Alle inzendingen van Emiel Warswater

. . Als alles gedaan is komt er een punt achter En alles komt uit de wind met een bruine aardesmaak Ik ben blauw als ik mezelf niet bewaar veegt mijn vrouw me uit met geel groen is de breuk de deling De schilder schildert met doorzichtig Een dichter zet woorden die op zich niets betekenen aan elkaar tot een gebeuren Geschiedenis…

De aarde draait zich soezend op de warme schoot van de zon loeiende wellust breekt aan met het gloren de gloeiende trilling schuift de horizon open ontsluimerende vingers ochtendlicht haken de voile van de bloembedden los een lelie pronkt met haar ontluikende decolleté loom en gedwee slaat zij haar jurkje open op haar volle rode…

vrouw jij mag het op mijn buik schrijven als echtgenoot speel ik soms het lijk maar ik heb een alibi mannen hebben een soort magie noem het speelgoedgeluk ik gok en waag jouw vrouwelijke noden in de schaal van intieme gebaren en corps bij de ringen ‘k kan niet dollen geringeld in ‘t gareel ik zeg het niet gauw als ’t zo is zij het met de…

de dagen zijn dun dag na dag wringt van vandaag naar morgen weinig om het lijf [zet ik het venster open] de dagen zijn dun en weinig tekent zich af alleen in het venster van de nacht persisteert een weinig hapert en blijft hangen in het lijf een wind steekt op [doe het venster dicht] ik slaap verder worstelend met het bestaan…

van ’t geduld word ik zienderogen ouder van andere ouders die me staan ouder worden uit aanblik 'krijg ik de gnuivende knipogen ze doet alsof ze mijn zon is draait me een paar miljard lichtjaar om haar vinger ze zet een dansje in draallalaa draallalaa, draal en draalt tot het zadel van mijn bakfiets afzakt lankmoedig bekneld in mijn schoenen…

Ik zag twee bevers de snorren gestrekt over de revers de krul er in zoals in een kindervers ze lepelden door het grote water keuvelend over de grote meersen waar je vroeger over kon heersen maar ze waren nu drooggeperst met gigantische dieselpompen het ligt er nu vol consumptie-ijs en bijbehorend kindergekrijs het heeft te lijden onder…

Toen daar aan de rand van het dorp verpozend aan de brede beek de kerktoren vouwend tussen de rimpelingen zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich buigt naar het water blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon inslikt de huizen samengevoegd tot een vloeiende wereld van inkt wars van elke dimensie en ik voelde me verwant aan het strepen…

’s morgens ontwaakte ze met een helder inzicht ze trok finaal haar roots uit legde ze omzichtig maar doelbewust in de pompsteen en waste ze quasi vroom met religieuze gebaren ze schilde ze nauwgezet op het huilen af en deed ze bij de soep later die dag kwamen haar ouders op visite en serveerde ze soep de vlam sloeg in de pan met…

Binnenkort is de boom de psychiater het bloembed het dagelijkse aftoetsen ersatz voor de buren over ’t weer en het verkeer in de buurt en hoelang het nog gaat duren de geruchten uit de nabijgelegen tuinen de uitgelezen kans om sociaal te wezen aan de politie aan te geven het vermoeden van een illegale familie bijeenkomst het…

met een teveel aan krullen lag ik in een deuk tegen de kant waar het snijdt de demonen brullend vanuit de achterstegen ik lag in letters te geelogen laveloos de duisterte laveerde door mijn ziel en schepte al het zwart er in mijn lichaam barstte uit mijn lippen in een druppel van bloed ***** Alles voltrekt altijd in perfecte…

Zoals met alles om je alle ellende te besparen, alle vervelende klusjes doe je best eerst ben je er vanaf; eens je geboren bent is het het beste zo vlug mogelijk te sterven dat ik niet gestorven ben na mijn geboorte is omdat ik tijd nodig had om dit inzicht te leren dat het nu pas begint te dagen is omdat inzicht verwerven enige voeten…

De brokken vliegen me om de oren op het puntje van de stoel met een mimiek steeds rekbaarder tot in alle uithoeken van de kamer ik moest zo broodnodig een nageslacht uit hoofde van het prakkeseren steeds meer verplicht het vuile bestek me tot bananenprak het talen fijntjes platgeregen tot een abc en het nawijzen zonder enig prakkeseren…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…

de daken huilerig regen loopt over de ogen van de huizen huizen zijn onverzettelijke mensen doen alsof ze stokstijf zijn ongeboren wezens schuilen onder de bedropen wimpers de oogkassen gevoegd in verband de pupillen geëtst met kinderen zij ontwaren elkaar moederloos aan de overkant van de straat de blikken schuins en steels het erkennen…

