Alle inzendingen van Emiel Warswater

Liever hang ik in het landschap met een hoofd dat scheef hangt van verbeelding de vijvers ontwaren met bootje iris de blote ogen van ‘t oeroude baarvoets badend in arcanum Liever dan de naakte essentie vangen stokstijf op het doek gedwongen veel weerglans gebroken met barre ongenaakbaarheid de bevangenis van blootte…

Licht lichter en lichter Dicht dichter en dichter het luwen traag en trager nog een paar laatste seconden die eeuwigheid worden de hersenen de uitval elektronen die in de kern vallen de waarnemingshorizon eeuwig vallend het massief zwart gat de genade die pijnloze dood wordt raakt nog aan de neuronen het laatste contact met de verzuchtingen…

dit zijn is het bindend pact de speling der natuur het vel strak op het frame van bestaan dat trekt met ‘t krullen van tijd mijn huid slinkt en krimpt mijn kim daalt neder verstrijkt tot avonduur bochel schaduw verzwindend het tafereel zo is mijn verschijnen versneden naar binnen het moment kromt naar willekeur de kruin uit zichzelf naar…

Poëzie is het oud abattoir dat het vlees van de onslachtbaren snijdt het Absolute in de vleesmolen draait de slachter die ontwijdt een oor afsnijdt er een paar onzegbaarheden in prevelt uit ranzigheid zijn mond in kiepert op de verspreking sjiekt waarna hij enige eeuwigheid schendt worst voorschotelt in kerstboomschelletjes een variatie op…

’t Is de kunst die verstaat niet jij en ik kunsthuizen die champignons worden het zeer gestileerd kunnen zwammen in de niches tot zelfs de sporen ontsporen in de lamellen zoals de Hoet van Jan maar dan in vakjes het mycelium van een andere nieuwe gedachte die nog geen hoeken heeft gekregen…

Het verschil met de mens zoals d’ eerste Adam een gekende uit de eerste volksboomstam men weet van de fruitboom zijn rotte vruchten komen nieuwe boomstammen priemend zich luchten Ik strooi met rotte vruchten maar ’t kletst tegen 't macadam Zie ook ’t verschil met de fruitboom voorwaar het is gooien met rotte vruchten dwang tot routine zelfs…

Dit velijn is het zijn het blakende blank braakt de leegte je kan er alleen nog een streep onder trekken maar je wist niet dat alles eronder verdrinkt omdat je de einder van de zee getrokken hebt wat rest is een paar rondjes schetsen ten teken dat wij bar eiland zijn en de overzet achteraf…

De aarde draait zich soezend op de warme schoot van de zon loeiende wellust breekt aan met het gloren de gloeiende trilling schuift de horizon open ontsluimerende vingers ochtendlicht haken de voile van de bloembedden los een lelie pronkt met haar ontluikende decolleté loom en gedwee slaat zij haar jurkje open op haar volle rode…

In alles zit de stelligheid maar zelden laat de gestalte zich ontwaren Zo ook de wind die jaagt tot het waait en de dood met takken uit de kruinen slaat Zo ook zou het afdichten van holte moeten zijn tot het beurse uit de lippen valt ietwat van vergankelijkheid verketterd is wankel terend op slechts een paar schimmige woorden met enig voortbrengsel…

In godsnaam waarom hebben we geen betere hersens gekregen…

Gretig drink ik de mokka uit haar wilde blik de afdronk intens…

Hij gaapte een exit in de vergadering alle blikken vielen in zijn mond de voorzitter zocht nog een uitweg als was het een cul-de-sac dito kopspoor of een soortement suffix en zette nog een tandje bij om te kunnen afronden en te sluiten die keet…

Het steekspel tussen man en vrouw slaat om en raakt in een week schepsel…

Als ze zwemt duwt ze heel de wereld van haar weg wereld van zorgen…

De ijdelheid ligt magnetisch op het aambeeld van zelfreflectie…

Zonder perspectief als regen zijwaarts valt met doorweekte vellen…

Lente is opnieuw ter wereld komen met een slag van de klepel galmend uit het zenit de trilling die je moleculen herschikt je lichaam uit zijn schamperheid schudt En hoe honend bijna de zon schelms schaamteloos ligt te bronsklokken uitdagend op haar zij rolt ze weergalmt en weergalmt de lokroep je kunt nog net een kukelekuu onderdrukken…

