Alle inzendingen van Herman Gorter

ZIE je ik hou van je, ik vin je zo lief en zo licht -- je ogen zijn zo vol licht, ik hou van je, ik hou van je. En je neus en je mond en je haar en je ogen en je hals waar je kraagje zit en je oor met je haar er voor. Zie je ik wou graag zijn jou, maar het kan niet zijn, het licht is om je, je bent nu toch wat je eenmaal bent…

Mei Een nieuwe lente en een nieuw geluid: Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht, In een oud stadje, langs de watergracht -- In huis was 't donker, maar de stille straat Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat Nog licht, er viel een gouden blanke schijn Over de gevels van mijn raamkozijn. Dan…

De lente komt van ver, ik hoor hem komen en de bomen horen, de hoge trilbomen, en de hoge luchten, de hemelluchten, de tintellichtluchten, de blauwenwitluchten, trilluchten. O ik hoor haar komen, o ik voel haar komen, en ik ben zo bang want dit is het siddrend verlang wat nu gaat breken - o de lente komt, ik hoor hem komen, hoor de…

Zo stil moet het zijn om de dichter, dat, als in de schijn, het duizendvoudig gelichter der fantasie die in de stilte bloeit, - het schoon en rein beeld van de wereld richt er zich op - hij het hoort in het fijn ruisen der stilte. Verdichter heet hij, omdat hij bijeenbrengt en boeit het gezicht dat hij hoort in zijn oren en het…

Bij het denken aan de liefde Heb ik de liefde lief, En 't is de liefde tot u, Geliefde, Die mij tot die liefde hief.…

De zee, één water van vrijheid, Dansend oneindig licht, De lucht, één ruimte van vrijheid Zonder gewicht Zij spelen de een met de âar, Vrijhede‘ ontmoetend elkaar.…

In de zwarte nacht is een mens aangetreden, de zwarte nachtwolken vlogen, de zwarte loofstammen bogen, de wind ging zwaar in zwarte rouwkleden. 't Gezicht was zo bleek in 't zwarte haar, de handen wrongen, de mond borg misbaar, de nek was zwart een hel was 't hart, van daar kwam het zwarte en worgde haar. Met de wind, met de bomen en met…

''''''''''''''''''''''''''''.................. Weet iemand wat op aard het schoonste is, Het allerschoonste? welks gelijkenis Hij ziet in alles wat hem vreugde geeft? Waarom hij lief heeft wat rondom hem leeft? Waarom diè rijkdom en diè een vrouw En één zichzelf, hoewel ze allen nauw Weten dat ze iets zoeken dan…

De bomen waren stil, de lucht was grijs, de heuvelen zonder wil lagen op vreemde wijs. De mannen werkten wat rondom in de aard, als groeven ze een schat, maar kalm en bedaard. Over de aarde was waarschijnlijk alles zo, de wereld, en 't mensgewas ze leven nauw. Ik liep het aan te zien bang en tevreden, mijn voeten als goede liên…

's Morgens op het witte laken doet er een gelaat ontwaken - dat ligt daar als een waterlelie op een golf water, op de peluw. 's Middags loopt ze in het bos te schijnen, haar ogen tussen bladen als twee kleine vuurjuwelen, kijkend in een laan - bladen ruisen weer dicht, ze is gegaan. 's Avonds lacht ze in een stille kamer,…

De dag gaat open als een gouden roos; ik sta aan 't raam en zend mijn adem uit, het veld is stil, en nauwlijks één geluid breekt naar het koepelblauw bij tussenpoos. En in mijn kamer, als een donkre doos, waarvoor de parels hangen aan de ruit, ga 'k heen en weer, tot waar mijn wandling stuit, en ik bij donkre wand diep peinzend poos. Ik…

In 't land der dromen in het dromenland, het is als kindren badend in de zee, met het gekniel van lichtvrouw in gebee, de lichte armen hoog op de zee, want er is gezweef van bove', en van de kant ruist donkere muziek in om de vree der wereld, der zonneberuiste stee, en maakt het een verward doorzocht droomland. Zachte dromen maken een…

Er was toen veel licht, de kamer was een bloem die dicht in eens open uit gaat schijnen, het licht vloog rond in lijnen. Ik was heel stil en ik dacht niet veel, ge hebt gekeken en heel mijn hoofd is wijd opengewaaid, zoals 's zomers opengelaaid boven op een wijd, wijd land, in een wijd werelds open land - zo was ik eens in die kamer…

De stille weg de maannachtlichte weg - de bomen de zo stil oudgeworden bomen - het water het zachtbespannen tevreeë water. En daar achter in 't ver de neergezonken hemel met 't sterrengefemel.…

