Alle inzendingen van Emiel Warswater

helaas is het zo ver gekomen dan mijn rug trekt trekt krom het hout dat vele jaren gedroogd heeft tot een wandelstok uit tegenzin maar niettemin doe ik hem af als onzin en eindelijk mag ik hier weg dan uit het geraas van weelde uit dit goedertierenland weg uit de gedrongen voet van het huis de kinderen wilden nog een stoel in het hoekje…

De keukenkraanboog en kotste helder water De man leunde achterover en nam zijn bril af in een poging te ontzien wat hij net gezien had ‘Wel alle, dat kan toch niet!’ Hij verstijfde en werd roerloos in een poging te ontzeggen wat hij net gezegd had Hij zette zijn bril weer op tegenwoordigheid van geest…

Vossen snellen zich over de besneeuwde velden het vliedende landschap zuigt zich onder de buiken de vossen zijn slijpende slijpen hun oren spits wrijven de ogen wrijven de streek in de ogen straks zal er het bloed zijn, bloed dat kuilen maakt tot de bodem ‘d aarde en sporen van sluikse silhouetten benevens de indrukken van prooien, contouren…

het leven heeft toch maar een laag betredingstolerantie als je bedenkt dat men als kind in de eerste zuurtegraad de lach van de sociale lach leert onderscheiden men leert ook dat men met het uitlachen gedeeld door het gros van de groep de eigenwaarde en het zelfbeeld weer een beetje op kan krikken zonder verweer tegen het inzicht van het buitenbeentje…

Een blad papier te zijn wit halsstarrig wat onder de huid zit gepropt in de keel gesloten in zichzelf Ik trek een horizon met witte potloden wit en maagdelijk ontspruitend uit een wonder gekropt uit mijn lichaam zelfsluitend Halsstarrig teken ik witte V’s vogels in formatie het wit op 't witte landschap komt tot leven de vloed steekt…

De wereld ligt scheef en bergaf benepen met nadering in de einder de liefde een zwaar vehikel geworden wat nog rest past in mijn geklemde hand het schrijven het tasten naar kostbaarheden die zich onvermoed in mijn zakken verhullen plompe bewoordingen kervend op mijn kladjes met het definitief van een houthakker die een boom omlegt Met klompen…

waarom te grabbel gooien ooien oien moet ik mij dan plooien looien ooien oien moet ik mezelf weker maken aken ken dan kan mijn gemoedsrust van gezondheid blaken laken aken euh keulen euvel len gekeuvel de koning zit in slechte papieren euh zit onder de laken -s mijn hart klopt perdeklopt lopt opt enkel ondanks mezelf ezelf zelf ezel nummer ellef…

. . Als alles gedaan is komt er een punt achter En alles komt uit de wind met een bruine aardesmaak Ik ben blauw als ik mezelf niet bewaar veegt mijn vrouw me uit met geel groen is de breuk de deling De schilder schildert met doorzichtig Een dichter zet woorden die op zich niets betekenen aan elkaar tot een gebeuren Geschiedenis…

In de hitte van zomer, buigt' lisdoddeblad door om te drinken waarop elke plant het slim idee vat, alvast de lippen tuiten Het hele moeras loom leeggezogen nippend groene bladeinden begeesterd is de giraf, het tafereel zet aan tot deelnemen het beeld met giraf, doet alsof hij heel grote reiger is, gaat op één poot om te vissen…

de daken huilerig regen loopt over de ogen van de huizen huizen zijn onverzettelijke mensen doen alsof ze stokstijf zijn ongeboren wezens schuilen onder de bedropen wimpers de oogkassen gevoegd in verband de pupillen geëtst met kinderen zij ontwaren elkaar moederloos aan de overkant van de straat de blikken schuins en steels het erkennen…

als je dood wordt word je achteraf je woont dan aan de achterkant van het leven met de deur op een kier uitgepuurd van deze tot gene zijde de terugkeer met een miljard lichtjaar de schriele hoop ligt op zijn keerzijde het zicht benepen tot tussenruimte als een gespleten atoom de gestaltes ternauwernood als krassen in het licht de ogen…

Ik zag twee bevers de snorren gestrekt over de revers de krul er in zoals in een kindervers ze lepelden door het grote water keuvelend over de grote meersen waar je vroeger over kon heersen maar ze waren nu drooggeperst met gigantische dieselpompen het ligt er nu vol consumptie-ijs en bijbehorend kindergekrijs het heeft te lijden onder…

Een lijn uitgesmeerd de zon brandt strepen geel in de plasjes tussen het gras een lijn in figuur ijle zwaan getrokken er bovenop met vegen van Pruisisch blauw het vermoeden van diep water in een grote cirkel eromheen v- vinkjes in omber met paletmes een sperwer duikt plots mijn blad binnen veegt het omber door het groen van ’t gras een…

Toen ik schreef over de hitte van zomer het verzengende zomerweer dacht ik terstond hoe lui is dat verzengend wel niet wat is het verzengende in verzengend zomerweer? De zon die warmt en warmer en nog heter wordt spontaan in brand vliegt van hitte? Mag het bijvoeglijke spreken met een surreële zon? Wat is dan het schitterende in schitterende…

Er is veel dat schittert in klaar daglicht zelfs maar ongewis blijft deemsterend en weg ons er vanaf gegraagd het dagen het duister in gedragen op blinde draagbaren het verglijden in het ongeziene tersluiks de dag vermoord in verholen ogen de luifels welwillend verdicht tot een matrix zonder kieren elk mijmeren herleid tot blind suffix…

