in zijn mach de dag erna: een luide jammerklach u speelt de hoofdrol in een hels theater en nimmer was uw toestand desperater u sprokkelt laatste restjes levenskrach na uren, als u diep heeft…

Hij heeft zich al die jaren ingezet voor huisdier, echtgenote, dochters, zonen. Vergeefs gehoopt dat men hem zou belonen. Hij overpeinst z’n Waterloo in bed. Z’n hersenspinsels kennen geen verlet. Hun dagen zijn gevuld met slopen, honen van ‘t gasthuis dat ze ongenood bewonen. Ze kalken ‘onbenul’ op zijn brevet. Van armoe zoekt de stakker…

ik struikel over dichters op het strand ze zijn in drommen naar de zee gekomen hun adoratie doet het water stomen de blik naar boven, pen reeds in de hand ze schrijven over sporen in het zand die weer verdwijnen bij het overstromen ik hoor ze over wolkenluchten bomen hun Lourdes is de zilte waterkant dan wordt het Nereus eindelijk…

het werd zo’n mooie zomerdag je was al heel vroeg opgestaan er moest vandaag zoveel gedaan je deed het met een schaterlach je praatte en je praatte maar je bleef en bleef maar vragen papa ben jij tovenaar heb jij een brandweerwagen het was zo’n mooie zomerdag er liep een lieve poes op straat waardoor je niet of veel te laat die boze zwarte…