Alle inzendingen van Danielle

Zachte zoute tranen stromen op mijn wang. Ik voel mij eenzaam en alleen. Het maakt mij soms zo bang. Tranen blijven stromen op mijn wangen nat een zuur. De zon is weg, het leven guur. Het verlies is bitter, maar niets aan te doen. Zijn beslissing! Hij ging weg zonder zoen. Maar nu ben jij hier En wat jij doet maakt mij tranen met…

Hij kwam bij je met lieve woorden en lege handen. Hij wilde de mooiste zinnen zeggen maar stond daar met zijn mond vol tanden. Hij zag wel je twijfel over zijn gevoel maar kon niet spreken. De angst weerhield hem als hij sprak van zijn gevoel was hij vast bezweken. Zijn vader zweeg over emotie. Zijn vaders vaders vader zei het evenmin…

In stilte hield ik van hem. In stilte verlangde ik naar zijn hand, ferm en stevig en soms teder in de mijne. In stilte hield ik van hem en als zijn hart gebroken was probeerde ik het te lijmen. Ik heb in stilte altijd van hem gehouden. Ik hield van hem voor jaren, maanden en vele weken. En nu hij voor het altaar staat hoor ik in de stilte…

Ik word elke morgen wakker met jouw smaak nog op mijn tong, ook al ben je nog zo lang geleden vertrokken. Ik was naïef, maar echt niet meer zo jong. Jij was nooit eerlijk. Jokkebrokken. Ik voel je handen altijd op mijn heupen als de rivier mijn taille raakt. De omhelzing van het koude water, de strop die jij voor mij had gehaakt zijn…

Hoefgetrappel, bloesem alom Bijen zoemen in het rond Een kwispelende hond Kinderen spelen met hun fietsjes Vogels zingen hun hoogste lied Een boom wordt aangeplant vandaag Een mooie linde samen met haar as Zo licht, zo helder grijs Iedereen wordt stil Crêpe bloemen worden gehangen Aan de reikende armen van deze ‘Tilia Cordata’ Een…

Ik was jong en mooi, een ontzettende dromer, onder de diep gouden zon op het strand in de zomer, toen wij elkaar ontmoetten in de oceaan kon geen van ons beiden de spanning weerstaan. Ik was groener dan gras in de prille lente van mijn leven. Wat wist ik van lust en liefde van nemen en geven? Jij nam mij in bezit op het goudgele strand.…

Dank je voor de tijd dat we samen waren. Dank je voor je tijd, de vele uren. Ik had zo graag gewild dat onze tijd samen nog veel langer had kunnen duren. Dank je dat je hielp mijn zorgen te vergeten Dank je voor de uren over smalle wegen Dank je dat ik niet hoefde te spreken Dank je dat we samen zwegen. Dank je dat je altijd voor me klaar…

Ik liep blootvoets over de onverharde weg. Ik was op weg naar hem. Ik dacht aan zijn ogen en zijn lach. Ik dacht aan zijn mannelijke stem. Ik liep blootvoets over de onverharde weg. Ik was op weg naar onze geheime plaats, daar waar we elkaar hadden gezien, voor het eerst en voor het laatst. Ik stond blootvoets te genieten van de zon. Ik…

Ik strijd, ik worstel en ik vecht. Ik wil de beste zijn in wat ik doe. Ik strijd, ik ijver, ik betwist, maar ik word zo moe. Ik faal, ik val en geef op. Ik wilde graag de beste zijn. Ik val en ik sta op. Met tranen, want vallen is niet fijn. Vallen dat doet pijn. Ik vecht, ik strijd, ik blijf worstelen. Ik wil een keertje overwinnen.…

Vijf lange jaren geleden is het dat mijn stadje haar onschuld verloor. Die mooie zonnige dag in april, toen de tijd opeens bevroor. Er was paniek, een gek die schoot. Een lijk op straat, meer mensen dood. Niemand wist iets. Paniekerig geruchten hier en daar. Telefoontjes van bekende of ik nog leefde. “ja, gelukkig maar.” De dag begon zonnig…

Je moto gaat en komt zo vroeg in de morgenstond Waar ga je heen telkens weer mijn hart bonst en laat niet los Dat wervelend gevoel dat gemis dat alsmaar komt Wat wou ik je klein als zakformaat overal meenemen naar waar ik ga Pijn doet mijn lijf ik weet niet hoe dit nu hier verder moet Ik revolteer het was zo goed wij waren…

Béninoise Béninoise, neen, het is niet wat u denkt Zwoel vochtig heet gekleurde panjes heen en weer heerlijk vers gebakken brood hoogtorende op haar hoofd donker gevlochten haar met kleurkralen weliswaar Béninoise Béninoise, neen, het is niet wat u denkt Union des femmes verenig u maak u sterk ... hoe arm ook werkende dag in dag uit…

Daar ga je waar ga je ? Grijs, blauw, rood kleuren vermengen zich geuren dringen zich op fluisterstemmen zo licht alles lijkt logisch maar niets is het nog hoe gemakkelijk kan het zijn hoe moeilijk toch ?…