Dit velijn is het zijn het blakende blank braakt de leegte je kan er alleen nog een streep onder trekken maar je wist niet dat alles eronder verdrinkt omdat je de einder van de zee getrokken hebt wat rest is een paar rondjes schetsen ten teken dat wij bar eiland zijn en de overzet achteraf…

Het leven is in me opgestegen vanaf de aarde tot de hemel Maar het raakt mijn hart niet voorbij Hoekig wars van elk begrip of mededogen dit leven Misschien kan ik de doorgang forceren met stukjes van jou Want jij doet ook maar voort zie ik wel zodoende tot elke stribbeling zich ontheft in het ouder worden…

Klaarte valt altijd plat op de dingen is koud van geïoniseerde lucht lege ruimte gireren bolle denkbeelden vlak op een spiegel woorden weerkaatst uit het niets gesneden dun volle lucht ademt op doodnormale wijze doorzeefd en doordrenkt als van gewoon brood met water uit een helder scherm moet ik dan de triage van weeën opduiken boud…

Ik denk soms ieder lied is schuifelbaar maar beter laat je het poplied liggen en verdiep je in het potentieel van de jazzimprovisatie dat vergroot enig mysterie in ’t leven de spanning gevangen tussen de tonica en de kwint valt alles plat als de rust voorspelbaar geef mij dan maar de koning van het contrapunt leunend op de verlaagde nones…

De dag breekt aan de nacht kraakt en de maan valt door het zwarte laken ze zakt verslagen met een touw onder de aarde wachtend op een duwtje naar ‘t zenit als het kussen van duisternis weer opgeklopt wordt De zon draait zich uit haar vergeetput op haar zij en werpt haar fotonen in lange linten rond de wereld trekt ze weer binnen en rolt de…

ik ben gloorsnikkend hoor haar damp slaat neder de warme schaal derwijze de snik valt achterover over de tong sprakeloos de larynx in de zeep melkwit haar wassende ter zijde op ’t halzen beneveld' ogen was ik haar uit wellend onuitwisbaar slempt zij mijn overgave de put in mij glorend' is zij zijnde haar kleed lakend' doende alsof het…

dit zijn is het bindend pact de speling der natuur het vel strak op het frame van bestaan dat trekt met ‘t krullen van tijd mijn huid slinkt en krimpt mijn kim daalt neder verstrijkt tot avonduur bochel schaduw verzwindend het tafereel zo is mijn verschijnen versneden naar binnen het moment kromt naar willekeur de kruin uit zichzelf naar…

vrouw jij mag het op mijn buik schrijven als echtgenoot speel ik soms het lijk maar ik heb een alibi mannen hebben een soort magie noem het speelgoedgeluk ik gok en waag jouw vrouwelijke noden in de schaal van intieme gebaren en corps bij de ringen ‘k kan niet dollen geringeld in ‘t gareel ik zeg het niet gauw als ’t zo is zij het met de…

alles is waarde gelijk van snijkanten ik ben een harde lijn onder de mensen mijn kinderen hangen aan de muur op hoofdhoogte de menigte een oeroude vijver het vruchtwater tussen lege oevers de deining rimpelend van geboortes ook mijn moeder drijft tussen de cirkels ik zal afkalven druipend op de hoeken bedropen op de snijkant de kaders vervagend tot…

De konijnen zijn gnijpende rillend van gillend genot stovende in de pot sissend de aarde de waarheid om de oren gedraaid het zwijgen om de lieve vrede de dikke vette koeientong draaiend om de pot, de afgod al wat leugt is het dier van confabulatie de bout die zichzelf opeet _____ liever de comfortabele leugen dan de…

dokter fa is ziek met de mollen onder de leden ligt hij bijna bij de mi hij wil zijn zuster do herstellen de verwantschap helen haar een half toontje lager zetten zij is dan wel si alles heeft zijn prijs zo do doet dan een beetje dodo of zo of sterft dan stilletjes de dood maar niet zonder staartje hij slaat nog een afgerond kruisje het…

Met de loop der jaren had ze een muur van ongeneigdheid gedrongen een cursieve villa met doodlopende gangen gebrouwd en ik liep hopeloos verloren in haar heikel decor rologend van tafel naar kast blievend naar houvast haar hondse blik plensde als zuilen van regen de klankkast zo klinkt het zo botst het falsetto als een kalebas met rotbui viel…

Een plaatje geëtst door de driedeling het lot, het toeval en de zin van bestaan anno pakweg tien miljard voor Christus Toen reeds was het geklonken met gevleugelde taal dat naar het spant zweefde buiten bereik van lagere woordsoorten Hoe het een school sentimenten strooide met de tip van de vlerk de abstracties in het zwerk hing en in…

De dag begint kregelig uit tegenzin zonder eerst een boterham de zon is in de wolken gewaaid ze woeit daar vecht er met sissende kussens slaat het vocht eruit en giet de mist over de velden steekt een paar kozijnen tussen de buien brandt een regenpijp vanuit de erker en loeit nog even na uit hitsigheid Het gras snijdt de druppels aan…

de dagen zijn dun dag na dag wringt van vandaag naar morgen weinig om het lijf [zet ik het venster open] de dagen zijn dun en weinig tekent zich af alleen in het venster van de nacht persisteert een weinig hapert en blijft hangen in het lijf een wind steekt op [doe het venster dicht] ik slaap verder worstelend met het bestaan…