Alle inzendingen van Hennie van Ee

Iedere keer weer die eindeloze vlakte van geribbeld ijs Iedere keer weer die grenzeloze leegte van vastgevroren sneeuw Iedere keer weer die onmetelijke kou prikkend en bijtend in de stilte Maar vannacht schoof er plotseling een ijsbeer in het beeld wollig wit, oneindig zacht.…

in de tuin van haar geest op armen vol rozen wiegt ze het kind zachte geuren zoete woorden gedragen door de wind in de tuin van het huis huilt ze met het kind de druppels vallen zwaar op het groen in een bed van nat gras vlijt ze het kind dat er ooit was…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…

scherp snijdt het in zijn lichaam wonden schrijnen en schuren rusteloos draaien gaten vallen in de nacht zijn hart bonkt koortsig een dans zwarte vlekken eindeloos draaien in het donker stollen cijfers als bloed…

ijskoud stampte de wind door jouw witte straatjes in het nauw gedreven hield hij zo het leven achter de gesloten luiken de sinaasappelbomen rond jouw plein het bronzen kind in jouw fontein verkleumd verlaten de wind vond rust op een bankje bij de kerk de hemel brak het licht bracht leven in jouw wit de zon deed weer zijn werk…

Op een zondagmiddag zag ik de herfst komen aarzelend kroop het geel in het groen van de bomen het leven klonk gedempt met de wolken laag voor het eerst na maanden was de verte vaag een moment van stilte zomaar in een laan ik kon het zien en horen de herfst kwam eraan…

honderd kleuren blauw strelen stil jouw stranden onstuimig groen herrees waar eens de bossen brandden de pijn trok weg het uitzicht bleef een dal vol nachtegalen in de hitte rond het plein zwijgen de platanen hun middagslaap verstoord door het kraaien van de hanen de tijd staat stil het leven duurt al honderd jaren eeuwig…

Vergrijsde olijfbomen leiden de weg naar het dorp de hitte drukt zwaar en loom op het plein in de stilte van het middaguur zingen slechts de krekels een hond ligt hijgend gevangen in het spel van zon en schaduw onder de cypres zit een vrouw in roerloos zwart een leven trekt voorbij…

woorden fladderen in mijn hoofd als vleermuizen in de vroege zomernacht doelloos schieten ze voorbij als aangeschoten duiven van klei tuimelen ze omlaag in een vrije val woorden die ik morgen schrijven zal…

ze koestert haar kind met warme ogen haar aandacht schemert rood in het groen in armen vol rozen wiegt ze haar kind de geur van hen samen gedragen door de wind zij vlijt haar kind in een bed van gras het kind dat even in haar gedachten was…

op benen van brons sta je tot je enkels in het water met gestrekte armen vang je lucht en water in een schaal la nina beeld in een fontein geeft de lichtheid aan het leven…

Hij zit bij het raam en ziet de zachte vlokken een voor een de wereld bedekken op tafel ligt de krant nog ongelezen stilte kruipt door de kieren de klok tikt het binnen grijs zijn ogen vallen langzaam dicht niemand meer om hem te wekken…

ik voer je mee langs vrijgevochten luchten het bed een geheime plek voor twee achter gesloten ogen kleur ik je vurig rood als bloed dat bonkt in borst en buik warmte laat stromen vannacht wil ik jou voor mij alleen in het donker van mijn dromen…

Even ben ik er geweest in die korte koude dagen wollen borstrok, kachel aan een liedje nog, dan moet je slapen gaan Even zomaar langs geweest ik zag twee mensen in een tuin haar grijze hoofd, het hoge gras alles was zoals het was Even mocht ik binnenkomen in een leven haast vergeten kom mee, dan gaan we vlinders vangen de warmte van die…

ik wacht ze op langzaam kruipen ze langs de muren omhoog slangen als draken die kronkelen en sissen met giftige tong mijn hart bonkt iedere nacht weer weet ik dat ze komen ik tem ze met woorden voer ze een verhaaltje ik vecht met de draak mijn ogen worden zwaar in het ochtendlicht slangen-draken gekooid op de muur ik laat ze…

