Alle inzendingen van Edwin van Rossen

Met een ragfijne sluier van tule opgegroeid in vertrouwen met de smaak van geschiedenis lijken ze het landschap te tillen naar een eigen wereld. Zegen de groene blaadjes die het leven verrijken met de magische geur van karakter en een filosofisch vloeibaar goud.…

Mijn bruid slurpt blauwe lucht als wijn fladdert eenzaam boven wolken uit Een schaduw gemengd met eeuwige zonneschijn door nevels vliegt een zwaluw In ’t blauw druipen druppels glanzend vocht versmelten in de dauw De wind neemt mee in laatste ademtocht m’n liefste teerbemind De zee fluistert in de schemering een zilte barenswee…

Hij is de smid en de leverancier van de wapenrusting van de goden Onder de vulkaan smeedt hij zijn vuur creëert daar de mooiste en magische dingen geholpen door Cyclopen in zijn werkplaats onder de Etna Schepper van Pandora uit de aarde de eerste vrouw Trouwde Aphrodite godin der liefde Vurig en gedreven vriendelijk en vredelievend…

Mysterieus wanneer voetstappen klinken hol en leeg sporen die je achtervolgen als je alleen in het donker slechts verlicht door het flauwe schijnsel van de maan geschrokken omkijkt maar van tevoren weet dat er niets is en toch dat onbehaaglijke gevoel langs je rug kruipt lopend door donkere, verlaten straten…

gulden zon drijft goudsculpturen in de zee weerspiegeld blauw als rode robijn in de trillende schemering streelt een nachtegaal de lucht met gezang groen groeiend gras gehuld in gesluierde nevel kleurt vol schitterend diamantgruis de maan hoog hemelend verblind de nacht als een straalkrans de wereld…

in mijn keel klopt het gevoel dat verleid wordt door je steelse lach ik zweef wolken boven zinnen vlieg de zon in stralen en regen plasjes liefde terwijl onze regenboog de hemel kust…

onder veren kussen dons bedolven liefde sneeuwt om ons en drijft tussen de lakens in bed, kasteel verover mij je silhouet danst schaduwen en ik streel een glimlach uit de nacht wacht op het ontwaken van de dag, dan verdwijnen wij alleen de wind weet waarheen…

ze zomert in mijn hoofd en vult mijn gedachten met warme woorden die verzachten ik had het even koud gekregen maar haar aanwezigheid heeft de kilte verdreven je foto bracht ook mij het licht ik ben alweer voor jou gezwicht…

laat me je zijn ogen, een blik vooruit gevoel van leven laat me je zijn hoop, een helpende hand het mooiste geven laat me je zijn toekomst een nieuw begin laat me je venster zijn…

Wanneer de maan een halve glimlach schijnt en een heldere ster zijn wijsheid seint Wanneer de zee je gedachten verstoort en je angsten golven overboord Wanneer je kilometersver de nacht inkijkt en een kalme wind niet van je zijde wijkt Wanneer je het gekrijs van meeuwen hoort weet dan, dat mijn licht weer aan de hemel gloort…

In extase kronkelt ze met haar goudgele vinnen dronken van lust en golvend van binnen Tot zinderende hoogte met een verbluffende vaart waarbij hij zachtjes zuigt aan haar kwispelende staart Zijn schubjes graven zalig tegen haar kieuwtjes aan ondersteboven van passie laat ze zich stromend gaan Bevredigt geniet ze terwijl ze haar lippen…

Ik zit gevangen in lentegedachten die springen van tak tot tak waar ze knoppen tot lichtgroene blaadjes en zich kleuren met voorjaarsvruchtbaarheid…

Goudplevieren verkondigen vaak uit lijfbehoud kun je nog plevieren, plevier dan goud Zo pleviert zo'n beest zich uit de naad terwijl het woord niet eens bestaat…

Laat je ergernis het mooie weer niet bederven en lach eens naar de zon die groen laat groeien laat die bui nou maar varen die in je gedachten zit en lach eens naar de mol die je tuin omspit…

klanken van binnen stromen ongeduldig door het bloed de geest luistert geeft vertrouwen en moed vragen zweven vrij naar buiten door de wind gevangen het hart vol van besluiten in het antwoord stil verlangen…

ze mengen duizend hartslagen in een paradijs van kleuren verdwalen in een oceaan van tedere warmte een ander leven voor even twee in een sierlijke dans van haar in zijn masseren de nacht de zon tegemoet en begroeten elkaar weer in de schoot van zomer…

