Alle inzendingen van Frederik Peeraer

ebbenhouten parket knarst piept plooit en trilt alsof mijn kamer zwetend buiten staat en bonkend verlangt naar een vasttapijt van stoom ontspanning adem frisse lucht een vergruizelde geest zeemt rondjes zwaait in de deuropening gaapt me aan alsof ik het ben die binnenval ik had je niet verwacht dit is mijn huis daarom hij verklaart…

gordijn achter de schermen ratelt weerloos dicht de impressionist in ons is dood, gekruisigd je ligt voor het grijpen voor loerendgevoegde torens domino-spinnenweb met astma van begeert en opsluipende muziek ik tol als ogen van een ingeslapen paard red je niet kan niet mijn stoel wil niet vooruit je zwermt zwerft je kamer door ijsbeert…

Zwaarbebaarde knotwilg leunt houtskolig op zijn laatste poten. De winter schrapt en schraapt zijn fraaie franje weg. Georchestreerde chaos. Een blad wringt een ander dwingt een ander uit zijn getormenteerde knoop. Ze willen blijven. Flits Criminele hoop. Ze laten los vallen als een kometenregen maar dan wel beleefd aan u de eer, collega…

Wolken zijn uit- eengereten. Het woeste kind heeft zijn vaal opaalgeel jasje verslonden. Dit blijft nog uren plakken in de wind. Op straat kakelen kasseien en kabbelen uitgeput tussen de voegen weg. Het mocht niet baten. De stralen zijn gebroken en zonlicht in haar gat gebeten. Die koketteren nu andere oorden tegemoet. De hoop op vederlicht…

De smaak van gekauwd hout flarden katoen en leeggezogen haren het schraapt ons af holt ons uit tot lijken van dichtbedrukte lucht. Zelfs de zee heeft zich bij ons lot neergelegd. Uitgetolde zon vermoordt dromen van stormen en heroïsche gevechten, we sterven in mineur ongehoord. Alles verzindert tot waaiers zout ontspringt in onze…

Voor het verschil in stijl ben ik verantwoordelijk. Voor het verschil tussen alles en iets tijd en rust. Muziek doet alles vergeten. Kraakt sloten passioneel open. Het stilleven is uitgestorven. Het landschap een feest geworden. Straalt koninklijk blind onze vrede naar de horizon. Daarvoor was ik niet meer aansprakelijk. De god in mij…

Molenstenen zwaaien rond en rond verdampen tot groezelgrijs graan Blauwe drietanden steken de dag beschaamd weg achter pastelgroene dennenpluimen het licht vervaagt de schaduw zorgt voor mijn smalle ogen ik zag alles heel even maar het was in het gehaakte donker allemaal slechts kostbare as…

Er is net tijd genoeg om deze dag een uur te doen lijken en om mij (als dat mag) een eeuwigheid te laten kijken. Het hoeft niet allemaal per se te veranderen. Laat het soms rusten als de taal van harmonisch gevoel. Die kan meanderen ook nu nog, langs elke twijg en braam op zoek naar een verloren vader of een onbekende luisteraar, in dit…

Kijk me een keer aan en verzin er wat woorden bij vertel een rustig verhaal of geef me minstens wat kleren Merci voor de bloemen het gezelschap het staat ons goed En waarom spreek je nu nog niet Zweeft jouw ijle schim van een wereld op het terras voorbij de mijne houdt tenminste mijn tenen warm…

Stomende wolken bevroren pull mos kruipt uit de voegen zont zichzelf nat Kroezende eiken drakenvellen in krul paraplu’s groeien snel dansen hun eerste pirouette Zuiderse muziek lacht ironisch uit de lucht Barman heeft veel aandacht warme choco, koffie en glühwein stomende wolken voor een verkouden pull…

schimmelgrijze duif hapert langs verkrampte armen ontploft haar pluimen korrelkristallen op het lichtste van de nacht bootje vaart kabbelt schuurt pillamp schijnt wind draagt vuur wakkert bootje dooft reiziger rust uit plaveit gescheurde nagels naast zijn eigen jeans zonsondergang over hout en zand pastelpaarse pracht en een duif…

Waar ik sta daar blijf ik verder gaan er is geen lucht zonder klank anders is het licht of getemde wind en ik stroom door in de gangen van de mond het roodaangelopen festijn knikt de zwarte nek van het geluid -gelukkig is er lucht- zo smaakt alles opgekropt of zoet of bitter of niet…

Waar hij was was het donker. Nachtelijke wervelwinden en hun verteerde herbes de Provence flitsen grauw verzwakt over de gesmolten muren. Hij vertrouwde op verwrongen theelichtjes, ginds ver. En zijn verbonden vlieger klonk hem als Vivaldi in de oren. Spinsels en draden een melancholisch festijn voor zijn lede brilglazen. De vissen donderden…

Antieke broederschap echoot dwars doorheen de aderen van deze hartverbonden muren Geen klank kan klinken zoals deze de regen doet verdrinken in haar gebrek aan Romantische melancholie Uw perpetuum mobile blijft kloppen en straalt ingetogen de eenzaamheid vaarwel Ach buien op de achtergrond sputter pruttel en val nu maar ik heb het…

Lucht ijlt lijkblauwe slachtoffers drukt met forse klachten de rouwenden de kop in rukt het zweet met tuiten uit. Van de geëpileerde wereld blijven ingebakken kraaienpootjes over een oog dat niet meer sluiten kan. Bladeren schrapen radeloos aan de wind- stilte, hangen opgehangen in hetzelfde schuitje uitgeperste vuurcocktail. Barbestelling…

