131 resultaten.
schoolslag
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 113 Als ze zwemt duwt ze
heel de wereld van haar weg
wereld van zorgen…
de gunst is dogma
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 101 dit zijn is het bindend pact
de speling der natuur het vel
strak op het frame van bestaan
dat trekt met ‘t krullen van tijd
mijn huid slinkt en krimpt
mijn kim daalt neder verstrijkt
tot avonduur bochel schaduw
verzwindend het tafereel
zo is mijn verschijnen versneden
naar binnen het moment
kromt naar willekeur de kruin
uit zichzelf naar…
variatie op een thema
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 113 Poëzie is het oud abattoir
dat het vlees van de onslachtbaren snijdt
het Absolute in de vleesmolen draait
de slachter die ontwijdt een oor afsnijdt
er een paar onzegbaarheden in prevelt
uit ranzigheid zijn mond in kiepert
op de verspreking sjiekt
waarna hij enige eeuwigheid schendt
worst voorschotelt in kerstboomschelletjes
een variatie op…
spooropslagvakken en zwammen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 196 ’t Is de kunst die verstaat niet jij en ik
kunsthuizen die champignons worden
het zeer gestileerd kunnen zwammen
in de niches tot zelfs de sporen ontsporen
in de lamellen zoals de Hoet van Jan
maar dan in vakjes het mycelium
van een andere nieuwe gedachte die
nog geen hoeken heeft gekregen…
braaklust
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 119 Dit velijn is het zijn
het blakende blank braakt de leegte
je kan er alleen nog een streep onder trekken
maar je wist niet dat alles eronder verdrinkt
omdat je de einder van de zee getrokken hebt
wat rest is een paar rondjes schetsen
ten teken dat wij bar eiland zijn
en de overzet achteraf…
routineschrijverij
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 65 Het verschil met de mens zoals d’ eerste Adam
een gekende uit de eerste volksboomstam
men weet van de fruitboom zijn rotte vruchten
komen nieuwe boomstammen priemend zich luchten
Ik strooi met rotte vruchten maar ’t kletst tegen 't macadam
Zie ook ’t verschil met de fruitboom voorwaar
het is gooien met rotte vruchten
dwang tot routine zelfs…
woordenwisseling op de spits gedreven
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 185 Het steekspel tussen
man en vrouw slaat om en raakt
in een week schepsel…
het moment verzilveren
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 426 De aarde draait zich soezend
op de warme schoot van de zon
loeiende wellust
breekt aan met het gloren
de gloeiende trilling
schuift de horizon open
ontsluimerende vingers ochtendlicht
haken de voile van de bloembedden los
een lelie pronkt
met haar ontluikende decolleté
loom en gedwee
slaat zij haar jurkje open
op haar volle rode…
opgejaagd
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 122 In alles zit de stelligheid maar
zelden laat de gestalte zich ontwaren
Zo ook de wind die jaagt
tot het waait en de dood
met takken uit de kruinen slaat
Zo ook zou het afdichten van holte moeten zijn
tot het beurse uit de lippen valt
ietwat van vergankelijkheid verketterd is
wankel terend op slechts een paar schimmige woorden
met enig voortbrengsel…
hard en moeilijk vormbaar (senryu)
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 136 De ijdelheid ligt
magnetisch op het aambeeld
van zelfreflectie…
uitzichtloos
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 178 Zonder perspectief
als regen zijwaarts valt met
doorweekte vellen…
luimige lente
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 120 Lente is opnieuw ter wereld komen
met een slag van de klepel
galmend uit het zenit
de trilling die je moleculen herschikt
je lichaam uit zijn schamperheid schudt
En hoe honend bijna de zon schelms
schaamteloos ligt te bronsklokken
uitdagend op haar zij rolt
ze weergalmt en weergalmt
de lokroep
je kunt nog net
een kukelekuu onderdrukken…
retentie van vrije wil
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 217 Iedere dag sta ik op
ga aan het werk
Werken en werken
werken tot ik slaap
geen besef van tijd
verveling of vertwijfeling
en bovenal de deugd
van het moe zijn
Op een dag sta ik op
en zou het zomaar
Zondag kunnen zijn
op die dag
ga ik buiten werken
in de zon
niettegenstaande
ik geen deugpronker ben…
Spielerei
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 176 De keukenkraanboog
en kotste helder water
De man leunde achterover
en nam zijn bril af
in een poging te ontzien
wat hij net gezien had
‘Wel alle, dat kan toch niet!’