De keukenkraanboog en kotste helder water De man leunde achterover en nam zijn bril af in een poging te ontzien wat hij net gezien had ‘Wel alle, dat kan toch niet!’ Hij verstijfde en werd roerloos in een poging te ontzeggen wat hij net gezegd had Hij zette zijn bril weer op tegenwoordigheid van geest…

sinds jaren spaar ik wat ruimte maar eigenlijk is ’t nogal benepen in vakjes mijn tong zakt soms naar mijn hart likt het en haalt het bezinksel naar boven met het achterste van de tong obsceen over alle vakjes heen een quasi teveel aan ruimte spuiend …

Tegenwoordig liggen de verbindingstekens weerloos open veel wind tussen de passanten gezichten onder een witte ijslaag dat vriest dat kraakt bewegingsloos de tongen kapot taalkundigen die zwaluw worden en hun winterpak aantrekken Het kwijnt en rot traag aan de nerven van de woorden huizen worden vergeten takken tot blad straten tot…

Het leven is in me opgestegen vanaf de aarde tot de hemel Maar het raakt mijn hart niet voorbij Hoekig wars van elk begrip of mededogen dit leven Misschien kan ik de doorgang forceren met stukjes van jou Want jij doet ook maar voort zie ik wel zodoende tot elke stribbeling zich ontheft in het ouder worden…

Het is de middagzon die keet schopt en striemen licht spettert de goesting uit haar bekken strooit het is haar lust die de einder raakt en alles van goud maakt met de dood in het onderpand zoogt zij met haar borsten de glorie in de mond van het leven…

Ik meen me te herinneren op een zelfde golflengte veeleer aan de andere kant van d’aarde ik trek mijn kleverige haren weg mijn hand schrijft koelte van blauw op wit een beetje gaat rond meest' is ongezegd verborgen in het onbevroedde onbeschrevenen ik wuif het weg in de wereld ongewenst niet zonder invloed het is in gang gezet globaal…

ter rouw ter tafel het brood gedeeld het stilzwijgen onopgesmukt men tilt elkaar baarvoets stille rites ijlend van bed naar altaar doorzichtig treedt men in elkaar op plaatsen waar men zichzelf niet kent het behelzen met voorraadkasten en rantsoen brood en water voor het leven wat zout op de huid en het ongezegde in de gebaren als…

het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden maar naargelang de monding met spaarzame passen uitdijt in een meanderen van het oeverloze naarmate het gewicht van hetzelfde water toeneemt word ik steeds minder bijna drijvend naar de afloop minderend als de loop van een kanon steeds meer kantlijnen…

een druppel aan de dakgoot groeit nog verwachtingsvol in de eerste paar seconden met uiterste spanning op de uiterwaarden en in de tegenspraak de tensie de enige reden van bestaan op het randje van barsten niet om zeggen ei zo na dood de doem komt met het avondrood in de hitte na de regenval komt het afronden het gewicht van water al…

zo zou alles moeten zijn een rivier zonder begin zonder eind daar waar je waadt en baadt enkel daar de massa van het water begin en eind op de einder van het zicht alles voorhanden, een oever, het strand struikgewas en links en rechts eindeloze toevoer van geestdrift wat snedige vrienden om het aangevoerde wat te snipperen en een glas wijn…

ik ben gloorsnikkend hoor haar damp slaat neder de warme schaal derwijze de snik valt achterover over de tong sprakeloos de larynx in de zeep melkwit haar wassende ter zijde op ’t halzen beneveld' ogen was ik haar uit wellend onuitwisbaar slempt zij mijn overgave de put in mij glorend' is zij zijnde haar kleed lakend' doende alsof het…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…

de middagzon wikkelt zich af met een verholen lichtstreep alles er onder verkeert in een verdoken geheim alles buigt zich in de schaduw naar het vallende gras de noen heeft een middenrif dat afzakt naar de avond mijn handen als kleppen op hoogte van mijn wenkbrauwen zakken richting de knoop van het middenrif de staar is voorbij het begin naar…