Marc groet des morgens vanuit de dingen de keukenkraanboog en kotste helder water Marc kon zoveel geweld van spetters tappen met achteruit stappen niet bedwingen hij boog dan nog dieper oorzaak en gevolg de som keek naar zijn broek greep naar de keukendoek stootte daarbij de vaas met bloemen om ploem ploem, jammer van de bloemen stom…

waarom te grabbel gooien ooien oien moet ik mij dan plooien looien ooien oien moet ik mezelf weker maken aken ken dan kan mijn gemoedsrust van gezondheid blaken laken aken euh keulen euvel len gekeuvel de koning zit in slechte papieren euh zit onder de laken -s mijn hart klopt perdeklopt lopt opt enkel ondanks mezelf ezelf zelf ezel nummer ellef…

Het is de middagzon die keet schopt en striemen licht spettert de goesting uit haar bekken strooit het is haar lust die de einder raakt en alles van goud maakt met de dood in het onderpand zoogt zij met haar borsten de glorie in de mond van het leven…

Sinterklaas ventje toch wordt het geen tijd om dat vies baardje eens af te scheren als je de bovenlip likt kan je je een tweede keer in de soep verlustigen ik weet niet wat het is gierigheid uit pinnigheid van al dat geven of is het zuinigheid uit zedenverwildering het onbewuste verzet er zijn geen duivels meer het geloof staat op losse…

ik ben gloorsnikkend hoor haar damp slaat neder de warme schaal derwijze de snik valt achterover over de tong sprakeloos de larynx in de zeep melkwit haar wassende ter zijde op ’t halzen beneveld' ogen was ik haar uit wellend onuitwisbaar slempt zij mijn overgave de put in mij glorend' is zij zijnde haar kleed lakend' doende alsof het…

Gapend met de hand voor de mond barricaderen ze het beest waaruit de mens ontsprong uit het dromen van een krater op de maan de dieren bergen ze in de slaap er valt een trilling een kleurige deining valt in de lucht de vlakte vouwt open de horizon schuift uit elkaar met wiggen van ochtendlicht een dauwdruppel valt op de neus van de bloem,…

Ik meen me te herinneren op een zelfde golflengte veeleer aan de andere kant van d’aarde ik trek mijn kleverige haren weg mijn hand schrijft koelte van blauw op wit een beetje gaat rond meest' is ongezegd verborgen in het onbevroedde onbeschrevenen ik wuif het weg in de wereld ongewenst niet zonder invloed het is in gang gezet globaal…

Waarom nog schrijven zoveel gaat over dood dood en nog meer dood of de liefde onbegrijpelijkwijs Liefde gaat over (in iets anders… of was dat verliefdheid) Of de onbegrijpelijke liefde (ik begrijp dat niet waarom die samen zijn) nog beter het gebrek aan enige liefde en dies meer of wat met de onmogelijke relaties tussen vaders en zoons…

zo zou alles moeten zijn een rivier zonder begin zonder eind daar waar je waadt en baadt enkel daar de massa van het water begin en eind op de einder van het zicht alles voorhanden, een oever, het strand struikgewas en links en rechts eindeloze toevoer van geestdrift wat snedige vrienden om het aangevoerde wat te snipperen en een glas wijn…

Het geluk mag wel eens toeslaan in grote moten zoals de ongewervelde liefde zoals een vrouw met haar blikken pijltjes trekt tot in mijn aarzelende lendenen zij de bronst maant met krommende rug mijn ruggegraatloosheid besluipt het gat van de schroom dichttrekt met grote moten van haar toegeeflijke schoot…

mijn vrouw neigt zich nogal lydisch uit te drukken wanneer ik het spleen van deze tijden verzucht het fingeren met een kroontje de vinger soms in de lucht ze zet zich dan schrap als een dorische zuil de voet op mijn indolentie en wijst me op mijn plichten de gemakzucht de modaliteit het verslijten van de fauteuil als ik dan replikeer da…

Iedere dag sta ik op ga aan het werk Werken en werken werken tot ik slaap geen besef van tijd verveling of vertwijfeling en bovenal de deugd van het moe zijn Op een dag sta ik op en zou het zomaar Zondag kunnen zijn op die dag ga ik buiten werken in de zon niettegenstaande ik geen deugpronker ben…

moeder is een man opgevoed door een huis wasmachines en kookpotten pruttelend van dweil en dadendrang ze duwt me scheef in een hoekje ik moet meer vrouw opgevoed door poëzie en straffe iconen wel van de zwier maar dan met de nonchalance erin ‘k krijg weinig bijval ook van schoonmoeder ‘k heb daarom maar een paravan gezet in het washok…

het leven heeft toch maar een laag betredingstolerantie als je bedenkt dat men als kind in de eerste zuurtegraad de lach van de sociale lach leert onderscheiden men leert ook dat men met het uitlachen gedeeld door het gros van de groep de eigenwaarde en het zelfbeeld weer een beetje op kan krikken zonder verweer tegen het inzicht van het buitenbeentje…

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

Hoe jij met gevleugelde taal naar het spant zweeft jij kan een school woorden temmen met de tippen van de vlerken Je neemt me mee boven de meander van je poëma, de bevliegingen door je denkbeelden tempeesten voel ik me ongewerveld de vloeiende metaforen als rivieren door het papieren landschap…