Als een hond in een kegelspel loop ik de zonnige arena in niets vermoedend welk onheil mij te wachten staat groen, zon, licht, bloemen geuren van dauw op het gras dit is niet meer ... enkel een stoffige leegte luide klanken, harde lansen, gekleurde doeken wentelen zich om Zoveel ongrijpbaars maakt dit onzinnig spel tot een schouwspel…

Terwijl het buikje alsmaar ronder wordt kijken we uit naar jouw komst Je mondje, oogjes, handjes, voetjes alles is nieuw, mooi en zacht Wat wensen we je te knuffelen, je met honderden wensen in te duffelen de Goden aanroepend voor geluk en vree In deze wereld die zo dikwijls turbulent is en wreed. We wensen je alle goeds en je bent meer…

Schemeravonden met gloeiende zonsondergang verlangen naar twinkelende lichtjes, gouden kerstbomen met pakjes en lintjes spelende kinderen, warme glühwein en chocolademelk Boekenruilkastje aan de muur, afwachtende voorbijgangers niet wetende wat ze hiermee aan moeten ... toch even kijken? of is dit een te intiem gebaar? valt er een boek…

Bij het ontluiken van de dag terwijl jij al wakker was en wachtte op enig teken van mij liep ik de trap af gaf de poes haar ochtendaai zette een heerlijk kopje koffie voor je klaar wanneer jij daar dan op je mooiste lag nam je al vlug wat je het liefste was een slokje hier, een zuchtje daar tot genot van ons allen...…

Wat houdt me bezig, elke dag Studenten, assistenten, professoren uit alle werelddelen stromen binnen als dolfijnen in een lagune Sierlijk bewegen ze zich door dit landschap van kennis en onderzoek Zij zoeken hun weg zoals elk doet in dit historisch labyrint…

Samen kijken we naar de lucht, de zee, de vogels golven beuken op ons in voeten worden nat de wind blaast jouw sjaaltje op Het zand zo heet onder ons de zetel uitgeplooid de parasol open gevouwen boven jouw hoofd Ogen vallen dicht armen voelen licht benen gevlekt voeten gezwollen uitkijkend naar elke straal De goden zijn met ons vandaag…

Cuba met je mooie ogen je wervelende lach heupwiegend op salsa, rumba, son warme tinten rood vergezellen ons via de Malecon, casa de la musica, en schitterende paradiso stranden... Irresistible Cuba Libre, here I come again... again...…

Treindeuren sluiten zich we glijden richting kust maar gelukkig ook langs de Bozar met zijn geëerde kunst Daar wacht een vernissage met bubbels en cullinair vertier en wordt een groots Vlaams schilder uitbundig gevierd Verwachtingen ... hooggespannen druk zowel voor de hapjes als voor deze bijzondere kunst Objecten staren ons net…

Een rode draad loopt langs haar been uit het kleine lijfje heen Daar staat ze met wezenloze blik terwijl de familie danst en de bruidschat winkt Wit is haar gelaat pijn doet haar hart geen kreun, geen traan... Hoe moeilijk moet het zijn, zo eenzaam te zijn...…

De avond is grauw, grijs en nat de wegen lopen leeg voortschokkend als met een paardenkar rijd ik zuidwaarts Toch blijft een hitte hangen in mij een warmte die me verschroeit die zo afsteekt tegen die kille nacht dat ik de slaap moeilijk vat licht priemt door mijn gordijn.. is het de maan.. of de zon zo fijn die me wakker kietelt net…

Heerlijk dit ritje, toch ? door het Meerdaalwoud op die zachte rug van jou... Krakende paadjes, stekende winterzon, een schuchtere ree kruist ons pad, de buizerd lacht... Jij bent mijn vriend gehoefd, niet getrimd, vrij zoals het hoort... in lichte draf of galop zo lopen we het jaar in, wij op kop...…

Ik hoor je maar ik zie je niet Ik zie je maar ik hoor je niet ik voel je maar ik zie je niet bedwelmd door je zachte lijf verlies ik me ...…

Wat een pijn een gemis aan zijn doorloopt mijn lijf kijk om me heen zie geen redding voor dit zeer een morgen komt zonder meer waar jij ook zijt ik dwaal met je mee...…

Je komt en gaat.. je gaat en komt.. Innige momenten verglijden.. waarom ik, waarom jij, Toeval is er niet.. het is gewoon zo.. niet meer of niet minder.…

Wanneer ik daar door dat laantje loop stil mijmerend over de vergane dag met zachte stap, dat bergje oploop, steeds nader dichterbij... dan denk ik aan jou mijn liefste dier, slapend in het zilte gras, slaap rustig, slaap zacht, onze herinneringen blijven daar waar geen mens weet hoeveel jij voor me was... Hoeven lopen over je vergane…

Hangend, liggend het maakt niet uit Wanneer mag ik hier uit? Donkere schimmen razen voorbij ijzeren kooien mijn genoten Harde stemmen roepen vrij koele handen kun je niet ontlopen Zon, groen, bossen zijn mijn dromen vrijheid om te lopen Geloof, warmte en goedheid zullen overwinnen Misschien in een volgend leven kunnen we beminnen…

Het onbereikbare Zo frustrerend, zo onbereikbaar Waarom is het onbereikbare onbereikbaar? Onbereikbare, reik naar mij Ervaar het bereikbare Met mij..…