in stilte lees ik de levens in steen met duizend doden leef ik alleen roze lelies op een spiegel van water door hoog gras loop ik naar later…

handen met bruine spikkels gevouwen in een gebloemde schoot de pop ligt op tafel het leven achter gesloten ogen aan de binnenkant de wereld achter dichte deuren aan de buitenkant…

door de wolken trokken wij op zoek naar wat wij misten witte dorpen zagen wij in een helder en klaar licht de koelte van het groen voelden wij in patio's de vreugde van het water hoorden wij in de fonteinen in kathedralen roken wij het geloof in heiligen met luide stemmen proefden wij het noodlot en het leven en alles wat wij vonden…

toen de dag niet meer bestond toekomst een verleden kreeg stonden zij verloren in het donker samen bevroren in de tijd zonder weg en zonder woorden alleen in de verlatenheid nu gaan zij de weg terug niets heeft meer een vaste plek in die eeuwigblije kamer tussen bad en babybed verliezen zij de tijd tastend in het donker raken zij zichzelf…

in een cirkel van licht dansen zij het leven voetje voor voetje op de ochtendkrant en na de puzzel is er thee zij blazen trompetten beroeren de snaren in de stilte tikt de klok een eenzaam uur en na het brood schatert de t.v. over wild woest water langs kroegen in de stad met de rollator uitbundig samen in de aanleunwoning voor twee…

er waren bergen met witte dorpen en altijd een weg die kronkelde naar zee hoog proefden wij de hanen in stilte een stoofpot aubergine eelt op de handen er waren stranden met rotsen en stenen het hete zand wij dronken wijn uit gekoelde glazen en altijd rook het naar afscheid op rechte stoelen aan een tafel ergens een plein in een hart…

toen ik wist dat ik hier blijven wou tussen goden in een ander licht zocht ik een boom met grillige vorm en nestelde mij onder de olijven overdag boette ik de netten rond een veilige zee en wachtte op de nacht waarin ik eindeloos tuurde helder met een kalm gemoed mijn voeten vonden vaste grond ik voelde aarde beven en wist dat ik hier…

drie weken ben je dood nu wel lang genoeg de aarde is verschroeid de hittegolf voorbij regen drupt mijn uitgedroogde lippen…

dat bij de wisseling van het seizoen terugkomt wat eens was dat heeft men niet gezegd jouw naam in spinrag bij de deur jouw adem vochtig op de ruit men heeft dat nooit gezegd wel van de gordijnen weer vroeg dicht en iedereen gezellig thuis maar over de eerste brokken speculaas geen woord…

grauwe wind grijpt parasollen regen valt als blad de regen kleurt de straten watergoud binnen hangen hoog de lampen boven een piano en een drummer hun doorgerookte stemmen gaan aan ons voorbij een hand glijdt langs een rug de wereld hangt op warme billen vol van bier en rode wijn er wordt uit volle borst gezongen als in de late middagdienst…

in mijn hoofd heb jij jouw huis gebouwd in mijn hoofd leid jij jouw leven jij bent mij zo door en door vertrouwd in mijn hoofd heb jij jouw huis gebouwd toch ben ik niet met jou getrouwd als jij weg bent is het maar voor even in mijn hoofd heb jij jouw huis gebouwd in mijn hoofd leid jij jouw leven…

water als kristal klatert en kabbelt en stroomt de zee is nog ver…

gedachten zoeken vorm ik vang ze in beelden zoek daarbij de woorden onzeker staan ze daar op lange dunne lijnen wiebelende koorddansers zinnen ontrollen zich als stevige touwen geven houvast aan gedachten en beelden gevangen in woorden…

helder water dat kabbelt en klatert en stroomt en dan plotseling zomaar ineens tot stilstand komt in een poel die langzaam troebel wordt.…

in zijn hoofd dreunt een trein de cadans van het leven nog eenmaal met haar dat ritme beleven nog eenmaal met haar de wereld ontdekken het station binnenrijden en nooit meer vertrekken met haar de toekomst inglijden nog eenmaal de vrijheid tegemoet in zijn hoofd dreunt de trein waarmee zij is verdwenen, voorgoed…