Souvenir apathique
poëzie
Ik zie
je ponnie
een leugen fijn-wulps, maar zachter
en daarachter
de nacht met maanlicht er tegen
en donkere hellende stegen.
Wij
als twee schaamle schunn’ge vagebonden
aan ’t dolen…
apachen waren verscholen,
een dode lantaarn als wachter.
Ik zie je mond,
verdord papaverrood,
je tanden, die
in honger groot
het brood aan…