Hij verstijfde en werd roerloos
in een poging te ontzeggen
wat hij net gezegd had
Hij zette zijn bril weer op
tegenwoordigheid van geest…
feilbare mensheid
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 204 In godsnaam waarom
hebben we geen betere
hersens gekregen…
het schepsel en zijn kliekjes
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 120 sinds jaren spaar ik wat ruimte
maar eigenlijk is ’t nogal
benepen in vakjes
mijn tong zakt soms
naar mijn hart
likt het en haalt
het bezinksel naar boven
met het achterste van de tong
obsceen over alle vakjes heen
een quasi teveel aan ruimte spuiend …
verbinding
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 161 Tegenwoordig liggen de verbindingstekens
weerloos open
veel wind tussen de passanten
gezichten onder een witte ijslaag
dat vriest dat kraakt
bewegingsloos de tongen kapot
taalkundigen die zwaluw worden
en hun winterpak aantrekken
Het kwijnt en rot traag aan de nerven
van de woorden
huizen worden vergeten
takken tot blad straten tot…
breekijzer
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 190 Het leven is in me opgestegen
vanaf de aarde tot de hemel
Maar het raakt mijn hart niet voorbij
Hoekig wars van elk begrip
of mededogen dit leven
Misschien kan ik
de doorgang forceren
met stukjes van jou
Want jij doet ook maar voort
zie ik wel
zodoende
tot elke stribbeling zich ontheft
in het ouder worden…
ongesteriliseerd
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 254 Het is de middagzon
die keet schopt
en striemen licht spettert
de goesting uit haar bekken strooit
het is haar lust
die de einder raakt
en alles van goud maakt
met de dood in het onderpand
zoogt zij met haar borsten
de glorie
in de mond van het leven…
staar
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 192 de middagzon wikkelt zich af
met een verholen lichtstreep
alles er onder verkeert in een verdoken geheim
alles buigt zich in de schaduw
naar het vallende gras
de noen heeft een middenrif dat afzakt
naar de avond
mijn handen als kleppen op hoogte
van mijn wenkbrauwen zakken
richting de knoop van het middenrif
de staar is voorbij het begin naar…
idolatrie
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 274 De brokken
vliegen me om de oren
op het puntje van de stoel
met een mimiek steeds rekbaarder
tot in alle uithoeken van de kamer
ik moest zo broodnodig
een nageslacht
uit hoofde van het prakkeseren
steeds meer
verplicht het vuile bestek
me tot bananenprak
het talen fijntjes platgeregen
tot een abc en het nawijzen
zonder enig prakkeseren…
afgezaagde gemeenplaatsen
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 258 waarom te grabbel gooien ooien oien
moet ik mij dan plooien looien ooien oien
moet ik mezelf weker maken aken ken
dan kan mijn gemoedsrust van gezondheid blaken laken aken euh keulen euvel len gekeuvel
de koning zit in slechte papieren euh zit onder de laken -s
mijn hart klopt perdeklopt lopt opt
enkel ondanks mezelf ezelf zelf ezel nummer ellef…
tijdloze wereld
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 169 Is hier nog eigenlijk, wel, hierbinnen
waar dan ook, die het zich herinnert
de wereld, groots en groen
onverzettelijk en onveranderlijk
het zoete gevoel voor eeuwig en altijd
men deed aan de borst kloppen
met verbloemde idealen
het sop was de kool waard
men at toen nog gestampt brood
met dompelsop voor soep
de wereld geschapen voor de boutades…
het onzegbare
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 172 het onzegbare
ergens hier, het waart in alledaagse gestaltes
daar schuift het in elkaar, de horizon
en elk herkennen is een vlakte
de poëzie,
het vreemde trekken aan het panorama
tot heuvels verheffen,
zich tot een berg strekken
je vindt er koffers en drama's
stoelen die een eigen leven leiden
en mensen die er liever op hun kop blijven liggen…
levenscirkel
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 139 Doorgang...
en in de laatste avonden
pleegt het oog zichzelf te verraden;
Het zalven, loochenen en het plooien
de wenselijkheden van de onafwendbare aftakeling
de blik definitief naar de geboortegrond in gene zijde vertrokken
en wij mild smalend het wrak te zien van de laatste uren
de herinneringen slechts afgemeten aan de laatste exploten…
microgestalt
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 103 De wereld lijkt steeds kleiner
te worden, alvorens enig ander
mijn vingers druppelen naar de einder
ik trek een lijn om de tafel om
het beletselteken, het zet zich
ontspoort oneindig, het kluwen
kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf
ik schoffel door mijn schrijfsels
noch betrek ik de druilende muren
het is is niet hetgeen het is als een…
schaduwbeeld
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 125 Zwemmend in ’t water
zulks toekomst vergetend
verpozend onder ’t lover
de hitte van ’t heden verloochenend
In elke bespieding Alleen te zijn
bezwangerd en bezwaard
van loden hitte
vervreemd en onthecht te zijn
verteerd door de vele gedaantes
van verbeelding…
zou ik, wil ik, kan ik
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 141 Op de zinsnede van zinloosheid
trekken we een ononderbroken lijn
rond enig ontbreken van ‘t zijn
de eindeloosheid geflessenhalsd met
dat beetje eigen leven en dan die triviale kwak
de dood op de bodem van de fles
elkéén gesmoord in eigen nat
het afvragen afgesloten met een kurk…
geluidloos
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 156 Er zijn geen redenen meer
de dingen mogen voorbij gaan
ook het vaste geloof in de traagte
ik heb het huis scheef geduwd
meer en meer rondom mezelf
de afstand tot het raam uitgerokken
het licht vlerkend over de tegels
cirkels trekkend van zwijgzaamheid
is het al voorbij
zal het even blijven liggen
of leg ik het verleden af
tegen het grenzeloze…
sensibiliteiten
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 190 Waarom toch altijd
net nu het op punt staat, weer
dat scheutje azijn…