’s Ochtends vroeg komt de mist aan mijn deuren huilen van wie hier toch in ontbreekt. Zijn plingelende snik en kopstoot tegen de muren en nog antwoord ik hem niet. Verdriet om wat er niet is, is enkel het vervuilen van je eigen humeur. Plots is ook de schriele lentezon overtuigd hiervan en zingt even door de longen van elke kleine mus of merel…

knipper klapwiekende wimpers steken het glazen en dolgeslagen sloepje over achter de dijk huilt gegroefde huizenbaksteen bosjes nutteloos witte mascara over het bestofte bladerpad de overschaduwde jongen schept zijn pollen vol houdt het omhoog ziet het licht enkel in stukken vallen noemt het water toch bewoog niets dan de zon en…

Spelden draad garen en een gefronste kop zo zie je er volgens mij tegen op om bomen alweer knoppen aan te naaien. Uitgeblust vraag je of ik de rollen om kan draaien. Natuurlijk is dat geen probleem in een vingerknip bevrijd ik je. Heen en weer schud je je hoofd tot ik verklaar dat alles wat met de natuur te maken heeft waar is en dat die…

Welke onverlaat waagde deze doos te openen? Nu is het toch te laat de weg terug te laten drogen tot klein modderig tapijt. Zet u daarentegen. Bent u al bekomen van de schok slechts één ding te zien achter dit met vlammen en bombastische muziek versierde doek? Daarmee is alles uitgelegd, zelfs de vloek dat u, mijn bevrijder, zich in dit spinnenweb…

Boerenweide zonder psalm. Wandelstok drukt up-to-date als een joystick in op de inzoomtoets van stoffig grind. Voet voor voet voor andere voet rupst de mens naar zijn walhalla van het geheugen. Wei en werk zijn jeugd. Onherkenbaar dezelfde gebleven en moet zich enkel haasten om tijdig het draaien van de aarde aan zijn laars te lappen. Is…

De wereld. Een kerstbal met een kuikenklein haakje aan waarlangs water en lucht kunnen kolken tot uitgebloeide wolken. De wielen waarin de wereld als oerinstinctief ratje probeert terug te sprinten naar moeders tepel waar alles zogezegd begint En elk etmaal draait hij rond hopelijk terug de tijd in maar was het nu links of rechts Wie weet…

In mijn kristallen kopje schitter je ontembaar lichtjes als de ogen van een kleine spruit Het bootje waarin je roeit spreekt je tegen duister en zonder metaforen vol en bol van stroef gesleur sleep je het naar de oever wipt er fonkelend en gracieus uit Stroomversnelling Je omgeslagen sloep slurpt zich gretig vast aan de nacht en stijgt…

Jij fluistert zoals een robuuste pianopalm wat afgevlakt en afgezwakt door gipswit omzwachtelde liefdes die woorden die Jij fluistert zijn slechts hevig korte snikken bloeien vrijelijk in de lente op de achtergrond van de horizon aan elk regeleinde stotteren ze vloeiend en in uitgestreken vlagen de laatste druppels rijpe symfonie uit…

Het is juni en de prairie krijgt een uitgeschoten baard Schapen schoppen in zijn rimpels scheppen hier en daar een plukje kaal zoals een herder zonder vee Schept en onderschept een stille mars naar en tot op de bodem van het slinksslingerende meanderriet als een kruisvaarder naar een leeggeroofd Jeruzalem Hij wacht en verwacht wolkenlang…

Zon de duiker dirigeert de aardkorst nacht beluistert heimelijk Engelse radio’s Jammer Morgen zonneschijn nu zelfs al sterrenschijn En de nacht weet niet waar kruipen…

Aardverwarmende orkestleider houdt zijn adem even in laat twee altijd maar versterkende luchtaanvallen de vallei van de niet voor niets nietsvermoedende stilte in gang zwengelen imponeert de natuur met een strengbedirigeerde triomfmars Snaren klapperen van de smeltende kou door een fletse of te gespannen nevel wrijft hen de slaap uit de haren…

Trektochten achter blad stengel lege tak en ijs sterven kris kras door elkaar geweven uit als ze wapperwindsgewijs verdrongen worden door sarcastisch vrolijke merels en een laagopgeschoten hemellamp Ja dan kraakt een voetzool of vier over rillend loomgereanimeerde woudhuiden en kijkt men weer over de toppen van de duisternis maar vooral…

Ik droog je af met een zweem gewoonte als lichtlilablauwe lavendelbloesems met slapverwaterde haarwortels bengel je voor mij aan de zinkende horizon Want ’s avonds of daarna bubbelen jouw kooipoten en je episch epicentrische kopje mee als granieten pelgrims op zoek naar de bodem van dit heelal Kan ik rustig de bloemen op de grenzen van…

En maar dicteren componeren orchestreren dirigeren alles was er al land lucht water vuur als vier seizoenen modder sneeuw rivier en brand ook knechterige wolken onder haar absoluut uitgestrekte troon Zelfs de zon dook weg achter de horizon Zwijgen kijken en kwaad staren tot alles stopt met vallen en de dag eindelijk eindigt in zonneschijn…

Elk moment steeds weer valt faalt herhaalt de aarde meer en meer Bevroren netvlies vlak onder de atmosfeer wordt witheet en transparant ik vlam damp verdamp in de wolken tot boven de wolken rol door lijzige lucht als helikopter zonder wakgewakkerde wieken klap nu wel aan elke voet vijf veren en een duim uit Dit verklaart voldoende…