Stukgeslagen paden in haar leven sloegen kraters diep van binnen buiten was verleden tijd, beven meer en meer een innerlijke strijd Zo volkomen de wereld kwijt kon ze alleen nog maar zweven zweven zonder identiteit zomaar alles opgegeven Toch luisterde ze heel even toen iemand haar ontrukte uit vergetelheid door haar zijn eigen hart te…

jaar na jaar na elke vlucht legt ze zich te ruste met een laatste zucht om volgend seizoen weer voor de hemel te kiezen zolang ze nog vliegen wil kan ze niet verliezen zolang ze nog kan en haar leven geeft blijft ze doorgaan totdat ze haar bloem gevonden heeft…

git steelt wit in betovering dwalen ogen bezeten naar oneindige verten die dromen verslinden en met trage stappen het beeld vertroebelen in een wankel evenwicht dat enkel kleurt met verborgen licht…

waar vindt zij de waarheid in gedachten die enkel haar geheimen omvatten beklemmend het gevoel van willen weten maar niet vinden plaatsen waar niemand ooit haar paden heeft betreden een stille stem van binnen ogen in de verte van haar reiken de waarheid veilig opgeborgen aan de oever van haar hart…

zwervend langs de kloostermuren van de buitenwereld met gevouwen handen in afzondering heilig gezang onder kaarslicht met rozenkransen in sober samenzijn met open geloof tot de orde geroepen…

In beide kamers daverde je aanwezigheid sterker dan ik houden kon. Het maakte me dichter binnen ziel en zaligheid tot het fijne weefsel waarin jij me spon.…

Ze dwalen door de kamer onze kleren, mijn gedachten een wild verhaal Je ogen vertellen zonder blozen dat het waard was, wachten op ons eerste maal Het voorgerecht, een teder villen dan een hapje, warm onthaal Maar het lekkerste van al, was jij mijn liefste kannibaal…

In het centrum van mijn ik leef ik hier en heb nog schik In het centrum van mijn zijn weg van zorgen blijf ik rein In het centrum van mijn leven ben ik mezelf zonder te zweven Hier is het vrede slaap ik zacht In dit centrum schuilt mijn kracht…

1 Er is een helder, overal een schijnen hier. O- ver de zee, lichtend pad zuiver zout in leven. 2 Er is geen ondergaan, enkel een warme hand over velden van muziek. Aan de oever, in het lied van dageraad. 3 Geluk groeit in het woord van zwijgen, stilte in kleuren op het doek van toekomstdromen. Nu is het tijd om haar te begroeten…

Met zwaar weer in ’t vooruitzicht; hel op aarde, je weet niet wat je ziet - handen in de zij, uit haar ogen schiet een bliksem en ik zie het licht (en heel veel sterren) voordat een pan mijn arme hersens klutst haar even aanstaar heel onthutst en me erbij neerleg (een uurtje of zes) - dan bid ik nog even tot mijn lieve heer: bewaar me,…

Ik voel zijn kracht door mijn aders stromen de hemel splijt open mijn adem ontnomen Een zilverkoor bestrijkt het glinsterend watertapijt over de rand naar beneden een eeuwige strijd Mijn beeldvermogen wordt gevoed daar waar de aarde zucht onder een diepe kleurengloed de spiegel huwt de lucht…

De dag begon met een stralende zomerzon aan mijn voeten, in het gras omringd door bloemig leven en twee maal twee in ganzenpas langs de waterkant onder dons met blauwe rand een zachte lach en pril gesnater spelend in de wind zo kleurig mooi het zomerkind.…

haar spiegelbeeld gaat scheep ten onder aan verborgen ijs en mystiek gehavend oppervlak geeft enkel vragen prijs beweging voert haar dronken wat haar binnenste ontluikt en met hypnotiserende verhalen je wereld binnenduikt ze is als snijdend sap dat met stalen glimlach wraakt rots van leven, beschreven skelet wat nooit versleten raakt…

Ze leest de woorden uit haar hoofd als een groot boek met grote spanning die mijn kinderjaren weer doet blozen Ik pak ze op en verdwaal weer - met zichtbaar genoegen – in een magische wereld gecreëerd door verhalen uit een wijze mond Een stem klinkt ver … ik zweef nog net tussen hemel en aarde glimlach naar de stilte die me met…