Een rode roos is in mijn hand zie hoe puur elk blad brandt, nu is vol vuur elk mijner ogen, mijn hoofd verbrandt. O dof karmijn bevroren wijn uitslaand plots in rode vlammen en vuurrood bloed fonteinen gloed, gebroken uit de hartedammen. Ik kan staren en al uw licht vergaren, ik kan liggen neder, 'n geblazen veder, hijgend,…

IK wilde ik kon u iets geven tot troost diep in uw leven, maar ik heb woorden alleen, namen, en dingen geen. Maar o alzegenend licht, witheerlijk, witgespreid licht, daal op haar en laat haar nooit zijn zonder uw zalige schijn. Zij is zo stil en zo zacht als gij en niet onverwacht zijt ge voor haar -- zó is het water voor een…

en midden op de glooiing lag in 't licht een vierkant veld met bloemen, opgericht, Van bekervorm. Ze maakten met elkaar Een tafel, klaar voor 't drinkgelag, en waar De gasten nog niet aanzitten. Vol wijn Staan al de kelken, dungesteeld en fijn Geslepen. Tulpen waren 't rood en geel. Rondom, de hyacinten fors van steel, De sombre bloemen donkerblauw…

Soms, als men buiten loopt in zee van zon, Of in de diepe storm, in 't diepe jaar, Of in de nacht haar laag neervallend haar, Of in sneeuw, als men haast niet lopen kon, Dan voelt men zulk een liefde voor de bron Van al wat leeft, 't heelal, dat men wou daar Zijn armen omheen slaan, en heel te…

MIJN handen zijn zo heet - mijn ogen branden zo moe diep in mijn hoofd, ik weet niets meer, ik ben zo moe. Er zijn stemmen op straat, wind en hemellicht - om me is droog gepraat, mijn gehoor zwicht. En er is niets in mij over dan het arme hongrig' verlang - ik heb het zo lang, zo lang, het wil niet meer over.…

IK zat toen heel stil te werken, de boeken waren als zerken voor me, ik wist wel wat elk graf in zich had. Mijn lijf zat daar in een kamer, boomtakken voor het raam er heenkropen en weer, vervelend, met groene bladen al geelend. Mijn oogen zagen verwonderd naar 't buitenlicht, maar zonder 't zelf te weten wat of hun licht oppervlak…

De zon is op en 't is hier stil. Alles is fijn als een schil van iets. -…

Wij voelen als twee hoge, op stengel verhoogde lenterood-bloemen midden in de lichtzee — de lente is gekomen.…

En in zich voelde zij het laatste: wil, De allerlaatste wil der stervenden, De wil tot doodzijn die het zwervende Mensengeslacht doet stilstaan en hen drijft Van zelve naar de grond waar ’t lichaam blijft. Ze duizelde en in die duizeling Werd ze zo licht, een veer die uit de zwing Der duive valt: ze daalde en viel niet: Zo valt een riethalm…

Bij het denken aan de liefde Heb ik liefde lief, En ‘t is de liefde tot u, Geliefde, Die mij tot die liefde hief.…

Het regende in de stad, toen kwam er wat muziek van straatmuzikanten, die bliezen naar de kanten. Toen voelde ik de leugen van vrolijkheid in 't geheugen, die men als kind eens heeft, te dansen omdat men leeft.…

Toen de tijden bladstil waren, lang geleen, is ze geboren, in herfststilte een bloem, die staat bleeklicht in 't vale lichtgeween, - regenen doen de wolken om haar om. Ze stond bleeklicht midden in somberheid, de lichte ogen, 't blond haar daarom gespreid, de witte handen, tranen op meen'gen tijd, een licht arm meisje dat lichthonger…

Verdoemd! Allen zijn klein, Geen is er groot, Beter weg in de dood Dan verdoemd met het kleine te zijn.…

DE zon. De wereld is goud en geel en alle zonnestralen komen heel de stille lucht door als engelen. Haar voetjes hangen te bengelen, meisjesmondjes blazen gouden fluitjes, gelipte mondjes lachen goudgeluidjes, lachmuntjes kletterend op dit marmer, ik zit en warm m' er. Kijk ze nu lopen wendend om me heen, 't lijkt wel een herfst…

1] Blauw vlamt de lucht, groen bloeit veld en boom, zonder verlangen's zucht spiegelt het, diepe stroom. 2] Blauw vlamt de lucht, groen bloeit veld en boom, diep van verlangen zucht spiegelend wit de stroom. --------------------------- uit: Verzen (1928)…

Ik lag te slapen op mijn bed leliebebloemd en met mijn witte vingeren dood doodstil. Het was daar stil stil stil - Ruisen van waskaarsen, 't knappen van vlamamandelen, de lucht gouden as — schaarse leli'n lagen op mijn sprei te wandelen. Ik ben geboren als een bloem brekende in de bleke lucht als 't guldene lente is in de lucht…